Suchodolski Adam h. Pobóg (zm. 1767), pisarz ziemski lubelski, kasztelan słoński.

Ur. w katolickiej rodzinie osiadłej w Piaskach Ruskich (ziemia chełmska), często mylonej z ewangelicko-reformowaną linią Suchodolskich, mieszkającą w Piaskach Wielkich (woj. lubelskie), był synem Jakuba i Katarzyny z Kowalskich.

W l. dwudziestych XVIII w. starał się S. utrzymywać dobre stosunki zarówno z hetmanową Elżbietą Sieniawską, jak i woj. podlaskim Stanisławem Rzewuskim. W r. 1728 objął urząd wojskiego chełmskiego. W l. 1728–44 pełnił funkcję sędziego grodzkiego krasnostawskiego. W bezkrólewiu po śmierci Augusta II był jednym z asesorów na sejmiku kapturowym chełmskim 18 III 1733, został też obrany sędzią kapturowym. Prawdopodobnie nie brał udziału w elekcji Stanisława Leszczyńskiego t.r.; jest mylony z figurującym w spisie elektorów Leszczyńskiego Adamem Suchodolskim, łowczym mielnickim. Dn. 2 I 1739 otrzymał S. nominację na urząd podczaszego krasnostawskiego. T.r. starał się, m.in. za pośrednictwem woj. ruskiego Augusta Czartoryskiego, o podstarostwo grodzkie lubelskie. W lutym 1744 hetman polny lit. Michał Kazimierz Radziwiłł i A. Czartoryski porozumieli się co do nominacji S-ego na pisarstwo ziemskie lubelskie i S. dostał ten urząd 10 VIII t.r. Pełnił t.r. funkcję marszałka sejmiku deputackiego w Lublinie. W r. 1748 na lubelskim sejmiku gospodarskim optował za wyznaczeniem dystrybutorów soli mimo zerwania obrad. We wrześniu 1760 po sejmiku deputackim lubelskim podpisał manifest («projekt do laudum») przeciw marsz. sejmiku Jackowi Jezierskiemu, skarbnikowi łukowskiemu, zarzucający mu, że niesłusznie odmówił wydania laudum nowo wybranym deputatom (stronnikom «familii»).

Jako pisarz ziemski lubelski obsługiwał S. kancelarię Tryb. Kor. Znał dobrze historię prawa i procedury stosowane w różnych rodzajach przewodu sądowego. Z tytułu pełnionego urzędu utrzymywał szerokie kontakty korespondencyjne m.in. z M. K. Radziwiłłem, marsz. w. lit. Pawłem Sanguszką, star. tłumackim Eustachym Potockim i hetmanem w. kor. Janem Klemensem Branickim. Pod koniec l. czterdziestych i w l. pięćdziesiątych związany był z Radziwiłłami (prawdopodobnie już ojciec S-ego należał do ich klienteli), a w l. sześćdziesiątych, ubiegając się o dzierżawę części ks. zbaraskiego, utrzymywał związki z Potockimi. W r. 1752 jako syndyk generalny apostolski występował w sprawach majątkowych franciszkanów lubelskich. W l. pięćdziesiątych zajmował S-ego konflikt jego zięcia Andrzeja Rzeczyckiego z poddanymi z królewszczyzny Kamionka Wołoska. S. ostro potępiał buntujących się, określał ich mianem «libertynów lubyckich» (od wsi Lubycza). W sprawie zięcia interweniował u Branickiego, M. K. Radziwiłła i referendarza kor. Józefa Andrzeja Załuskiego. Dzięki jego wstawiennictwu komisja powołana do rozsądzenia sporu wydała w r. 1755 orzeczenie korzystne dla Rzeczyckiego. Nie było to jednak rozstrzygnięcie ostateczne, sprawą zajęła się następnie referendaria kor.

W r. 1759 dominikanin Jacek Majewski dedykował S-emu kazanie „Odrodzenie z krzyża dwojakie…”, wygłoszone na inauguracji Tryb. Kor. t.r. Na konwokacji 1764 r., ze względu na reformę Tryb. Kor. i związane z tym zmniejszenie zakresu obowiązków (i dochodów) pisarzy ziemskich lubelskiego i sieradzkiego, wniesiono o wynagrodzenie zasług, m.in. S-ego, przez przyszłego króla. Dn. 7 (8?) VI 1766 został S. kaszt. słońskim. S. posiadał w ziemi chełmskiej wsie: Piaski Ruskie i Ujazdów. Zmarł w r. 1767.

