INTERNETOWY POLSKI SŁOWNIK BIOGRAFICZNY INTERNETOWY POLSKI SŁOWNIK BIOGRAFICZNY INTERNETOWY POLSKI SŁOWNIK BIOGRAFICZNY
iPSB
  wyszukiwanie zaawansowane
 
  wyszukiwanie proste
 
Biogram Postaci z tego okresu

Antoni Józef Poniński h. Łodzia  

 
 
Biogram został opublikowany w latach 1982-1983 w XXVII tomie Polskiego Słownika Biograficznego.
 
 
 
Spis treści:
 
 
 
 
 

Poniński Antoni Józef h. Łodzia (zm. 1742), instygator kor., marszałek konfederacji warszawskiej, wojewoda poznański, poeta łaciński. Był synem Aleksandra Kazimierza (zm. 1710), chorążego poznańskiego, i Teresy z Wyganowskich. Posiadał dobra: Parzymiechy, Danków i Lipie w ziemi wieluńskiej oraz znaczne kwoty pieniężne u Jana Jerzego Flemminga, które tenże spłacił, dopiero jako podskarbi, spadkobiercom P-ego. W aktach grodzkich poznańskich P. występuje w r. 1725 jako pisarz wojskowy i podpułkownik królewski. Początki działalności poetyckiej P-ego sięgają r. 1719, kiedy to w 3325-heksametrowym łacińskim wierszu opisał uroczystości ślubne królewicza polskiego Fryderyka Augusta (Augustissimus Hymenaeus inter Serenissimos Fridericum Augustum… nec non Mariam Josepham…, Drezno 1720). Odtąd P., związany z dworem Augusta II, opiewał po łacinie, pod pseud. Eques Polonus, wszystkie godne uwagi wydarzenia w rodzinie królewskiej. Przyniosło mu to tytuł szambelana królewskiego. Wierszem uczcił narodziny pierwszego syna królewicza (Deorum munus, gentium votum, gratiarum labor…, W. 1720). Przybyłego do Warszawy w r. 1726 Fryderyka Augusta witał poematem Fortuna in Lechiam hospes… (W. 1726). Rok 1727 przyniósł kolejny panegiryk na cześć Augusta II, który poddał się operacji obcięcia palca u nogi i powracał do zdrowia (Planta felicitatis publicae in sanato pede… Friderici Augusti…). Spotkaniu Augusta II z Fryderykiem Wilhelmem I w Dreźnie w r. 1728 poświęcony był wiersz P-ego Gemini Soles… Carmen in adventum Curiae Berolinensis Dresdam (Drezno 1728). Powrót króla do Rzpltej po dwuletniej nieobecności w r. 1729 stał się tematem wiersza Insignes rixae contendentium de vultu Principis gentium… W r. 1730 powstał poetycki opis manewrów, urządzonych przez Augusta II w czerwcu 1730 w obecności króla pruskiego (Pacis in bello deliciae et belli in pace robur, seu militaris exercitatio). Wszystkie te utwory, utrzymane w typowym dla panegiryków tonie, pisane dobrą łaciną, zawierały przede wszystkim pochwały i komplementy pod adresem Augusta II. Także panegiryki poświęcone jego synowi służyły głównie głoszeniu chwały ojca. Nawet napisane przez P-ego epitafia hetmana w. kor. Adama Sieniawskiego (Ingens umbra…, W. 1726) i woj. połockiego Stanisława Denhoffa (Universorum in uno capite dolor…, W. 1730) wychwalały dobrego i walecznego króla. Można przypuszczać, że P., autor wierszy opiewających wymienione wydarzenia, drukowanych zarówno w Warszawie, jak i Dreźnie, blisko związany z dworem królewskim, często przebywał w Saksonii. Tłumaczyłoby to brak śladów jego aktywności w życiu politycznym Rzpltej pierwszego trzydziestolecia XVIII w.

