Stopka Andrzej Wiesław (1904–1973), scenograf, malarz, grafik, karykaturzysta.
Ur. 23 IX w Siedlcu (pow. chrzanowski), był synem Andrzeja Stopki Nazimka (zob.) i Marianny (Marii Teresy) z Pruczków.
W dzieciństwie matka nazywała S-ę «Duszkiem»; przezwisko to przylgnęło do niego na całe życie (jako dorosły bywał też «Duchem»). Jego ojciec był zaprzyjaźniony z młodopolską bohemą, w domu bywali m.in. Kazimierz Przerwa-Tetmajer i Józef Mehoffer. S. uczył się w gimnazjum w Tarnopolu, gdzie ukończył dwie klasy, a następnie w Gimnazjum Klasycznym w Wadowicach, gdzie w r. 1925 zdał maturę. T.r. nie dostał się na ASP w Krakowie; studia na niej rozpoczął w r. 1926. Malarstwa uczył się u Władysława Jarockiego i Mehoffera, a dekoratorstwa u Karola Frycza; uczęszczał również na zajęcia z grafiki do Kazimierza Sichulskiego i rzeźby do Xawerego Dunikowskiego. W r. 1928 nawiązał kontakt z działającymi na UJ Związkiem Niezależnej Młodzieży Socjalistycznej (ZNMS) «Życie» oraz Komunistycznym Związkiem Młodzieży Polskiej (KZMP). W r. 1929 wstąpił do ZNMS «Życie» i Komunistycznej Partii Polski (KPP); wspólnie z Jonaszem Sternem, Henrykiem Wicińskim i Januszem Woźniakowskim założył na ASP koło KZMP. Namalował w tym czasie Portret ojca (1929, nagrodzony na wystawie ASP) oraz portret wuja Grzymalskiego nad stawem, zatytułowany Odpoczynek (obok postaci wuja przedstawił siebie ze strzelbą). W r. 1931 uzyskał na ASP dyplom. Odbył następnie służbę wojskową w 12. pp w Wadowicach i otrzymał stopień podporucznika rezerwy. Po studiach uprawiał malarstwo sztalugowe i grafikę użytkową; rysunki zaczął wtedy sygnować charakterystyczną stopą o sześciu palcach. Niebawem po ślubie przeniósł się z żoną do Katowic, gdzie w l. 1934–5 i 1938–9 oboje pracowali w agencjach reklamowych, a S. przyjmował również zamówienia malarskie. Członkostwo w KPP utrzymał do jej rozwiązania w r. 1938. Od r. 1937 lub 1938 był członkiem ZPAP.
Po wybuchu drugiej wojny światowej wrócił S. z żoną do Krakowa; zatrudnił się jako kelner, a następnie szatniarz w Kawiarni Plastyków przy ul. Łobzowskiej 3. Związał się z Wincentyną (Wiculą) Wodzinowską-Sokołowską. Działał w konspiracji: wykonywał rysunki i ulotki antyhitlerowskie, zajmował się zdobywaniem fałszywych dokumentów, wraz z Woźniakowskim wyrabiał fałszywe pieczątki niemieckie; ukrywał też osoby pochodzenia żydowskiego. Zatrzymany w łapance zimą 1942, został osadzony w więzieniu przy ul. Montelupich, a po kilku dniach wywieziony do obozu koncentracyjnego w Oświęcimiu. Otrzymał nr 39868 i został przydzielony do załadowywania wagonów workami z cukrem i żywnością; produktami kradzionymi z worków wspomagał współwięźniów (m.in. Dunikowskiego). W obozie zaprzyjaźnił się z architektem Stefanem Świszczowskim. Za wstawiennictwem opłaconego wcześniej Wacława Krzeptowskiego został w kwietniu 1943 zwolniony. Wrócił do Krakowa i zamieszkał u rodziny Wodzinowskich przy ul. Długiej 34 (mieszkał tam do śmierci). Również w kwietniu t.r., wkrótce po likwidacji krakowskiego getta, ukrywał krótko lekarza Juliana Aleksandrowicza z żoną i synem. W obawie przed powtórnym aresztowaniem został karmicielem wszy w wytwórni szczepionki przeciwtyfusowej Rudolfa Weigla (przedwojenny Zakł. Mikrobiologii UJ), skutkiem czego zachorował na paratyfus. W l. 1943–5 ukrywał się w Tarnobrzegu; uczył tam prywatnie rysunku i malarstwa.
