Radzimiński (Radzymiński) Aleksander Władysław (1910–1972), lekarz, profesor otolaryngologii Akademii Medycznej w Łodzi. Ur. 18 VI w Rypinie w gub. płockiej, był synem Aleksandra, kupca handlującego żelazem i materiałami budowlanymi, i Władysławy z Szerszeniewskich. Metryka R-ego była pisana grażdanką i urzędnik polski po pierwszej wojnie światowej zapisał nazwisko jako Radzymiński; po drugiej wojnie, aby otrzymać spadek po ojcu i dziadku, powrócił drogą sądową do nazwiska Radzimiński.
R. zdał maturę w r. 1927 w gimnazjum w Brodnicy. Studiował na Wydziale Lekarskim Uniw. Pozn. (1927–32). W l. 1932–9 był asystentem, później starszym asystentem Kliniki Otolaryngologicznej Uniw. Pozn., kierowanej przez Adama Laskiewicza. W październiku 1933 uzyskał dyplom lekarza, a 2 VI 1934 dyplom doktora medycyny na podstawie rozprawy pt. O rozmieszczeniu bólów głowy i pól przeczulicowych skóry w zapaleniach ostrych i przewlekłych jam bocznych nosa na podstawie przypadków Kliniki Otolaryngologicznej U.P. („Now. Lek.” 1934 i odb. P. 1934). W r. 1933/4 R. odbył roczną służbę wojskową w Szkole Podchorążych Sanitarnych w Batalionie Rezerwy. Wyjeżdżał w celach naukowych za granicę: ukończył w r. 1937 w klinice otolaryngologicznej G. Portmanna w Bordeaux kurs udoskonalający (Cours de perfectionnement), potem specjalizował się w Paryżu w klinice otolaryngologicznej, a następnie w szpitalu Necker-Enfants Malades, gdzie ukończył w r. 1938 kurs bronchoezofagoskopii pod kierunkiem jej twórcy Ch. Jacksona. We wrześniu t. r. pracował jako wolontariusz w klinice laryngologicznej szpitala «Charité» w Berlinie. Dn. 1 V 1939 został oddelegowany z Kliniki Otolaryngologicznej Uniw. Pozn. do Polskich Kolei Państwowych w Bydgoszczy jako specjalista laryngolog na miejsce zwolnionego lekarza, Niemca. W Bydgoszczy pracował również w Ubezpieczalni Społecznej, prowadził prywatną praktykę i operował w prywatnej klinice Bernarda Chełkowskiego. Dn. 15 VIII 1939 R. został zmobilizowany. W czasie kampanii wrześniowej był lekarzem batalionowym 114 p. piechoty w stopniu podporucznika. Następnie jako jeniec pracował w Szpitalu Polskiego Czerwonego Krzyża w Ostrowcu Świętokrzyskim do listopada 1939. Zwolniony z niewoli, osiedlił się w Starachowicach i pracował tam w Ubezpieczalni Społecznej jako laryngolog do końca wojny. Był członkiem Armii Krajowej. W domu miał punkt kontaktowy. Okresowo przebywał w lasach starachowickich w oddziale partyzanckim.
W marcu 1945 R. powrócił do Bydgoszczy; został tu ordynatorem oddziału laryngologicznego szpitala wojewódzkiego. Dn. 10 II 1950 habilitował się na Wydziale Lekarskim Uniw. Pozn. na podstawie rozprawy pt. Badania kliniczne i doświadczalne nad wpływem niedrożności nosa na umiejscowienie jednostronne lub dwustronne zmian chorobowych w płucach („Otolaryngologia Pol.” 1949). Był przez pięć lat prezesem Tow. Lekarskiego w Bydgoszczy i przez trzy lata pracował społecznie w Wojewódzkiej Komisji Zdrowia i Wojewódzkim Zarządzie Związku Zawodowego Pracowników Służby Zdrowia. W r. 1951 na polecenie ministra zdrowia zorganizował w Bydgoszczy pierwszy w Polsce Instytut Szkolenia i Specjalizacji Kadr Lekarskich, którego został dyrektorem. W grudniu 1952 powołano R-ego na kierownika Katedry i Kliniki Otolaryngologii Akademii Medycznej w Łodzi, na którym to stanowisku pozostał do śmierci. Dn. 3 IX 1954 otrzymał tytuł profesora nadzwycz., a 3 VI 1963 – profesora zwycz. Był delegatem do Senatu Akademii Medycznej i prorektorem do spraw klinicznych (1955–9). Dbał o wyposażenie Kliniki w nowoczesną aparaturę i instrumentarium, do czego przyczyniły się również jego częste wyjazdy za granicę. Był m. in. w Pradze (1956) w klinice Precechtela, specjalisty od raka krtani, w Brnie (1956) w klinice Ningera, w Bordeaux (1957) na kursie u G. Portmanna, w Paryżu (1957) u Leroux-Roberta, gdzie poznał najnowsze metody operacji raka krtani, w Heidelbergu (1962), gdzie wygłosił cykl wykładów dla studentów, w Moskwie i Leningradzie (1966) w klinikach otolaryngologicznych i w Bordeaux (1969), na zjeździe członków Fundacji G. Portmanna, której był przedstawicielem na Polskę.
