INTERNETOWY POLSKI SŁOWNIK BIOGRAFICZNY INTERNETOWY POLSKI SŁOWNIK BIOGRAFICZNY INTERNETOWY POLSKI SŁOWNIK BIOGRAFICZNY
iPSB
  wyszukiwanie zaawansowane
 
  wyszukiwanie proste
 
Biogram Postaci z tego okresu
 Andrzej Tadeusz Szczepkowski      Fot. ze zbiorów Fototeki FINA.

Andrzej Tadeusz Szczepkowski  

 
 
Biogram został opublikowany w latach 2010-2011 w XLVII tomie Polskiego Słownika Biograficznego.
 
 
 
Spis treści:
 
 
 
 
 

Szczepkowski Andrzej Tadeusz (1923–1997), aktor teatralny i filmowy, pedagog, działacz społeczny, senator Rzeczypospolitej Polskiej.

Ur. 26 IV w Suchej (obecnie Sucha Beskidzka), był synem Michała (1885–1976), urzędnika kolejowego, naczelnika stacji w Suchej, współtwórcy z przyrodnim bratem Janem (zob.) kukiełek do pierwszej szopki kabaretu «Zielony Balonik», oraz Heleny z domu Recht (1893–1955), uczennicy Jana Reszke, odtwórczyni partii Łucji w „Rycerskości wieśniaczej” P. Mascagniego, która potem z przyczyn zdrowotnych przerwała karierę śpiewaczą i od r. 1924 pracowała jako nauczycielka, m.in. w Stryszowie i Suchej. Miał siostrę Irenę Szczepkowską (1921–1971).

S. uczył się w V Państw. Gimnazjum i Liceum typu humanistycznego w Krakowie (przy ul. Jana Kochanowskiego) i w r. 1938 zdał małą maturę. Po objęciu przez ojca stanowiska we Lwowie był od r. 1938 uczniem tamtejszego IV Liceum Neoklasycznego im. Jana Długosza. Maturę zdał w r. 1940, podczas okupacji sowieckiej; podjął studia polonistyczne na Uniw. Iwana Franki, ale wkrótce je przerwał. W czasie okupacji niemieckiej był zatrudniony jako strzykacz w Inst. Badań nad Tyfusem Plamistym i Wirusami (Institut für Fleckfieber und Virusforschung) Rudolfa Weigla we Lwowie. Ewakuowany na początku r. 1944 wraz z Instytutem do Krakowa, związał się z Krakowskim Teatrem Podziemnym Adama Mularczyka i 28 V t.r. zadebiutował w nim rolą Cześnika we fragmentach „Zemsty” Aleksandra Fredry. Następnie, we frakcji tego zespołu, utworzonej przez Wiktora Sadeckiego, zagrał 6 VIII w sztuce „Wiesław” Krystyna Ostrowskiego wg poematu Kazimierza Brodzińskiego.