W r. 1945 wstąpił S. do Polskiej Partii Robotniczej (od r. 1948 PZPR) i na zlecenie ministra kultury i sztuki zajmował się rewindykacją dzieł sztuki w okolicach Krzeszowic. Także w r. 1945 współorganizował w Krakowie Teatr Lalki i Aktora «Groteska» i na jego otwarcie 9 VI t.r. zaprojektował lalki do sztuki „Cyrk Tarabumba” Władysława Lecha (reż. Władysław Jarema), po czym objął w nim funkcję kierownika plastycznego. Został również scenografem w krakowskim Starym Teatrze, w okresie dyrekcji Andrzeja Pronaszki; jego pierwszą ważniejszą pracą była scenografia do sztuki Stefana Flukowskiego „Jajko Kolumba” (reż. Jan Koecher, 1946). Przygotował tam też scenografię do dramatu Stefana Otwinowskiego „Wielkanoc” (reż. Władysław Woźnik). Współpracował z Teatrem Objazdowym Jana Ciecierskiego, zorganizowanym w ramach Tow. Uniw. Robotniczego przez absolwentów Studia przy Starym Teatrze; razem z Jerzym Szeskim zaprojektował tam scenografię i kostiumy do „Powrotu posła” Juliana Ursyna Niemcewicza (reż. Maria Dulęba, 8 X 1946). W Teatrze im. Juliusza Słowackiego był twórcą scenografii w r. 1946 do „Bartosza Głowackiego” Wandy Wasilewskiej (reż. Woźnik), a w r. 1947, szczególnie dobrze przyjętą, do „Wieczoru Trzech Króli” Shakespeare’a (obie sztuki reż. Bronisław Dąbrowski). Współpracował też z teatrem w Poznaniu i dla tamtejszej opery (Teatr Wielki) zaprojektował w r. 1948 kostiumy i dekoracje do baletów: „Swantewit” Piotra Perkowskiego (otrzymał za nie nagrodę artystyczną) oraz do „Pieśni o ziemi naszej” Romana Palestra (scenografia S-i, której zarzucono «formalizm», nie została wykorzystana). W r. 1949 w Teatrze im. Słowackiego opracował S. plastycznie sztuki reżyserowane przez Dąbrowskiego: „Trzy siostry” A. Czechowa, „Ożenek” N. Gogola i „Lubow Jarowaja” K. Treniewa; za prace te otrzymał t.r. II nagrodę na zorganizowanym w Polsce Festiwalu Sztuk Radzieckich. W l. 1949–50 był kierownikiem plastycznym Teatru Młodego Widza w Krakowie. W tym okresie debiutował jako karykaturzysta na łamach „Odrodzenia”. W r. 1950 na propozycję Karola Frycza objął, jako zastępca profesora, katedrę scenografii na ASP w Krakowie. Na krakowskiej „Wystawie Architektury i Sztuki Dekoracyjnej” pokazał w r. 1952 makietę dekoracji do sztuki „Noe i jego menażeria” Tadeusza Łomnickiego, wystawionej w Starym Teatrze w r. 1948 (reż. Roman Zawistowski). Uprawiając równocześnie rysunek, zilustrował m.in. książki: „Powrót syna marnotrawnego” Romana Brandstaettera (W. 1948), „«Marchołta». Komedię staropolską” (Kr. 1954), „Powieści ludzi na Śląsku” Lucjana Malinowskiego (Kr. 1954), „Na skalnym Podhalu” Tetmajera (Kr. 1955), „Parodie” Witolda Zechentera (Kr. 1957).