W marcu 1732 P. został instygatorem koronnym po śmierci Władysława Wyrożembskiego i w związku z objęciem tego urzędu w czerwcu t. r. wykonał przysięgę i otworzył sesję Trybunału Radomskiego. We wrześniu t. r. przysłuchiwał się obradom sejmu ekstraordynaryjnego. Po śmierci swojego protektora Augusta II P. poświęcił mu jedynie 18-wierszowe epitafium, zajął się natomiast działalnością polityczną. Zgromadzona przez prymasa Teodora Potockiego zaraz po zgonie króla rada senatu powierzyła P-emu poselstwo do Szwecji i Danii z oznajmieniem o śmierci Augusta II. P. wyjechał w połowie marca 1733. Prawdopodobnie podróżował w towarzystwie posła tureckiego Mohammeda Said Effendiego, który w tym samym czasie jechał przez Warszawę i Gdańsk do Sztokholmu. P. przybył do Sztokholmu w połowie kwietnia t. r. Zgodnie z otrzymaną instrukcją żądał w imieniu Rzpltej wyraźnej deklaracji szwedzkiej na korzyść Stanisława Leszczyńskiego i czynnej pomocy w samej Rzpltej lub dywersji na pograniczu szwedzko-rosyjskim. Ze Sztokholmu, gdzie wg W. Konopczyńskiego zrobił złe wrażenie, P. udał się do Chrystianii (Oslo). Do Warszawy wrócił na przełomie sierpnia i września 1733, prawdopodobnie już po rozpoczęciu sejmu elekcyjnego, na kilka dni przed elekcją Leszczyńskiego. Natychmiast po przyjeździe zwrócił się do posłów saskich, hr. J. G. Wackerbartha-Salomoura i gen. H. Baudissina, ofiarując im swoje usługi na rzecz elekcji Wettyna. Rozmawiał z nimi o sposobach wywołania scysji podczas elekcji i zawiązania konfederacji dla poparcia królewicza Augusta. Dał im do zrozumienia, że chętnie przyjmie funkcję marszałka tego związku. Przyłączył się do grupy przeciwników Leszczyńskiego, obozujących na Pradze w oczekiwaniu na wojska rosyjskie, 14 IX t. r. podpisał manifest przeciw elekcji Leszczyńskiego. Dn. 5 X 1733 marszałkował elekcji Augusta III i został marszałkiem konfederacji, zawiązanej na polu elekcyjnym pod wsią Kamionna dla poparcia elektora saskiego. W dn. 13 i 14 X t. r. zagajał sesję rady konfederacji na Zamku Warszawskim, kunsztowną mową powitał przyjętych na oficjalnej audiencji posłów saskich. W uniwersale z 23 X t. r. oznajmiał o elekcji Augusta III i zawiązaniu konfederacji przy jego boku, zaś kolejnym uniwersałem z 7 XI 1733 zawiadamiał o terminie koronacji i sejmu koronacyjnego. Wg relacji posłów saskich P. starał się o starostwo piotrkowskie, był też jednym z pretendentów do pieczęci mniejszej koronnej. W pierwszym okresie działania konfederacji popadł w konflikt z bpem krakowskim Janem Lipskim, Januszem i Michałem Wiśniowieckimi i woj. krakowskim Teodorem Lubomirskim, próbując realizować, dość szczupłe zresztą, uprawnienia marszałka, zawarte w akcie konfederacji. Na początku grudnia t. r. P. wyruszył do Tarnowskich Gór wraz z «deputacją konfederacji do witania króla na granicy». Dn. 6 I 1734 wygłosił tam wobec Augusta III uroczystą mowę po łacinie. Brał udział w uroczystościach koronacyjnych Augusta III w Krakowie, prawdopodobnie otrzymał wtedy Order Orła Białego. Dn. 19 I 1734, w dniu otwarcia sejmu koronacyjnego, zagaił obrady izby poselskiej. Wobec rozbieżności zdań w izbie co do charakteru sejmu P. – działając zgodnie z zamierzeniami stronnictwa królewskiego – starał się nakłonić posłów do wyrażenia zgody na poparcie i reasumpcję konfederacji warszawskiej. Ostatecznie sejm nie doszedł do skutku, obradowała jedynie rada konfederacji pod przewodnictwem P-ego. Dn. 13 II 1734 otrzymał P. starostwo grodowe piotrkowskie. Dn. 25 II t. r. P. zawarł związek małżeński z Salomeą z Szembeków. Małżeństwo to, oprócz 100 000 złp. posagu przyniosło mu powiązania z wpływową i rozgałęzioną rodziną żony.