Po wyzwoleniu spod okupacji niemieckiej zdał S. w lutym 1945 egzamin do Studia przy Starym Teatrze w Krakowie i od marca t.r. uczył się aktorstwa, m.in. u Marii Dulęby i Haliny Gallowej. W pokazach Studia wystąpił jako Konrad II we fragmentach „Wyzwolenia” Stanisława Wyspiańskiego (reż. Gallowa). Napisał parodię „Męża doskonałego” Jerzego Zawieyskiego (opublikował E. Orzechowski w „Stary Teatr i Studio”, Kr. 1974), wystawioną w Starym Teatrze 12 V 1945 (reż. Irena Babel); odtworzył w niej rolę Hioba. Dn. 5 VIII t.r. zagrał w Studiu rolę tytułową w „Powrocie Odysa” Wyspiańskiego (reż. Tadeusz Kantor). Jerzy Broszkiewicz dostrzegł wtedy nerwowość debiutanta, ale docenił jego «wewnętrzne a żarliwe przeżywanie roli, moment pozwalający przewidzieć artystę» („Odrodzenie” 1945 nr 38). W następnych przedstawieniach Studia zagrał m.in. Franka w „Niespodziance” Karola Huberta Rostworowskiego (reż. Wiesław Gorecki) i Fryderyka Chopina w drugim akcie „Lata w Nohant” Jarosława Iwaszkiewicza (reż. Babel). Dn. 1 X 1945 zdał egzamin praktyczny; tego dnia został członkiem ZASP (od r. 1950 Stow. Polskich Artystów Teatru i Filmu , od r. 1952 SPATiF–ZASP, od r. 1981 ponownie ZASP). Brał udział w pracach Warsztatu Filmowego Młodych w Krakowie, występując w filmie „2 × 2 = 4” (reż. Antoni Bohdziewicz). Zatrudniony przez Karola Adwentowicza w krakowskim Teatrze Powszechnym im. Żołnierza Polskiego, debiutował na scenie zawodowej 26 X 1945 rolą Porucznika Hilmera w przedstawieniu „Burmistrza Stylmondu” M. Maeterlincka (reż. Emil Chaberski), inaugurującym działalność placówki. Zarazem był jednym z autorów noworocznej szopki literackiej, wystawionej 3 I 1946 w Studiu (fragment opublikował Orzechowski), a podczas spektaklu akompaniował na gitarze (podarowanej mu przez Konstantego Ildefonsa Gałczyńskiego). Zagrał Męża w operze buffo „Zemsta przodków” Jana Ciecierskiego (reż. Kazimierz Mikulski) i napisał, wraz ze Stanisławą Piaskowską, rewię plotek artystycznych Proszę państwa mówią, że..., wystawioną 23 II 1946 (fragment opublikował Orzechowski), w której wystąpił jako konferansjer. W Teatrze Powszechnym zagrał 24 II 1946 Leśniczego w prapremierze „Dwóch teatrów” Jerzego Szaniawskiego (reż. Irena Grywińska). Dn. 2 VII t.r. zdał w Warszawie egzamin teoretyczny; studia ukończył w r. 1947. Po rozwiązaniu Teatru Powszechnego zatrudnił się na sezon 1946/7 w Teatrze Kameralnym Tow. Uniw. Robotniczego (TUR), kierowanym przez Chaberskiego i Dulębę; zagrał w nim m.in. Walerego w „Świętoszku” Moliera (1947, reż. Jerzy Ronard Bujański). Ten i inne spektakle prezentował (z grupą absolwentów Studia, zwaną T 17) w ramach Krakowskiego Teatru Objazdowego TUR, m.in. w Suchej. Jesienią 1947 został aktorem Teatru Polskiego w Poznaniu. Zagrał tam Władysława Czarnoskalskiego w „Rozbitkach” Józefa Blizińskiego oraz ponownie Walerego w „Świętoszku” (oba reż. Chaberski); prowadził także zajęcia w miejscowej Szkole Dramatycznej. W lutym 1948 zatrudniony został w Teatrach Śląsko-Dąbrowskich w Katowicach i Sosnowcu, gdzie wystąpił m.in. jako Paweł Kruglak w sztuce „Makar Dubrawa” A. Korniejczuka (1949, reż. Władysław Krasnowiecki). W tym czasie zagrał rolę epizodyczną w filmie „Ostatni etap” (reż. Wanda Jakubowska).