S. projektował nie tylko scenografię, ale i kostiumy do spektakli teatralnych. Jego wczesne prace scenograficzne były malarskie i realistyczne; od końca l. czterdziestych ewoluowały w kierunku geometryzacji. S. coraz częściej projektował także kostiumy. Stosował S. syntetyczną, uproszczoną formę i oszczędne środki wyrazu, używał surowych materiałów: drewna, szarego płótna, słomy, konopi. Odwoływał się do tradycji folklorystycznej i plebejskiej, sięgał po motywy szopki bożonarodzeniowej. Tendencja ta, wyraźna już w dekoracjach do „Starej baśni” wg Józefa Ignacego Kraszewskiego (reż. Maria Biliżanka) w Teatrze Młodego Widza, uzyskała pełną realizację w scenografii i kostiumach do „Kaukaskiego kredowego koła” B. Brechta w Teatrze im. Słowackiego (reż. Irena Babel, 31 XII 1954); za oprawę plastyczną tego przedstawienia uhonorowano S-ę w r. 1955 Nagrodą Państwową II st. T.r. przebywał S. (razem z Tadeuszem Kantorem) przez dwa miesiące na stypendium Min. Kultury i Sztuki w Paryżu. Dn. 24 V 1956 został mianowany profesorem nadzwycz. W Teatrze im. Słowackiego zaprojektował scenografię i kostiumy do reżyserowanych przez Dąbrowskiego dramatów Stanisława Wyspiańskiego: „Wesele” (29 IX 1956) oraz „Wyzwolenie” (28 XI 1957), którego dekoracje odznaczały się nowoczesną, syntetyczną formą; wg Zenobiusza Strzeleckiego «stanowiły abstrakcyjne formy, trójkątne, dynamiczne, ekspresyjne – nie mające nic wspólnego z jakąkolwiek sugestią wawelskiej katedry». Tamże w r. 1957 zaprojektował S. scenografię do „Gburów” C. Goldoniego (reż. Frycz). W Pałacu Kultury i Nauki w Warszawie miał t.r. wystawę projektów teatralnych, a w r. 1959 wystawę karykatur i rysunków. Nawiązując do twórczości Wyspiańskiego, Frycza i Sichulskiego, rysował portrety charakterystyczne, karykatury i scenki rodzajowe, używając węgla, ołówka i piórka. Zasłynął zwłaszcza z karykatur (choć protestował przeciw używaniu tego określenia wobec swych rysunków): ludzi z najbliższego otoczenia, polityków (m.in. Józefa Cyrankiewicza i Bolesława Drobnera), pisarzy (m.in. Brechta, Jana Wiktora, Sławomira Mrożka, Otwinowskiego), aktorów i reżyserów (m.in. Leona Schillera, Frycza, Dąbrowskiego). Rysunkami komentował wydarzenia polityczne i kulturalne; publikował je m.in. w „Nowej Kulturze”, „Życiu Literackim”, „Dzienniku Polskim”, „Przekroju”, „Polonii”, „Teatrze”, a także w albumie Twarze itd. Karykatury Andrzeja Stopki, opatrzonym wstępem Janusza Boguckiego (Kr. 1959). W r. 1960 w Galerii «Krzysztofory» w Krakowie miał indywidualną wystawę rysunków, a w r. 1962 wziął udział w wystawie „Polskie dzieło plastyczne w XV-leciu PRL” w Warszawie. T.r. otrzymał Nagrodę I st. ministra kultury i sztuki.
Jesienią 1959 zakończył S. działalność w teatrach krakowskich. W r. 1960 nawiązał przełomową dla swej twórczości współpracę z reżyserem Kazimierzem Dejmkiem w Teatrze Polskim w Warszawie; opracował tam scenografie do „Nocy listopadowej” Wyspiańskiego (9 IV 1960) i „Śmierci gubernatora” Leona Kruczkowskiego (7 IV 1961). W Teatrze Nowym w Łodzi zaprojektował oprawę plastyczną „Sprawy” A. Suchowo-Kobylina (reż. Bohdan Korzeniewski, 22 X 1961). Do reżyserowanych przez Dejmka dramatów staropolskich projektował scenografię i kostiumy, odwołując się do motywów ludowych, zwłaszcza góralskich. Jego proste, siermiężne realizacje, utrzymane w tonacji ugrowej były nowością w ówczesnym teatrze PRL. «S-ę charakteryzowała niezawodna umiejętność przetwarzania elementu ludowego i tradycyjnego na walor dzisiejszy» (K. Wyka). Za najważniejszą pod tym względem uznała krytyka scenografię do wyreżyserowanej przez Dejmka „Historyi o chwalebnym Zmartwychwstaniu Pańskim” Mikołaja z Wilkowiecka (premiera w łódzkim Teatrze Nowym 16 XII 1961, a w Teatrze Narodowym w Warszawie 7 IV r.n.). Warszawską wersję przedstawienia pokazano m.in. w Moskwie, Leningradzie, Essen, Kolonii, Paryżu, gdzie