INTERNETOWY POLSKI SŁOWNIK BIOGRAFICZNY INTERNETOWY POLSKI SŁOWNIK BIOGRAFICZNY INTERNETOWY POLSKI SŁOWNIK BIOGRAFICZNY
iPSB
  wyszukiwanie zaawansowane
 
  wyszukiwanie proste
 
Biogram Postaci z tego okresu

Aleksander Władysław Radzimiński (Radzymiński)  

 
 
1910-06-18 - 1972-07-27
Biogram został opublikowany w 1987 r. w XXX tomie Polskiego Słownika Biograficznego.
 
 
 
Spis treści:
 
 
 
 
 

Radzimiński (Radzymiński) Aleksander Władysław (1910–1972), lekarz, profesor otolaryngologii Akademii Medycznej w Łodzi. Ur. 18 VI w Rypinie w gub. płockiej, był synem Aleksandra, kupca handlującego żelazem i materiałami budowlanymi, i Władysławy z Szerszeniewskich. Metryka R-ego była pisana grażdanką i urzędnik polski po pierwszej wojnie światowej zapisał nazwisko jako Radzymiński; po drugiej wojnie, aby otrzymać spadek po ojcu i dziadku, powrócił drogą sądową do nazwiska Radzimiński.

R. zdał maturę w r. 1927 w gimnazjum w Brodnicy. Studiował na Wydziale Lekarskim Uniw. Pozn. (1927–32). W l. 1932–9 był asystentem, później starszym asystentem Kliniki Otolaryngologicznej Uniw. Pozn., kierowanej przez Adama Laskiewicza. W październiku 1933 uzyskał dyplom lekarza, a 2 VI 1934 dyplom doktora medycyny na podstawie rozprawy pt. O rozmieszczeniu bólów głowy i pól przeczulicowych skóry w zapaleniach ostrych i przewlekłych jam bocznych nosa na podstawie przypadków Kliniki Otolaryngologicznej U.P. („Now. Lek.” 1934 i odb. P. 1934). W r. 1933/4 R. odbył roczną służbę wojskową w Szkole Podchorążych Sanitarnych w Batalionie Rezerwy. Wyjeżdżał w celach naukowych za granicę: ukończył w r. 1937 w klinice otolaryngologicznej G. Portmanna w Bordeaux kurs udoskonalający (Cours de perfectionnement), potem specjalizował się w Paryżu w klinice otolaryngologicznej, a następnie w szpitalu Necker-Enfants Malades, gdzie ukończył w r. 1938 kurs bronchoezofagoskopii pod kierunkiem jej twórcy Ch. Jacksona. We wrześniu t. r. pracował jako wolontariusz w klinice laryngologicznej szpitala «Charité» w Berlinie. Dn. 1 V 1939 został oddelegowany z Kliniki Otolaryngologicznej Uniw. Pozn. do Polskich Kolei Państwowych w Bydgoszczy jako specjalista laryngolog na miejsce zwolnionego lekarza, Niemca. W Bydgoszczy pracował również w Ubezpieczalni Społecznej, prowadził prywatną praktykę i operował w prywatnej klinice Bernarda Chełkowskiego. Dn. 15 VIII 1939 R. został zmobilizowany. W czasie kampanii wrześniowej był lekarzem batalionowym 114 p. piechoty w stopniu podporucznika. Następnie jako jeniec pracował w Szpitalu Polskiego Czerwonego Krzyża w Ostrowcu Świętokrzyskim do listopada 1939. Zwolniony z niewoli, osiedlił się w Starachowicach i pracował tam w Ubezpieczalni Społecznej jako laryngolog do końca wojny. Był członkiem Armii Krajowej. W domu miał punkt kontaktowy. Okresowo przebywał w lasach starachowickich w oddziale partyzanckim.