W maju t. r. P. uczestniczył w ostatnim etapie oblężenia Gdańska przez wojska rosyjskie i saskie, w manifeście skierowanym do Gdańszczan wzywał ich (4 VI) do natychmiastowej kapitulacji, a po poddaniu się Gdańska zawiadamiał o tym szlachtę osobnym uniwersałem (4 VII), zapraszając ją do uznania Augusta III i przystąpienia do konfederacji. W lipcu t. r. brał udział w obradującej w Oliwie radzie konfederacji warszawskiej. Wraz z bpem poznańskim Stanisławem Hozjuszem i innymi konfederatami P., eskortowany przez oddział saski, przybył we wrześniu t. r. do Warszawy. Już na początku października t. r. wyjechał stąd z eskortą gwardii koronnej do Piotrkowa na otwarcie sesji Trybunału Kor. Ponieważ sesję odłożono do r. n., odbył się wtedy tylko jego uroczysty wjazd na starostwo piotrkowskie i sesja sądu starościńskiego. Pod koniec miesiąca P. był już z powrotem w Warszawie, gdzie brał udział w przygotowaniach do przyjazdu króla. W listopadzie t. r. witał Augusta III w stolicy łacińską mową. Na początku stycznia 1735 ponownie zjechał do Piotrkowa dla odebrania przysięgi od deputatów Trybunału Kor. Po powrocie do Warszawy aktywnie uczestniczył w kolejnych radach konfederacji warszawskiej – od stycznia do marca 1735 i w czerwcu t. r. Jako marszałek starej laski przewodniczył obradom sejmu pacyfikacyjnego (27 IX – 8 XI 1735), bezskutecznie starając się nakłonić Izbę poselską do przystąpienia do wyboru marszałka. W sejmie uczestniczył jako poseł z Inflant. Opozycja sejmowa wielokrotnie podczas obrad dawała wyraz niechęci i nieufności do P-ego, w opinii większości Izby jednego z głównych sprawców nieszczęść, które w ostatnich latach spadły na Rzpltą. Zaraz po sejmie pacyfikacyjnym, który rozszedł się bez wybrania marszałka, rozpoczęła się kolejna walna rada konfederacji warszawskiej; zagaił ją, jak zwykle, P. Dn. 31 XII 1735 otrzymał referendarię koronną, w styczniu i w marcu 1736 przewodniczył sądom referendarskim, uczestniczył w marcowej radzie konfederacji.

Jako marszałek konfederacji P. nie miał większego wpływu na politykę stronnictwa dworskiego, spełniał przede wszystkim funkcje reprezentacyjne i porządkowo-organizacyjne. Włączył się do akcji propagandowej stronników Augusta III i prawdopodobnie pod wcześniej już używanym pseud. Eques Polonus wydał łacińską broszurkę, dowodząc w niej legalności wyboru Augusta III i jego wyższości nad Leszczyńskim (Falsitas narrationis de electione Stanislai Leszczynii et serenissimi… Augusti III… in regem Poloniae… ad faciendam utriusque electionis paralellam… a quodam Equite Polono demonstrata). Na drugi sejm pacyfikacyjny (25 VI – 10 VII 1736) P. posłował z ziemi wieluńskiej. Ponownie podniósł starą laskę i tym razem już pierwszego dnia obrad oddał ją Wacławowi Rzewuskiemu. P. wybrany został na członka komisji sejmowej do dóbr Leszczyńskich, a także wyznaczony do sądów ekstraordynaryjnych, mających działać do pierwszego doszłego sejmu. W marcu 1735 należące do P-ego dobra Danków zostały spustoszone przez partyzantów Leszczyńskiego. Za pełnienie funkcji marszałka konfederacji P. otrzymał pensję ok. 67 000 złp., co mogło mu w części zrekompensować poniesione straty. Trzyletnia ożywiona działalność i liczne podróże nadszarpnęły zdrowie P-ego, chorował na febrę i prawdopodobnie na podagrę. Najchętniej przebywał odtąd w swoich dobrach w Woli pod Krakowem. W r. 1737 oddał starostwo piotrkowskie swojemu synowi z pierwszego małżeństwa – Józefowi, w lipcu t. r. przysłuchiwał się radzie senatu we Wschowie. W październiku 1738 przewodniczył sesji sądu referendarskiego w Warszawie. Dn. 17 XII t. r. P. otrzymał województwo poznańskie po Michale Raczyńskim. Na radzie senatu w Warszawie w kwietniu 1739 został wyznaczony na senatora rezydenta na najbliższy kwartał. Podczas sejmu w październiku 1740 zabrał głos w senacie, krytycznie ustosunkowując się do projektów aukcji wojska, wypowiedział się też za przyznaniem królowi prawa wybijania monety bez zwracania się do sejmu. W jesieni 1741 P. przyłączył się do akcji w obronie prymasa Krzysztofa Szembeka w jego konflikcie z kard. Janem Lipskim.