otrzymało nagrodę, i Wenecji; wersję łódzką nagrodzono w r. 1962 za scenografię na Kaliskich Spotkaniach Teatralnych. Wg Wacława Kubackiego był to «arcyrzadki przykład twórczej współpracy inscenizatora i scenografa, która doprowadziła do przedziwnie czystej, jasnej i pięknej koncepcji spektaklu». Wg Jana Kotta «wielkim pomysłem Andrzeja Stopki było osadzenie misterium w polskiej góralskiej wiosce i przemiana dawnej późnośredniowiecznej dwupiętrowej sceny i mansjonów w drewnianą chłopską chatę z widokiem na góry przez środkową bramę». W l. 1962–8 pracował S. jako scenograf nie etatowo, ale na zaproszenia. Projektował kolejne dekoracje do spektakli Dejmka w Teatrze Narodowym: „Barbara Radziwiłłówna” (2 VI 1962), „Słowo o Jakubie Szeli” wg Brunona Jasieńskiego (15 XI t.r., pokazane również w Moskwie i Leningradzie) oraz „Żywot Józefa” Mikołaja Reja (3 IV 1965, fragmenty scenografii pokazane w r. 1969 na „Wystawie jubileuszowej 150 lat ASP w Krakowie”). Dwie ostatnie realizacje uważał S. za swoje najlepsze prace scenograficzne. Z Dejmkiem współpracował również w Nowym Sadzie (Jugosławia) przy wystawieniu „Juliusza Cezara” Shakespeare’a (1963). W r. 1964 opracował w Teatrze Narodowym scenografię do „Uciekła mi przepióreczka” Stefana Żeromskiego (reż. Jerzy Goliński). Zaprojektował scenografię do „Halki” Stanisława Moniuszki (reż. Dąbrowski), wystawionej 22 XI 1965 na otwarcie Teatru Wielkiego w Warszawie oraz do „Halki” (reż. Aleksander Bardini) pokazanej 21 XII t.r. w Volksoper w Wiedniu. Od t.r. był kierownikiem utworzonego na ASP w Krakowie Studium Scenografii. Na przełomie l. 1966/7 przeszedł zawał serca i od tego czasu coraz częściej zapadał na zdrowiu. W r. 1967 otrzymał nagrodę I st. ministra kultury i sztuki za całokształt twórczości teatralnej i graficznej.
Dn. 25 XI 1967 wystawiono w Teatrze Narodowym „Dziady” Adama Mickiewicza w reżyserii Dejmka i ze scenografią S-i; dzieło obu artystów wzbudziło wielkie zainteresowanie: «surowe drewno, sugestie starych wiejskich kościółków z wyzyskaniem konstrukcji tryptykowej, nie z szopki już jednak rodem, lecz z ołtarza» (W. Krakowski). Inscenizacja „Dziadów”, manifestacyjnie przyjmowana, została 30 I 1968 zdjęta przez władze z afisza, co doprowadziło do rozruchów studenckich w marcu t.r. w Warszawie i innych miastach. Ostatnią wspólną inscenizacją Dejmka i S-i w Teatrze Narodowym było przedstawienie „Ciężkich czasów” Michała Bałuckiego (premiera 16 III). Niebawem Dejmek został odwołany z funkcji dyrektora Teatru Narodowego, w związku z czym S. zrezygnował z pracy w Warszawie i wrócił do Krakowa. Od 1 I 1969 do 28 II 1970 był zatrudniony w Teatrze im. Słowackiego. W swym ostatnim samodzielnym projekcie scenograficznym „Powrocie Odysa” Wyspiańskiego (reż. Goliński, 1969) połączył motywy antyku greckiego z góralszczyzną. W r. 1971 otrzymał tytuł profesora zwycz. (1 II) oraz Nagrodę Państwową I st. w dziedzinie teatru. Coraz bardziej chory, udzielał konsultacji w domu; w październiku t.r. na własną prośbę przeszedł z ASP na emeryturę. W czasie ponad 20-letniej pracy S-i na krakowskiej uczelni jego uczniami byli m.in. scenografowie: Antoni Tośta, Andrzej Majewski, Krzysztof Wejman, Kazimierz Wiśniak i Jan Polewka. Przez cały okres powojenny do grona najbliższych przyjaciół S-i należeli Jerzy Bandura i Michał Walicki. Od marca do maja 1973 w Galerii Teatralnej Muz. Historycznego w Krakowie wystawiał S. swe projekty scenograficzne. Zmarł 11 VIII 1973 w Krakowie, został pochowany na cmentarzu Rakowickim w grobowcu Wodzinowskich (kw. VIII, rząd 3, grób 17). Był odznaczony Krzyżem Kawalerskim (1953) i Komandorskim (1959) Orderu Odrodzenia Polski, Medalem X-lecia PRL (1955) oraz (razem z drugą żoną) Medalem «Sprawiedliwy wśród Narodów Świata», przyznanym pośmiertnie w r. 1982 przez Inst. Yad Vashem w Izraelu.