W marcu 1945 R. powrócił do Bydgoszczy; został tu ordynatorem oddziału laryngologicznego szpitala wojewódzkiego. Dn. 10 II 1950 habilitował się na Wydziale Lekarskim Uniw. Pozn. na podstawie rozprawy pt. Badania kliniczne i doświadczalne nad wpływem niedrożności nosa na umiejscowienie jednostronne lub dwustronne zmian chorobowych w płucach („Otolaryngologia Pol.” 1949). Był przez pięć lat prezesem Tow. Lekarskiego w Bydgoszczy i przez trzy lata pracował społecznie w Wojewódzkiej Komisji Zdrowia i Wojewódzkim Zarządzie Związku Zawodowego Pracowników Służby Zdrowia. W r. 1951 na polecenie ministra zdrowia zorganizował w Bydgoszczy pierwszy w Polsce Instytut Szkolenia i Specjalizacji Kadr Lekarskich, którego został dyrektorem. W grudniu 1952 powołano R-ego na kierownika Katedry i Kliniki Otolaryngologii Akademii Medycznej w Łodzi, na którym to stanowisku pozostał do śmierci. Dn. 3 IX 1954 otrzymał tytuł profesora nadzwycz., a 3 VI 1963 – profesora zwycz. Był delegatem do Senatu Akademii Medycznej i prorektorem do spraw klinicznych (1955–9). Dbał o wyposażenie Kliniki w nowoczesną aparaturę i instrumentarium, do czego przyczyniły się również jego częste wyjazdy za granicę. Był m. in. w Pradze (1956) w klinice Precechtela, specjalisty od raka krtani, w Brnie (1956) w klinice Ningera, w Bordeaux (1957) na kursie u G. Portmanna, w Paryżu (1957) u Leroux-Roberta, gdzie poznał najnowsze metody operacji raka krtani, w Heidelbergu (1962), gdzie wygłosił cykl wykładów dla studentów, w Moskwie i Leningradzie (1966) w klinikach otolaryngologicznych i w Bordeaux (1969), na zjeździe członków Fundacji G. Portmanna, której był przedstawicielem na Polskę.

R. ogłosił 70 prac naukowych w polskich, a 35 we francuskich, szwedzkich, austriackich, rumuńskich i szwajcarskich czasopismach. Zajmował się w nich stosowaniem leków i środków znieczulających w otolaryngologii, wpływem promieni Roentgena na migdałki podniebienne, chorobami zawodowymi piekarzy, lotników, a także zaburzeniami słuchu i równowagi u ciężarnych i położnic oraz badaniem kandydatów na kierowców pojazdów, wykorzystaniem i ulepszeniem instrumentarium klinicznego, usuwaniem z oskrzeli ciał obcych z mas plastycznych za pomocą kautera elektrycznego („Otolaryngologia Pol.” 1955, „Annales d’Oto-Laryngologie” 1957), laryngoskopią, intubacją, do której stosował przyrząd własnego pomysłu („Otolaryngologia Pol.” 1955, wspólnie z Franciszkiem Redlichem i Witoldem Gloksinem), bronchoskopią, kinematografią endoskopową, elektronystagmografią. Interesował się schorzeniami nowotworowymi, gruźlicą, śródczaszkowymi ropniami uszno-pochodnymi, leczeniem operacyjnym włókniaków młodzieńczych oraz wad rozwojowych ucha. Temu ostatniemu schorzeniu poświęcił szczególnie dużo uwagi wprowadzając własne modyfikacje do metod leczniczych poznanych w czasie swych wyjazdów naukowych w okresie powojennym, zwłaszcza do Francji. Zajmował się też stosowaniem siatki poliestrowej przy wycięciu krtani („Otolaryngologia Pol.” 1964 i 1966, „Acta Oto-Laryngologica” 1964 i 1967 – wszystkie cztery prace wspólnie ze Stefanem Szendzikowskim, „Vestnik Oto-Rino-Laringologii” 1965, „Conferinta Nationale de Otorinolaringologie” 1966). Był autorem 5 rozdziałów (o różnych postaciach nieżytu nosa, kile nosa i ciele obcym w krtani) w podręczniku zbiorowym pod redakcją Antoniego Dobrzańskiego pt. „Choroby uszu, nosa, gardła i krtani” (W. 1951), współautorem i redaktorem pierwszego polskiego podręcznika chirurgii otolaryngologicznej pt. „Zabiegi i operacje w otolaryngologii” (W. 1970), autorem rozdziału pt. Problemy oto-ryno-laryngologiczne w podręczniku zbiorowym pod redakcją Kingi Wiśniewskiej-Roszkowskiej pt. „Geriatria” (W. 1971) oraz autorem rozdziału o wadach rozwojowych ucha zewnętrznego i wewnętrznego w podręczniku zbiorowym pod redakcją Aleksandra Zakrzewskiego pt. „Otolaryngologia kliniczna” (W. 1972).