Po r. 1736 P. powrócił do zaniedbanej przez ostatnie lata twórczości poetyckiej, chociaż wielokrotnie wspominał o «zmęczeniu swojej muzy». Jednym z ostatnich utworów P-ego było Epithalamium… Mariae Amaliae Infanti Poloniae… dum a Carolo utriusque Siciliae Rege in connubium … peteretur… (Drezno 1738), napisane z okazji małżeństwa córki Augusta III z królem Obojga Sycylii. W r. 1739 ukazał się zbiór poezji P-ego pt. Opera heroica… olim sub nomine Equitis Poloni sparsim edita, nunc vero plurimum aucta (W. 1739), wydany przez Jana Maksymiliana Królikiewicza, sekretarza królewskiego, z epigramem ku czci autora, pióra Stanisława Konarskiego we wstępie. Na Opera heroica składały się wszystkie drukowane oddzielnie w l. 1720–38 panegiryki P-ego, a także fragmenty zaczerpnięte z jego nie drukowanych jeszcze satyr. W lipcu 1741 J. M. Królikiewicz wydał kolejny tom poezji P-ego pt. Sarmatides seu satyrae cuiusdam Equitis Poloni. Autor ukrywał się znów pod pseudonimem, a sekretarz królewski dedykował je kanclerzowi w. lit. Janowi Fryderykowi Sapieże. P. był obecny na uroczystości wręczania Satyr kanclerzowi Sapieże przez Królikiewicza. Poza Satyrami w tomie poezji znajdowały się również inskrypcje, epigramy, epitafia i elegie. W spisie treści wymienione są także tytuły nie wydrukowanych w tomiku utworów, które – jak to P. sam określił – zostały mu «ukradkiem wzięte», m. in. wiersze z okresu bitwy połtawskiej a także poemat o zaślubinach Marii Leszczyńskiej z Ludwikiem XV. Być może autor i wydawca nie chcieli publikować wierszy, których tematyka nie mogła być miła Augustowi III.

Sarmatides seu satyrae były największym osiągnięciem poetyckim P-ego. Powstały prawdopodobnie przed r. 1738. W zamierzeniu autora miały być poematem filozoficzno-satyrycznym, w formie cyklu 12 satyr powiązanych opowiadaniami o przygodach narratora z Satyrami, których spotkał przypadkiem w głębi lasu. Z trzech ostatnich satyr wydrukowano tylko tytuły, a pozostałe 9 nie stanowią spójnej całości. Zbiorek zawiera nowatorskie na polskim gruncie rozważania filozoficzne na temat istoty natury, wzajemnego stosunku natury i cywilizacji, stanowiska człowieka w przyrodzie i społeczeństwie, a także udane, na wskroś realistyczne satyryczne obrazki, służące krytyce wynaturzeń starych i nowych obyczajów. Obok nich znajdują się jednak tradycyjne opowieści, ilustrujące, często w naiwny sposób, tezy głoszone z całą powagą przez autora. Np. dla wykazania wyższości wiary katolickiej nad luterańską i kalwińską P. posłużył się frywolnym opowiadaniem o przygodach młodego człowieka z luteranką, kalwinką i katoliczką, z których tylko ta ostatnia okazała się cnotliwa. Motywy dla tych obrazków czerpał P. z „Satyriconu” Petroniusza i średniowiecznego „Poncjana”. Niemniej właśnie P. pierwszy zganił modę bezkrytycznego zatrudniania nauczycieli cudzoziemców, wystąpił też przeciw tyranii honoru, zarówno tradycyjnej przesadnej drażliwości szlachty, jak i nowej modzie pojedynków. W swoim programie poetyckim P. zakładał zerwanie w satyrze z naśladowaniem wzorów starożytnych, choć jego praktyka literacka odbiega od tego założenia. Historycy literatury interesowali się zwłaszcza poglądami filozoficznymi P-ego. Gloryfikował on naturę «twórczą» jako odwieczne, działające w świecie prawo ładu, konsekwentny i najdoskonalszy system. Człowiek, rozdarty pomiędzy nakazami rozumu i namiętności, wydawał mu się upośledzony w porównaniu ze zwierzętami tak fizycznie, jak i duchowo. Odchodzenie od natury, powodowane przez «zbytek, sztukę i polor», pociąga za sobą upadek zarówno jednostki, jak i społeczeństwa. Poglądy te miały źródło w dziełach Lukrecjusza, Owidiusza, stoików, „Zodiacus vitae” Palingeniusza (Marcello Stellato Palingenio), a z autorów polskich Krzysztofa Opalińskiego i Stanisława Herakliusza Lubomirskiego. Tadeusz Sinko dostrzegł zbieżność najbardziej nowatorskich myśli P-ego z „Essay on Man” A. Pope’a i zastanawiał się, czy mogły zostać zaczerpnięte z tego dzieła (wyd. w Anglii w r. 1733, a w pierwszym przekładzie francuskim w r. 1736).