R. ogłosił 70 prac naukowych w polskich, a 35 we francuskich, szwedzkich, austriackich, rumuńskich i szwajcarskich czasopismach. Zajmował się w nich stosowaniem leków i środków znieczulających w otolaryngologii, wpływem promieni Roentgena na migdałki podniebienne, chorobami zawodowymi piekarzy, lotników, a także zaburzeniami słuchu i równowagi u ciężarnych i położnic oraz badaniem kandydatów na kierowców pojazdów, wykorzystaniem i ulepszeniem instrumentarium klinicznego, usuwaniem z oskrzeli ciał obcych z mas plastycznych za pomocą kautera elektrycznego („Otolaryngologia Pol.” 1955, „Annales d’Oto-Laryngologie” 1957), laryngoskopią, intubacją, do której stosował przyrząd własnego pomysłu („Otolaryngologia Pol.” 1955, wspólnie z Franciszkiem Redlichem i Witoldem Gloksinem), bronchoskopią, kinematografią endoskopową, elektronystagmografią. Interesował się schorzeniami nowotworowymi, gruźlicą, śródczaszkowymi ropniami uszno-pochodnymi, leczeniem operacyjnym włókniaków młodzieńczych oraz wad rozwojowych ucha. Temu ostatniemu schorzeniu poświęcił szczególnie dużo uwagi wprowadzając własne modyfikacje do metod leczniczych poznanych w czasie swych wyjazdów naukowych w okresie powojennym, zwłaszcza do Francji. Zajmował się też stosowaniem siatki poliestrowej przy wycięciu krtani („Otolaryngologia Pol.” 1964 i 1966, „Acta Oto-Laryngologica” 1964 i 1967 – wszystkie cztery prace wspólnie ze Stefanem Szendzikowskim, „Vestnik Oto-Rino-Laringologii” 1965, „Conferinta Nationale de Otorinolaringologie” 1966). Był autorem 5 rozdziałów (o różnych postaciach nieżytu nosa, kile nosa i ciele obcym w krtani) w podręczniku zbiorowym pod redakcją Antoniego Dobrzańskiego pt. „Choroby uszu, nosa, gardła i krtani” (W. 1951), współautorem i redaktorem pierwszego polskiego podręcznika chirurgii otolaryngologicznej pt. „Zabiegi i operacje w otolaryngologii” (W. 1970), autorem rozdziału pt. Problemy oto-ryno-laryngologiczne w podręczniku zbiorowym pod redakcją Kingi Wiśniewskiej-Roszkowskiej pt. „Geriatria” (W. 1971) oraz autorem rozdziału o wadach rozwojowych ucha zewnętrznego i wewnętrznego w podręczniku zbiorowym pod redakcją Aleksandra Zakrzewskiego pt. „Otolaryngologia kliniczna” (W. 1972).
R. był członkiem Zarządu Głównego Polskiego Tow. Otolaryngologicznego i wieloletnim przewodniczącym Oddziału Łódzkiego (1952–69), członkiem Polskiego Tow. Lekarskiego, Tow. Naukowego Łódzkiego, Société d’Oto-laryngologie, Collegium Amicitiae Sacrum (ekskluzywne Międzynarodowe Tow. Otolaryngologów), Royal Society of Medicine in London, Société de Broncho-Oesophagologie et de Gastroscopie de Langue Française. W r. 1964 i 1965 otrzymał od ministra zdrowia i opieki społecznej nagrodę naukową I i II stopnia.
Poza pracą w Akademii Medycznej był R. specjalistą wojewódzkim z zakresu otolaryngologii (1953–72), radnym Miejskiej Rady Narodowej (1954–72), członkiem Komisji Zdrowia i Spraw Socjalnych (1958–72), członkiem Prezydium Miejskiej Rady Narodowej w Łodzi (1965–9). Zmarł 27 VII 1972 w Łodzi na zawał serca, został pochowany na cmentarzu rzymskokatolickim p. wezw. św. Wincentego, Łódź-Doły kwatera 10, linia główna, grób nr 28. Był odznaczony m. in. Krzyżem Kawalerskim i Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, Srebrnym i Złotym Krzyżem Zasługi, Odznaką Grunwaldzką (1965) i Krzyżem Partyzanckim (1970).
Z małżeństwa z Anielą z Lassocińskich, germanistką, miał R. córkę Ewę Marię, zamężną Kazimierczakową, lektora języka angielskiego w Akademii Medycznej w Łodzi.
Fot. w Materiałach Red. PSB; – Rocznik Lekarski RP, W. 1936, 1938, 1948; Woźniewski Z., Polski almanach medyczny, W. 1957; Spis fachowych pracowników służby zdrowia, W. 1961, 1964; – Wspomnienia pośmiertne: „Annales Academiae Medicae Lodzensis” T. 13: 1972 nr 3/4 s. 319–20 (fot.), „Otolaryngologia Pol.” T. 27: 1973 nr 1 s. 1–8 (A. Zakrzewski, fot., spis prac z błędem), „Służba Zdrowia” 1973 nr 1 s. 2 (fot.); – Wzmianki i nekrologi z r. 1972: „Dzien. Łódz.” nr 181, 187, 188, „Głos Robotn.” nr 179, 180, „Głos Wpol.” nr 183, „Tryb. Ludu” nr 211, „Życie Warszawy” nr 181; – Gł. B. Lek.: Zbiory specjalne, fot. R-ego; – Dokumenty w posiadaniu żony, Anieli Radzimińskiej (w Ł.) i jej informacje.
Teresa Ostrowska