S. był dwukrotnie żonaty. Pierwsza żona, Pudencjanna z Bielskich, zwracała się w r. 1741 z prośbą do sekretarza A. Czartoryskiego o wyszukanie dobrej nauczycielki i lektorki języka francuskiego. Wspólnie z mężem ufundowała ołtarz w kościele w Radecznicy. Druga żona, Katarzyna z Bonieckich (ok. 1742 – 1808), córka Antoniego Ludwika Bonieckiego i Urszuli z Wereszczyńskich, po śmierci S-ego poślubiła gen.-majora wojska kor. Antoniego Kwaśniewskiego. W pierwszym małżeństwie S. miał córkę, zamężną za Andrzejem Rzeczyckim, star. rzeczyckim, pułkownikiem królewskim, oraz zapewne synów: Antoniego i Ignacego, studentów Akad. Zamojskiej w r. 1745/6. Jeden z nich, dzięki protekcji gen. Eustachego Potockiego, dostał w r. 1761 patent na chorążego artylerii lit. Z drugiego małżeństwa pozostawił córkę Petronelę, żonę Wojciecha Suchodolskiego h. Janina (zob.), i Barbarę (zm. 1842), która 2 IV 1796 poślubiła w Drohiczynie Franciszka Smorczewskiego h. Rawicz (1769–1829 lub 1830).

Boniecki, II (Bonieccy), XIII (Kwaśniewscy h. Nałęcz); Boniecki A., Kronika rodziny Bonieckich, W. 1875 s. 54–5, 60; Elektorowie; Estreicher; Konarski S., Kanoniczki warszawskie, Paris 1952 s. 142–3; Niedźwiedź J., Leksykon historyczny miejscowości dawnego województwa zamojskiego, Zamość 2003; Niesiecki, VIII (S. błędnie przyporządkowany do h. Janina); Uruski, XV 366; Urzędnicy, III/2, IV/4; – Bondyra W., Chronologia sejmików ziemi chełmskiej 1697–1762, „Roczn. Chełmski” R. 2: 1996; Góralski Z., Taryfa mostowego i grobelnego ziemi chełmskiej i powiatu krasnostawskiego z 1767 r., „Kwart. Hist. Kult. Mater.” R. 15: 1967; Panek A., Sejmik lubelski za Sasów, Opole 2000 (mszp. pracy doktorskiej w B. Głównej Uniw. Opolskiego); Ziemiaństwo na Lubelszczyźnie, Oprac. R. Maliszewska, Kozłówka 2003 s. 205; – Album studentów Akademii Zamojskiej, Oprac. H. Gmiterek, W. 1997; Księgi referendarii koronnej z czasów saskich. Sumariusz (1735–1763), Oprac. M. Woźniakowa, W. 1970 II 205; Majewski J., Odrodzenie z krzyża dwojakie…, [b.m.w.] 1759; Vol. leg., VII 106; – AGAD: Arch. Radziwiłłów, Dz. IV (kopie) ks. 4 s. 588, ks. 5 s. 150, ks. 6 s. 641–2, Dz. V ks. 15300 s. 3–25, ks. 15304, Arch. Roskie, Koresp. XXII/31, Arch. Zamoyskich, sygn. 611 s. 126–7, Metryka. Kor., Sigillata, nr 25 k. 153v, nr 26 k. 89v, nr 30 k. 113, Oddz. III, sygn. 53 nr 54 (mater. geneal. W. Wielądka); AP w Kr., Oddz. na Wawelu: Arch. Potockich z Krzeszowic, sygn. 3217 s. 263–4, 3221 s. 493, Arch. Sanguszków, teka 255/4 s. 197–200; Arch. Diec. Drohiczyńskiej w Drohiczynie: Paraf. Drohiczyn, księga ślubów, nr I/M/2 k. 23v; B. Czart.: rkp. 586 s. 87–98, 99–106, rkp. 5956 nr 40521–40525, 40527; AP w L.: Księgi grodzkie chełmskie, zapisy, sygn. IG9 k. 252, Paraf. Siennica Różana, akta zgonów, nr 47/1842 k. 55, Paraf. Kumów, księga zgonów, 1808 nr 31; B. Narod.: rkp. 3250 t. 3 k. 64–5, rkp. 3254 t. 4 k. 88–94, rkp. 3255 t. 3 k. 133–44, rkp. 3259 t. 5 k. 85–6, rkp. 3260 t. 4 k. 97; B. Nauk. PAU i PAN w Kr.: rkp. 8326 k. 201v, 245–7v (Teki Pawińskiego); B. Ossol.: rkp. 11596 s. 283–4.

Katarzyna Kuras