W r. 1949 zamieszkał S. w Warszawie i związał się z Teatrem Narodowym, rozpoczynającym 13 XII t.r. powojenną działalność. Zagrał m.in. Bardosa w „Cudzie mniemanym, czyli Krakowiakach i Góralach” Wojciecha Bogusławskiego (30 IV 1950, reż. Leon Schiller). Jako tytułowy bohater w „Sułkowskim” Stefana Żeromskiego (1951, reż. zespół) «był doskonały, szlachetny, romantyczny, z klasą [...] wysoki, świetnie wyglądał w mundurze» (Andrzej Łapicki). W r. 1953 zagrał Zygmunta Augusta w „Rzeczpospolita zapłaci” Haliny Auderskiej (reż. Józef Wyszomirski). Od r. 1954 kierował kabaretem politycznym «Stańczyk», w którym oprócz niego występowali Danuta Szaflarska, Wieńczysław Gliński i Łapicki; kabaret został zamknięty po kilkunastu wieczorach. Następnie związał się z kabaretem «Szpak». W Teatrze Narodowym zagrał Petersa w „Niemcach” Leona Kruczkowskiego (1955, reż. Erwin Axer), a jako dr Osiński w „Ostrym dyżurze” Jerzego Lutowskiego (1955, reż. Axer) wg Stefana Treugutta grał «z wielkim umiarem [...] z problemu politycznego nie robi psychologizmu, nie puszcza się na zewnętrzne „pogłębienie”» („Teatr” 1955 nr 17); ten «odwilżowy» spektakl przeniesiono do Teatru Telewizji i pokazano 5 XII 1955; był to debiut telewizyjny S-ego. W r. 1957 wystąpił w Teatrze Telewizji w „Zielonej Gęsi” Gałczyńskiego (reż. Adam Hanuszkiewicz) oraz zagrał Natana w „Sędziach” Wyspiańskiego (reż. Maryna Broniewska). T.r. gościnnie wystąpił w warszawskim Teatrze Współczesnym jako Karol Barbier w „Śmiesznej historii” A. Salacrou (reż. Stanisław Baliński); zagrał też w filmach: rolę Wacka w „Deszczowym lipcu” (reż. Leonard Buczkowski) i członka bandy w „Kapeluszu pana Anatola” (reż. Jan Rybkowski). Z okazji pięćdziesięciolecia pracy Marii Dulęby opublikował artykuł Maria Dulęba – pedagog („Teatr” 1955 nr 19).

W r. 1957, w proteście przeciw skostnieniu repertuaru i sztuki inscenizacyjnej, przeniósł się S. do warszawskiego Teatru Komedia. Wystąpił tam jako Stefan w „Królowej przedmieścia” Konstantego Krumłowskiego (1959, reż. Jerzy Rakowiecki) i napisał do tego spektaklu, wraz z Ziemowitem Kunińskim, teksty piosenek. Zadebiutował jako reżyser „Pasztetem jakich mało” J. Valmy’ego i R. Vincy’ego (1960), w którym też zagrał Kardynała. W r. 1961 wystąpił w roli malarza Wolskiego w filmie „Drugi człowiek” (reż. Konrad Nałęcki) oraz Czarnego Rafała w filmie „Historia żółtej ciżemki” (reż. Sylwester Chęciński). W sezonie 1961/2 został aktorem Teatru Polskiego. Zagrał Stańczyka w „Weselu” Wyspiańskiego i Higginsa w „Pigmalionie” G. B. Shawa (oba reż. Rakowiecki). W r. 1962 wrócił do Teatru Narodowego, kierowanego od t.r. przez Kazimierza Dejmka i w jego reżyserii wystąpił w rolach: Agistosa w „Agamemnonie” Ajschylosa (1963), Gehenny i Pierwszej Osoby Prologu w „Kordianie” Juliusza Słowackiego (1965) oraz Doktora w „Namiestniku” R. Hochhutha (1966). Zaangażował się w pracę związkową. Na II Krajowym Zjeździe Związku Zawodowego Pracowników Kultury i Sztuki, który odbył się w dn. 17–18 II 1964 w Warszawie, został przewodniczącym Zarządu Głównego. Z tego tytułu był od 13 X t.r. członkiem Centralnej Rady Związków Zawodowych. Sporadycznie reżyserował w teatrach warszawskich, m.in.: „Kłamczuchę” M. Hennequina w Teatrze Komedia (1965) i „Balik gospodarski” Franciszka Zabłockiego w Teatrze Ziemi Mazowieckiej (1966). Grywał w filmach, często dla dzieci i młodzieży, m.in. Edmunda Szyjkę w „I ty zostaniesz Indianinem” (1962, reż. Nałęcki wg Wiktora Woroszylskiego), narratora w „O dwóch takich, co ukradli księżyc” (1962, reż. Jan Batory wg Kornela Makuszyńskiego), ojca Iki w „Wielkiej, większej i największej” (1962, reż. Anna Sokołowska wg Broszkiewicza), Jana Heweliusza w „Panience z okienka” (1964, reż. Maria Kaniewska wg Jadwigi Łuszczewskiej), architekta Bączka w „Pingwinie (1964, reż. Jerzy Stefan Stawiński) oraz Henryka Kamińskiego w serialu telewizyjnym „Wojna domowa” (1965–6, reż. Jerzy Gruza). «Był mistrzem improwizacji» (S. Grodzieńska), dzięki czemu świetnie sobie radził w realizowanych na żywo programach telewizyjnych, m.in. jako ojciec w „Szklanej niedzieli” (1965–7) Grodzieńskiej (reż. Andrzej Konic). Był też lektorem w filmach dokumentalnych, m.in. w „Urodzonych 1944” (1965, realizacja Kazimierz Karabasz). Stale występował w Teatrze Telewizji, m.in. jako Hrabia Modnicki w „Spazmach modnych” Bogusławskiego (1962, reż. Bogdan Trukan) i Zdzisław w „Pierwszej lepszej” Fredry (1963, reż. Łapicki). W r. 1966 otrzymał nagrodę za całokształt twórczości radiowo-telewizyjnej. T.r. przeszedł do Teatru Dramatycznego, którego został dyrektorem. Zagrał tu m.in. Cesarza Karola V w „Anabaptystach” F. Dürrenmatta (1967, reż. Ludwik René) oraz reżyserował „Ja – Napoleon” Joanny Olczak (1968). Od r. 1967 wykładał w warszawskiej Państw. Wyższej Szkole Teatralnej (PWST) i od t.r. występował w kabarecie «Pod Egidą». W Teatrze Telewizji odtwarzał w r. 1968 Repetiłowa w „Mądremu biada” A. Gribojedowa (reż. René); wystąpił też t.r. w spektaklach telewizyjnych Hanuszkiewicza „O Wyspiańskim...” i „Obrachunki Boyowskie”.