R. był członkiem Zarządu Głównego Polskiego Tow. Otolaryngologicznego i wieloletnim przewodniczącym Oddziału Łódzkiego (1952–69), członkiem Polskiego Tow. Lekarskiego, Tow. Naukowego Łódzkiego, Société d’Oto-laryngologie, Collegium Amicitiae Sacrum (ekskluzywne Międzynarodowe Tow. Otolaryngologów), Royal Society of Medicine in London, Société de Broncho-Oesophagologie et de Gastroscopie de Langue Française. W r. 1964 i 1965 otrzymał od ministra zdrowia i opieki społecznej nagrodę naukową I i II stopnia.

Poza pracą w Akademii Medycznej był R. specjalistą wojewódzkim z zakresu otolaryngologii (1953–72), radnym Miejskiej Rady Narodowej (1954–72), członkiem Komisji Zdrowia i Spraw Socjalnych (1958–72), członkiem Prezydium Miejskiej Rady Narodowej w Łodzi (1965–9). Zmarł 27 VII 1972 w Łodzi na zawał serca, został pochowany na cmentarzu rzymskokatolickim p. wezw. św. Wincentego, Łódź-Doły kwatera 10, linia główna, grób nr 28. Był odznaczony m. in. Krzyżem Kawalerskim i Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, Srebrnym i Złotym Krzyżem Zasługi, Odznaką Grunwaldzką (1965) i Krzyżem Partyzanckim (1970).

Z małżeństwa z Anielą z Lassocińskich, germanistką, miał R. córkę Ewę Marię, zamężną Kazimierczakową, lektora języka angielskiego w Akademii Medycznej w Łodzi.

 

Fot. w Materiałach Red. PSB; – Rocznik Lekarski RP, W. 1936, 1938, 1948; Woźniewski Z., Polski almanach medyczny, W. 1957; Spis fachowych pracowników służby zdrowia, W. 1961, 1964; – Wspomnienia pośmiertne: „Annales Academiae Medicae Lodzensis” T. 13: 1972 nr 3/4 s. 319–20 (fot.), „Otolaryngologia Pol.” T. 27: 1973 nr 1 s. 1–8 (A. Zakrzewski, fot., spis prac z błędem), „Służba Zdrowia” 1973 nr 1 s. 2 (fot.); – Wzmianki i nekrologi z r. 1972: „Dzien. Łódz.” nr 181, 187, 188, „Głos Robotn.” nr 179, 180, „Głos Wpol.” nr 183, „Tryb. Ludu” nr 211, „Życie Warszawy” nr 181; – Gł. B. Lek.: Zbiory specjalne, fot. R-ego; – Dokumenty w posiadaniu żony, Anieli Radzimińskiej (w Ł.) i jej informacje.

Teresa Ostrowska

 
 
 
Za treści publikowane na forum Wydawca serwisu nie ponosi odpowiedzialności i są one wyłącznie opiniami osób, które je zamieszczają. Wydawca udostępnia przystępny mechanizm zgłaszania nadużyć i w przypadku takiego zgłoszenia Wydawca będzie reagował niezwłocznie. Aby zgłosić post naruszający prawo lub standardy współżycia społecznego wystarczy kliknąć ikonę flagi, która znajduje się po prawej stronie każdego wpisu.

Media

 
 
     
Mecenas
 
Uzywamy plików cookies, aby ułatwić Ci korzystanie z naszego serwisu oraz do celów statystycznych. Jeśli nie blokujesz tych plików, to zgadzasz się na ich użycie oraz zapisanie w pamięci urządzenia. Pamiętaj, że możesz samodzielnie zarządzać cookies, zmieniając ustawienia przeglądarki.
Informację o realizacji Rozporządzenia o Ochronie Danych Osobowych (RODO) przez FINA znajdziesz tutaj.