S. był dwukrotnie żonaty. Po raz pierwszy (od 30 IV 1934) ze Stefanią Bańdo (1907–1986), ciotką piosenkarki Ewy Demarczyk, malarką, absolwentką ASP w Krakowie (1934), projektantką znaczków poczty watykańskiej, autorką i ilustratorką książeczek dla dzieci, po drugiej wojnie światowej nauczycielką rysunku w technikach krakowskich, wykonującą też prace scenograficzne (wg córki, m.in. dla Teatru Rapsodycznego w Krakowie) oraz uprawiającą malarstwo akwarelowe, głównie portretowe i pejzażowe, także o tematyce religijnej. Małżeństwo zakończyło się rozwodem (1951); S. miał w nim córkę Barbarę (ur. 22 VIII 1940), zamężną Olszańską, scenografa. Drugą żoną S-i była (od 18 IV 1951) Wincentyna Maria Justyna (Wicula) Wodzinowska (1909–1991), córka malarza Wincentego Wodzinowskiego, poprzednio żona Gwidona Witolda Sokołowskiego, filozofa, rozwiedziona w r. 1947; S. poznał ją pod koniec r. 1939 w Kawiarni Plastyków i związał się z nią wkrótce potem. Razem z Ewą Otwinowską, pod wspólnym pseud. Marcin Bierżewicz, napisała komedię „Straszna zabawa” (inny tytuł: „Bolero”), wystawioną w Teatrze Powszechnym w Warszawie 8 III 1958 (reż. Babel), graną także w Krakowie i Zielonej Górze. Zaadaptowała m.in. fragment „Józefa i jego braci” T. Manna (pt. „O długim czekaniu”, pokazany w jej reżyserii w Teatrze Telewizji w r. 1967). Była nieformalną asystentką S-i, napisała o nim wspomnienia pt. „Portret artysty z żoną w tle” (Kr. 1989). Zmarła w Krakowie, została pochowana na cmentarzu Rakowickim (kw. XIV, rząd 21, grób 11).
Zaprojektowane przez S-ę kostiumy do „Żywota Józefa” wykorzystał Dejmek w r. 1981 w „Uciechach staropolskich”, a scenografię do wystawionego ponownie w r. 1985 „Żywota Józefa” (oba spektakle w Teatrze Polskim). Dn. 3 XII t.r. w foyer Teatru Polskiego otwarto wystawę „Scena polska Andrzeja Stopki”. W r. 1985 ukazał się opracowany przez Henryka Voglera wybór rysunków S-i „Komedia ludzka Andrzeja Stopki” (Kr.), a w r. 1992 zbiór rysunków i karykatur poświęconych jego drugiej żonie „...jak bardzo Cię kocham” (Kr.). Największa kolekcja projektów scenograficznych S-i znajduje się w Muz. Historycznym M. Krakowa oraz w archiwum Teatru im. Słowackiego. W Warszawie w Muz. Narodowym znajdują się projekty S-i do „Nocy listopadowej” i „Historyi o chwalebnym Zmartwychwstaniu Pańskim” oraz trzy karykatury, w Muz. Teatralnym także projekty do „Historyi…” oraz do „Dziadów”, a w Teatrze Narodowym – do „Dziadów” i „Ciężkich czasów”; w Muz. Karykatury jest największy zbiór rysunków S-i. W Związku Podhalan w Zakopanem znajduje się niedatowany Portret ks. Józefa Stolarczyka i Portret Ojca z r. 1929, a w posiadaniu córki – Pejzaż z Siedlca i Martwa natura z chlebem.