Po tzw. wydarzeniach marcowych 1968 oraz odwołaniu w maju t.r. Andrzeja Kijowskiego z funkcji kierownika literackiego zrezygnował S. z prowadzenia Teatru Dramatycznego. Został też 25 V t.r. usunięty z funkcji przewodniczącego Związku Zawodowego Pracowników Kultury i Sztuki i w trzy dni później z Centralnej Rady Związków Zawodowych. Zaangażował się ponownie do Teatru Narodowego, gdzie zagrał m.in. Pana młodego w „Weselu” Wyspiańskiego (1969, reż. Hanuszkiewicz). W r. 1970 był Narratorem w słuchowisku radiowym „Zegar słoneczny” wg Jana Parandowskiego (reż. Wojciech Maciejewski). W r. 1971 wrócił do Teatru Dramatycznego i zagrał w nim Brutusa w „Juliuszu Cezarze” W. Shakespeare’a (1971, reż. René), Racapana w „Na czworakach” Tadeusza Różewicza (1972, reż. Jerzy Jarocki), Reżysera w „Wyzwoleniu” Wyspiańskiego (1972, reż. Jerzy Goliński), Egistosa w „Elektrze” J. Giraudoux (1973, reż. Dejmek), Kanclerza w „Ślubie” Witolda Gombrowicza (1974, reż. Jarocki) i Condulmera w „Sułkowskim” Żeromskiego (1974, reż. Dejmek). Za rolę Dyrektora Filharmonii w „Rzeźni” Sławomira Mrożka (1975, reż. Jarocki) otrzymał w r. 1975 nagrodę na XVI Festiwalu Polskich Sztuk Współczesnych we Wrocławiu. T.r. został wiceprezesem SPATiF–ZASP. W Teatrze Wielkim w Warszawie zagrał t.r. gościnnie D’Armagnaca w operze „Diabły z Loudun” Krzysztofa Pendereckiego (reż. Dejmek). W spektaklach Teatru Telewizji odtworzył m.in. Rzecznickiego w „Fantazym” Słowackiego (1971, reż. Gustaw Holoubek) i Dziadka w „Grupie Laokoona” Różewicza (1971, reż. Olga Lipińska), a w filmowym „Weselu” Wyspiańskiego (1972, reż. Andrzej Wajda) – Nosa. W Teatrze Dramatycznym zagrał m.in. Pana w „Kubusiu Fataliście” wg D. Diderota (1976, reż. Witold Zatorski). W r. 1978 został prodziekanem Wydz. Aktorskiego warszawskiej PWST i pełnił tę funkcję do r. 1981.

