Bartoszewicz Antoni (1726–1768), jezuita, pedagog. Urodzony 13 VI, wstąpił do zakonu 13 VIII 1742. Doctor Artium et Philosophiae, nauczyciel gramatyki, humanjorów, retoryki i historji w kolegjum wileńskiem i słuckiem, od r. 1764 kierownik drukarni w Nieświeżu. Umarł 20 X 1768. W czasie profesury wymowy w Wilnie zabierał głos w dyskusji o reformie szkół polskich. Głównym przedmiotem dyskusji była sprawa przyczyn upadku szkolnictwa. Gdy przyczynę tego stanu rzeczy widziano w samej szkole, B. podniósł pierwszy, że winne tu także społeczeństwo szlacheckie, skąpstwo rodziców, odmawiających wydatków na naukę, i złe wychowanie domowe (jego miękkość i atmosfera niechętna naukom i szkole). Poglądy swoje rozwinął w mowach inauguracyjnych z r. 1757 i 1758, wydanych po łacinie w r. 1759.

Archiwum Centralne T. J. Lit. 32, 59, 60; Catalogi; Bednarski St., Upadek i odrodzenie szkół jezuickich w Polsce, Kr. 1933, 141–144.

St. Bednarski T. J.