Siemianowicz (pierwotnie Ciopcio) Adam (1902–1970), malarz, docent ASP w Krakowie. Ur. 24 XII w Orenburgu nad rzeką Ural, był synem Szymona Ciopcia i Julii z domu Abramik, chłopów z Podlasia, zesłańców politycznych z r. 1888, którzy wrócili do Polski w r. 1922 (do wsi Jamy koło Ostrowia Lubelskiego).
S. ukończył gimnazjum w Orenburgu. Studia malarskie odbył w krakowskiej ASP pod kierunkiem Władysława Jarockiego (1922–4) i Józefa Mehoffera w l. 1923–30 (otrzymywał prawie corocznie pochwały i w r. 1925 nagrodę pieniężną). W r. 1932 (1 IV) dostał trzymiesięczne stypendium z Funduszu Kultury Narodowej (2 tys.) na wyjazd do Włoch. W czasie studiów pracował jako rysownik w Zakładach Witrażów Żeleńskiego w Krakowie, następnie współpracował z J. Mehofferem przy restauracji witraży w kaplicy Bonnerowskiej kościoła Najśw. Marii Panny w Krakowie (1930–31, m.in. dokomponował trzy zniszczone maswerki i pięć pól okna) i przy malowaniu polichromii w kościołach: w Biechowie w Kieleckiem (1929–35) i w Turku (1933–9). W r. 1937 wykonał wg własnego projektu polichromię w kościele w Liskowie koło Turku.
Malować zaczął S. jeszcze w Orenburgu (od r. 1915) – małe krajobrazy olejne, przeważnie na tekturze, utrzymane w stylu postimpresjonistycznym. Później malował najczęściej krajobrazy z kolejnych miejsc pobytu i wakacji, udoskonalając technikę, stosując jasny srebrzysty koloryt. W krajobrazach miejskich stosował niekiedy rytmiczne, kubiczne formy, np. Żydowskie domki II (z r. 1966, olej na płótnie w Muz. Narod. w Kr.). Późne krajobrazy odznaczają się ciemnymi barwami, są prawie monochromatyczne, niemal abstrakcyjne, np. Kopiec Kościuszki (z r. 1963) czy Pejzaż z Wisłą (1961 – oba olej na płótnie, Muz. Narod. w Kr.). S. często opracowywał wielokrotnie te same motywy (np. różne wersje widoków włoskich), malował też wiele martwych natur, kilka aktów oraz portrety (żony i znajomych). S. debiutował w r. 1933 zaproszony do udziału w 96. Wystawie Tow. Artystów Polskich «Sztuka» w Tow. Przyjaciół Sztuk Pięknych (TPSP) w Krakowie i w następnej wystawie «Sztuki» w Tow. Zachęty Sztuk Pięknych (TZSP) w Warszawie w r. 1935. Brał udział w dużej wystawie uczniów Mehoffera w r. 1938 w TPSP w Krakowie oraz w r. 1939 w «XII Wystawie grupy Dziesięciu» w TPSP i «Wystawie współczesnej sztuki religijnej sekcji artystów i plastyków religijnych im. brata Alberta» w Krakowie. Wystawę indywidualną miał w Katowicach w r. 1938. Prace swoje wystawiał jako Siemianowicz.
Po wybuchu wojny w r. 1939 S. znalazł się w Kołomyi; po aneksji tych ziem do ZSRR początkowo malował i działał w tamtejszym Związku Plastyków, w r. 1940 deportowany został do Tawdy (w obwodzie swierdłowskim), gdzie pracował jako robotnik przy wyrębie lasu, a następnie przy dekorowaniu świetlic (z tego okresu – do r. 1944 – pochodzi też kilka olejnych krajobrazów). Powrócił do kraju w r. 1945, najpierw uczył malarstwa i rysunku w szkole w Białymstoku, potem osiadł ponownie w Krakowie i od 1 I 1947 był starszym asystentem na Wydz. Malarstwa ASP, w l. 1950–51 – zastępcą profesora i kierował pracownią malarstwa i rysunku na Wydz. Scenografii, potem Architektury Wnętrz. W r. 1957 został docentem i prowadził pracownię rysunku wieczornego; w l. 1959–64 był prodziekanem, od r. 1965 dziekanem Wydz. Malarstwa, w r. 1968 został kierownikiem Katedry Rysunku dla wyższych lat studiów. W r. 1948 przeprowadził urzędowo zmianę nazwiska Ciopcio na Siemianowicz, którego zaczął używać już w okresie dwudziestolecia międzywojennego.
W okresie powojennym S. brał udział w większości wystaw okręgowych i Salonów TPSP w Krakowie; trzy jego obrazy olejne były pokazane na wystawie «Krakowskiego malarstwa i rzeźby w XXX-leciu PRL» w r. 1974 (W pracowni II, Kopiec Kościuszki i W zimie III), jeden na wystawie z okazji 40-lecia Polski Ludowej w r. 1985 (W pracowni). S. działał społecznie w Związku Plastyków, pracował w Spółdzielni Plastyków; ceniony był przede wszystkim za osiągnięcia w pracy pedagogicznej (jego uczniami byli m.in.: Zbysław Maciejewski, Adam Wsiołkowski, Leszek Misiak, Andrzej Ziembiński, Tadeusz Mysłowski). S. zmarł 29 VIII 1970 w Krakowie i został pochowany na cmentarzu Rakowickim. Odznaczony był m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1969).
Z małżeństwa zawartego w r. 1929 z malarką Wandą Bronisławą Illukiewicz (ur. 17 I 1904 w Samborze) S. nie zostawił potomstwa.
Pośmiertna wystawa S-a została urządzona w r. 1973 w TPSP w Krakowie i obejmowała większość zachowanych dzieł z l. 1915–70 (w katalogu zamieszczono chronologiczny wykaz wszystkich 575 obrazów, często malowanych dwustronnie).
Obrazy S-a znajdują się w Muz. Narodowym w Krakowie, Muz. w Tarnowie, w zbiorach Min. Kultury i Sztuki, Min. Spraw Zagranicznych, Rady Miejskiej w Białymstoku i Krakowie oraz w rękach prywatnych (szczególnie osób portretowanych).
Autoportrety: olej, płótno, Orenburg 1920, olej, tektura, Kr. 1928, Autoportret „z bananami”, Kr. 1930–31, rysunkowy, Tawda 1942; Portret S-a pędzla Wandy Illukiewicz, 1948, w ASP w Kr.; Fot. z r. 1924, reprod. w: Katalog wystawy pośmiertnej; – Adam Siemianowicz (1902–1970), TPSP 1973 (katalog wystawy, 56 reprod., teksty: A. Stalony-Dobrzański, C. Rzepiński, J. Fedkowicz); – Pol. życie artyst. w l. 1915–39; toż w l. 1945–60; 175 lat nauczania malarstwa, rzeźby i grafiki w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych, Oprac. A. Wsiołkowski, L. Ząbkowski, Kr. 1974; – Mater. do dziej. Akad. Sztuk Pięknych, II; – „Dzien. Pol.” 1970 nr z 3 IX.
Ewa Dwornik Gutowska