Jako jeden z pierwszych aktorów występował S. od końca l. siedemdziesiątych w niezależnych koncertach w kościołach. Cały czas współpracował z radiem, m.in. w pozostawiającym mu pewną swobodę samodzielnego uzupełniania tekstu „Magazynie literackim” Heleny Wielowieyskiej (do r. 1981). W Teatrze Telewizji zagrał Wernyhorę w „Weselu” (1981, reż. Jan Kulczyński). Dn. 17 IV 1981 na Nadzwycz. Zjeździe SPATiF–ZASP został wybrany na prezesa ZASP. Wraz z Holoubkiem i Łapickim wystąpił 26 IV 1981 w części artystycznej uroczystości poświęcenia sztandaru NSZZ „Solidarność” Huty Warszawa. Od r. 1981 był znów aktorem Teatru Polskiego i jako tytułowy „Ambasador” Mrożka (1981, reż. Dejmek) «nie tyle pokazał, ile sam nakreślił drogę sceptyka, który – krok po kroku, zakłopotany w równym stopniu sytuacją, jak przemianami dokonującymi się w nim samym – dochodzi do odnalezienia sensu swej służby i swego istnienia, choćby nawet cały świat dokoła był tego sensu pozbawiony» (G. Sinko, „Teatr” 1989 nr 23/24); za tę rolę niezłomnego bohatera, walczącego o godność w każdych warunkach, otrzymał w stanie wojennym nagrodę nielegalnego NSZZ „Solidarność”. W Teatrze Polskim zagrał w r. 1981 Patera, Lucypera, Nędzę i Śmierć w „Uciechach staropolskich...” (reż. Dejmek).

Po wprowadzeniu stanu wojennego, dzień przed zawieszeniem ZASP (zawieszony 16 XII 1981, rozwiązany 1 XII 1982), wydał S. komunikat o kontynuowaniu działalności Związku oraz pomocy charytatywnej dla członków; pozostał jego nieformalnym prezesem. Włączył się w działalność opozycyjną i był jednym z inicjatorów bojkotu telewizji, obserwował procesy sądowe, m.in. członków „Solidarności” hutniczej, recytował poezje w kościołach, m.in. św. Anny w Warszawie w czasie pasterki w r. 1981, uczestniczył w mszach za ojczyznę organizowanych w kościele św. Stanisława Kostki na warszawskim Żoliborzu przez ks. Jerzego Popiełuszkę, a następnie ks. Teofila Boguckiego, w l. 1982–9 był członkiem Komitetu Kultury Niezależnej. W Teatrze Polskim w r. 1982 grał w inscenizacjach Dejmka: Geniusza w „Vatzlavie” Mrożka oraz Geniusza w „Wyzwoleniu” Wyspiańskiego, a także Piłata oraz Pielgrzyma i Józefa w „Grze o Narodzeniu i Męce”, w r. 1983 otrzymał za tę rolę nagrodę na IX Opolskich Konfrontacjach Teatralnych. Na XII Kongresie Fédération Internationale des Acteurs w Paryżu, pod koniec września 1982, przedstawił sytuację sztuki polskiej po wprowadzeniu stanu wojennego; 18 X t.r. wziął udział w naradzie środowisk twórczych u wicepremiera Mieczysława Rakowskiego. Dn. 3 XI 1984 przemawiał podczas pogrzebu ks. Popiełuszki. W warszawskim Muz. Diecezjalnym recytował t.r. poezje na koncercie „Dzięki nim Polska trwa...” o papieżu Janie Pawle II i prymasie Stefanie Wyszyńskim; z programem tym występował w wielu miastach. T.r. grając Gospodarza w „Weselu” (reż. Dejmek) «pokazał [...] wszystkie nasze wady i cnoty, wszystkie śmiesznostki i wzniosłości. Był arcypolski» (Łapicki). Na kasetach wytwórni Polskie Nagrania «Muza» czytał narrację w „Chatce Puchatka” (1985) i „Kubusiu Puchatku” (1986) A. A. Milne’a. W Teatrze Polskim zagrał w r. 1986 Wołdemara Hawryłowicza w „Fantazym” Słowackiego (reż. Mikołaj Grabowski) i Kapelana w „Damach i huzarach” Fredry (reż. Łapicki), a w r. 1987 Grzegorza w „Kordianie” Słowackiego (reż. Jan Englert) i Ambasadora w drugiej wersji przedstawienia. Dn. 1 VII 1988 przeszedł na emeryturę. T.r. grał w filmach, m.in. księdza Karola w „Dotkniętych” (reż. Wiesław Saniewski), kardynała Nenniego w „Niezwykłej podróży Baltazara Kobera” (produkcja polsko-francuska, reż. Wojciech Jerzy Has wg powieści „Les Tribulations héroďques de Balthasar Kober” F. Tristana) oraz Fabiana Tubalnego w „Obywatelu Piszczyku (reż. Andrzej Kotkowski wg „Smutnych losów Jana Piszczyka ciąg dalszy” Stawińskiego).