Autoportret z r. 1943, rys. tuszem, w posiadaniu rodziny; – Słown. Teatru Pol., II (błędne daty dot. biografii S-i, m.in. data ślubu z Wodzinowską); – Andrzej Stopka. Wystawa, Kraków, styczeń–luty 1960, Kr.; Katalog Wystawy Plastyki Okręgu Krakowskiego ZPAP, Kr. 1951; Wystawa Sekcji Architektury Wnętrz i Sztuki Dekoracyjnej, Kraków styczeń–luty 1952, Kr.; Xawery Dunikowski i polscy artyści w obozie koncentracyjnym w Auschwitz w l. 1940–45, styczeń–kwiecień 1985, [b.m.w.] s. 75–89; – Czanerle M., „Historia o chwalebnym Zmartwychwstaniu Pańskim” w Warszawie, „Teatr” 1962 nr 11; taż, Panie i panowie teatru, Kr. 1977; Dzieje Krakowa, Oprac. A. Chwalba, Kr. 2004 VI; Gawlik J. P., Kaliskie rendes-vous, „Życie Liter.” 1962 nr 33; Greń Z., Dejmek, czyli szanse reżysera, tamże 1962 nr 29; Groteska. Teatr Lalki, Maski i Aktora 1945–1995, Kr. 1995; Krakowski P., Krakowski W., Scenografia krakowska w l. 1945–1960, w: Sztuka współczesna, Kr. 1966 II; Krakowski W., Teatr Andrzeja Stopki, „Dialog” 1974 nr 5 s. 83; Kubacki W., „Historia o chwalebnym Zmartwychwstaniu Pańskim”, „Teatr” 1962 nr 7 (dot. inscenizacji łódz.); tenże, Paralele misteryjne (Mikołaj z Wilkowiecka – Jan Kasprowicz), „Życie Liter.” 1962 nr 22; Ludawska J, Perspektywy i niebezpieczeństwa, „Teatr” 1954 nr 5; Madeyski J., Malarz na scenie, „Życie Liter.” 1962 nr 48; Maśliński J., Powrót Odysa na Podhale, „Teatr” 1969 nr 6; Pol. życie artyst. w l. 1945–1960; Rudzka-Cybisowa H., Teatr. Dekoracje A. Stopki, „Przegl. Artyst.” R. 1: 1946 (dot. „Jajka Kolumba”); 175 lat nauczania malarstwa, rzeźby i grafiki w Krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych, Kr. 1994; Strzelecki Z., Od Blizińskiego do Wyspiańskiego. Drama classique polonaise II, „Projekt” 1963 nr 3; tenże, Polska plastyka teatralna, W. 1963; Tarn A., Teatr Brechta, „Teatr” 1955 nr 5; Wirth A., Próba „Kredowego koła”, tamże; Witz I., Andrzej Stopka, Kr. 1970; tenże, Przechadzki po warszawskich wystawach 1945–1968. Zbiór recenzji, W. 1969; Witz I., Zaruba J., 50 lat karykatury polskiej, W. 1961; Wyka K., Andrzej Stopka, „Magazyn Kult.” 1973 nr 4, 1974 nr 1; – Balicki W., Osobliwe teatrum Andrzeja Stopki, „Życie Liter.” 1973 nr 40; Goliński J., Wesoły Diabeł, „Teatr” 1974 nr 17; Greń Z., Próba artysty, tamże 1985 nr 38; Kott J., Aloes. Dzienniki i małe szkice, W. 1969; Madeyski J., Stopka, „Życie Liter.” 1973 nr 40; Mater. do dziej. Akad. Sztuk Pięknych, II; Rodziński S., Andrzej Stopka 1904–1973, „Tyg. Powsz.” 1973 nr 37; Stopka B., Ojciec jest ze mną wszędzie, w: „...dwadzieścia kroków wszerz i wzdłuż. Wspomnienie w 100-lecie Teatru im. Juliusza Słowackiego, Oprac. K. Zbijewska, Kr. 1993 s. 243–9; Vogler H., Duszek w krainie sztuki, „Życie Liter.” 1978 nr 51; Wodzinowska-Stopkowa W., Portret artysty z żoną w tle, Kr. 1989; Zbijewska K., U Duszka na Długiej, „Dzien. Pol.” 1962 nr 287 (wywiad z S-ą); – Arch. ASP w Kr.: sygn. 120 (teka akt osobowych S-i); Arch. Teatru im. J. Słowackiego w Kr.: nr 77 (akta osobowe S-i); Arch. ZPAP Okręgu Krak. w Kr.: Karta działalności artyst. S-i w l. 1964–6; – Informacje córki Barbary Stopki-Olszańskiej z Kr. i Tadeusza Krzeszowiaka z Wiednia.
Bibliogr. dot. Stefanii Bańdo-Stopkowej: Wystawa akwarel Stefanii Stopkowej, CBWA, W. 1961; – Mater. do dziej. Akad. Sztuk Pięknych, II; – Arch. ASP w Kr.: Album Wydz. Malarstwa, II (karty wpisowe); – Informacje córki Barbary Stopki-Olszańskiej z Kr.
Jolanta Laskownicka