Od maja 1987 wchodził S. w skład Komitetu Obywatelskiego przy przewodniczącym NSZZ „Solidarność” Lechu Wałęsie. Dn. 23 III 1989 uczestniczył w Ogólnopolskim Zgromadzeniu Artystów Teatru, w czasie którego skrytykował rozwiązanie ZASP. W wyborach 4 VI 1989 kandydował z listy Komitetu Obywatelskiego i został wybrany do Senatu RP z woj. chełmskiego. Pracował w komisjach: kultury, środków przekazu, nauki i edukacji narodowej, praw człowieka i praworządności oraz spraw emigracji i Polaków za granicą. Na 42. Nadzwycz. Zjeździe ZASP w Warszawie (30–31 X 1989) zdał sprawozdanie z podziemnej działalności Związku w l. osiemdziesiątych i przekazał obowiązki demokratycznie wybranemu prezesowi Łapickiemu. Grał gościnnie, m.in. w r. 1989 w „Nad wodą wielką i czystą” w Teatrze Nowym w Warszawie (reż. Hanuszkiewicz), a w r. 1991 Jankiela w „Panu Tadeuszu” Adama Mickiewicza we własnej reżyserii w Teatrze na Kresach w Suwałkach. We wspomnieniu Jeszcze raz o „Weselu” (w pracy zbiorowej „O teatrze i dramacie”, red. E. Krasiński, Wr. 1989), zasugerował, że autorem osławionej recenzji Władysława Prokescha z prapremiery „Wesela” („Nowa Reforma” 1901 nr 65) był w rzeczywistości jego ojciec, Michał. W r. 1992 wydał Słóweczka (W.), zawierające jego satyryczne fraszki oraz wspomnienia. W Teatrze Ateneum w Warszawie zagrał gościnnie w r. 1994 Wasilija Dostigajewa w „J. B. i inni” wg „Jegora Bułyczowa” M. Gorkiego (reż. Tadeusz Konwicki). Ostatnią rolę filmową, aktora Walickiego, zagrał w r. 1995 w filmie „Awantura o Basię” (reż. Kazimierz Tarnas wg powieści Makuszyńskiego). Wystąpił w ponad pięćdziesięciu filmach, grając na ogół role drugoplanowe, wymagające tzw. dobrych warunków. W Teatrze Telewizji zagrał ok. siedemdziesięciu ról, ostatnią Generała Burgoyne w „Uczniu diabła” Shawa (1985, we własnej reżyserii). Jeszcze w r. 1996 czytał narrację do filmu „Był taki prezydent” (realizacja Bohdan Kosiński). S., obdarzony «niezwykłym poczuciem humoru [...] Stale walczył [...] z „ponuractwem”» (K. Braun), «był niekwestionowanym autorytetem w środowisku artystycznym. Do niego przychodzono po radę w najtrudniejszych chwilach» (B. Kaźmierczak). Zmarł 31 I 1997 w Warszawie, został pochowany na cmentarzu Powązkowskim (kw. 172–II–5). Był odznaczony m.in. Medalami X-lecia (1954) i XXX-lecia (1974) Polski Ludowej, Złotym Krzyżem Zasługi (1954), Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (1966).

W zawartym w r. 1952 małżeństwie z Romaną (Romą) Julią Parandowską (1927–2007), córką Jana Parandowskiego, pisarza, oraz Ireny z Heizelów, działaczką Społecznego Komitetu Prymasowskiego, miał S. córkę Joannę (ur. 1953), aktorkę i pisarkę.

Od r. 1999 odbywa się w Lubaczowie, Otwocku i Warszawie Specjalny Turniej Recytatorski o Grand Prix im. S-ego. Jego córka, Joanna Szczepkowska, poświęciła mu wiersz „Mój Tata” („Gaz. Wyborcza” dod. „Gaz. Stoł.” 2001 nr 26).

 

Almanach sceny polskiej 1996/7, W. 2002; Enc. Warszawy, W. 1994; Fik M., Trzydzieści pięć sezonów, W. 1981; Kto jest kim w Polsce, W. 1993; – Berberyusz E., Ale się porąbało, W. 2000; Gibas D., Człek z miasteczka Sucha, w: taż, Beskidzka plejada, Bielsko-Biała 1998 (fot.); Kaźmierczak B., Pan z klasą, „Tele Tydzień” 2005 nr 17 (fot.); Krasiński E., Teatr Polski w Warszawie, W. 2002; Łapicki A., Rekwizytornia, W. 2004; Orzechowski E., Stary Teatr i Studio, Kr. 1974 (fot.); Osterloff B., Andrzej Szczepkowski – prezes czasu stanu wojennego, w: Artyści sceny polskiej w ZASP 1918–2008, Red. A. Rozhin, W. 2008; Dziewoński E., W życiu jak w teatrze, W. 1989; – „Biul. IPN” 2004 nr 10 (dot. żony); „Dzien. Pol.” 1992 nr 237; „Gaz. Wyborcza” 1989 nr 119, 1997 nr 97 (dod. „Trójmiasto”), 2007 nr 26 (dod. „Gaz. Stoł.”), nr 92 (dot. żony); „Głos Prawdy” 1964 nr 40, 47, 245, 1968 nr 126; „Kobieta i Życie” 1993 nr 22; „PDF” (pismo warsztatowe Inst. Dziennikarstwa Uniw. Warsz.) 2008 nr 1; „Przegląd” 1983 nr 1; „Rzeczpospolita” 1998 nr 31; „Tyg. Solidarność” 1993 nr 9; – Nekrologi i wspomnienia pośmiertne z r. 1997: „Dzien. Pol.” nr 27, „Gaz. Krak.” nr 27, „Gaz. Wyborcza” nr 29, 30, 32, „Przegl. Pol.” (Nowy Jork) nr z 13 II (K. Braun), „Rzeczpospolita” nr 27, „Słowo Pol.” nr 27, „Tyg. Powsz.” nr 7, „Wiad. Kult.” nr 6, „Więź” nr 5 s. 207–8, „Ziemia Suska” nr 2 (fot.), „Życie Warszawy” nr 27, 29–30, 255; – Inst. Teatr. im. Zbigniewa Raszewskiego w W.: Teczki nr 156, 1493 (umowy, angaże, podania, wycinki prasowe itp.); USC w Suchej Beskidzkiej: Akt ur. S-ego, nr 129/1923; – Informacje córki, Joanny Szczepkowskiej z W.

Roman Włodek

 
 

Powiązane zdjęcia

   

Chmura tagów

TAGI

Za pomocą tagów oznaczamy powiązania tematyczne postaci. Pozwalają one eksplorować serwis wg wybranych przez redakcję najważniejszych tematów dla danej postaci.

okupacja sowiecka, kabaret "Szpak", Teatr Narodowy w Warszawie, Stowarzyszenie Polskich Artystów Teatru i Filmu, Związek Artystów Scen Polskich, okupacja niemiecka 1939-45, gimnazjum w Krakowie, kariera aktorska, Teatr Polski w Poznaniu, Teatr Polski w Warszawie, ojciec - urzędnik kolejowy, matka - śpiewaczka, Teatr Dramatyczny w Warszawie, Teatr Telewizji, patroni ulic, senat III RP, film "Wesele", reżyseria teatralna, Złoty Krzyż Zasługi PRL, film "Pingwin", serial "Wojna domowa", film "Historia żółtej ciżemki", film "Zacne grzechy", film "Piekło i niebo", film "Panienka z okienka", film "Noce i dnie", udział w ponad 50 filmach, serial "Noce i dnie", film "Pan Wołodyjowski", film "Mansarda", film "Pasja", film "Jezioro Bodeńskie", film "Sprawa Gorgonowej", film "O dwóch takich, co ukradli księżyc", film "Sekret Enigmy", film "Pan Anatol szuka miliona", film "Kapelusz pana Anatola", film "Wielka, większa i największa", film "Niebieskie jak Morze Czarne", film "Spadek", film "Żołnierz królowej Madagaskaru", Teatr Komedia w Warszawie, serial "Królowa Bona", film "Drugi człowiek", serial "Tajemnica Enigmy", film "Sto koni do stu brzegów", film "Życie za życie. Maksymilian Kolbe", film "Dorota", film "I ty zostaniesz Indianinem", film "Niezwykła podróż Baltazara Kobera", film "Cudowne dziecko", Teatr Powszechny w Krakowie, serial "Maria Curie" (1990), film "Deszczowy lipiec", Studium Dramatyczne przy Teatrze Starym w Krakowie, film "Rajski ptak", Order Odrodzenia Polski (PRL, komandoria), film "Awantura o Basię" (1995), Wydział Aktorski PWST w Warszawie, kabaret "Stańczyk", film "Dotknięci", film "Obywatel Piszczyk", Komitet Obywatelski przy Lechu Wałęsie, liceum we Lwowie, Instytut Badań nad Tyfusem Plamistym i Wirusami, Teatr Kameralny Towarzystwa Uniwersytetu Robotniczego, Teatry Śląsko-Dąbrowskie, Centralna Rada Związków Zawodowych, działalność opozycyjna w PRL, Komitet Kultury Niezależnej, klub parlamentarny Unii Demokratycznej, film "Królewskie sny", aktorstwo teatralne (zmarli w XX w.), aktorstwo filmowe (zmarli w XX w.), Cmentarz Powązkowski w Warszawie - zm. 1976-2000, dzieci - 1 córka (osób zm. 1951-2000)
 
Za treści publikowane na forum Wydawca serwisu nie ponosi odpowiedzialności i są one wyłącznie opiniami osób, które je zamieszczają. Wydawca udostępnia przystępny mechanizm zgłaszania nadużyć i w przypadku takiego zgłoszenia Wydawca będzie reagował niezwłocznie. Aby zgłosić post naruszający prawo lub standardy współżycia społecznego wystarczy kliknąć ikonę flagi, która znajduje się po prawej stronie każdego wpisu.

Media

 

Chmura tagów

 
 

Postaci z tego okresu

 

w biogramy.pl

 
 

Zygmunt Berezowski

1891-09-17 - 1979-07-01
prawnik
 
więcej  

Postaci z tego okresu

 

w ipsb

 

Witold Retinger

1918-04-04 - 1982-06-24
pilot wojskowy
 

Józef Narcyz Pogonowski

1874-02-28 - 1949-05-15
farmaceuta
 

Stanisław Szabelski

1873-07-28 - 1955-04-08
działacz społeczny
 
więcej  
  Wyślij materiały Wyślij ankietę
 
     
Mecenas
 
Uzywamy plików cookies, aby ułatwić Ci korzystanie z naszego serwisu oraz do celów statystycznych. Jeśli nie blokujesz tych plików, to zgadzasz się na ich użycie oraz zapisanie w pamięci urządzenia. Pamiętaj, że możesz samodzielnie zarządzać cookies, zmieniając ustawienia przeglądarki.
Informację o realizacji Rozporządzenia o Ochronie Danych Osobowych (RODO) przez FINA znajdziesz tutaj.