P. jako poeta cieszył się dużą sławą wśród współczesnych. Wg Józefa Andrzeja Załuskiego w rękopisie pozostało dzieło P-ego De bello Suetico libri quattuor. Miał on pisać dużo także po polsku. Portret P-ego umieścili bracia Załuscy w swojej bibliotece. Fragmenty satyr i niektóre epigramy P-ego przetłumaczył na język polski Józef Epifaniusz Minasowicz, drukowane były w „Zbiorze rytmów polskich” w r. 1756, później w „Monitorze” w r. 1779 i w zbiorze poezji polskich w r. 1782. P. zmarł 8 VII 1742 we wsi Wola pod Krakowem (prawdopodobnie Wola Justowska); zgodnie ze swoim testamentem pochowany został w kościele Reformatów w Krakowie; życzył sobie skromnego pogrzebu. Był członkiem Trzeciego Zakonu św. Franciszka.

Pierwszą żoną P-ego była Zofia Woroniczówna, chorążanka owrucka, drugą – od r. 1734 – Salomea z Szembeków, córka Antoniego Felicjana, podkomorzego krakowskiego. Jej pierwsze małżeństwo z Józefem Dembińskim, star. wolbromskim, zostało unieważnione z powodu choroby umysłowej męża. Z pierwszego małżeństwa P. pozostawił trzech synów: Józefa (zob.), Stanisława, star. wartskiego (zm. 1791), i Michała, oraz trzy córki: Mariannę, Annę, zamężną 1. v. za Krzysztofem Telefusem, chorążym podolskim, 2. v. za Aleksandrem Skrzyńskim, podkomorzym krzemienieckim, i Zofię, zamężną Ostrowską. Z drugą żoną miał P. dwóch synów: Jana Nepomucena (zob.) i Antoniego, młodo zmarłego, oraz dwie córki: Urszulę (ur. 1741), żonę Ignacego Szeligi Łaszewskiego, miecznika przemyskiego, i Ewę, wizytkę.

Salomea Ponińska, dama Orderu Krzyża Gwiaździstego (1741), ostatnie lata życia spędziła w Dukli jako dama kompanii Marii Amelii z Brühlów Mniszchowej. Zmarła w Dukli 8 IV 1769, została pochowana w tamtejszym kościele. Informacja Żychlińskiego o wstąpieniu Ponińskiej do wizytek w Warszawie w r. 1756 dotyczy być może jej córki Ewy.

 

Estreicher, XXV; Nowy Korbut, III; Enc. Org.; Biographie universelle ancienne et moderne, Paris 1823 XXXV, Janocki J. D., Nachricht von denen in der hochgräflich Zaluskischen Bibliothek sich befindenden raren polnischen Büchern, Wr. 1748/9 I 50; Juszyński H., Dykcjonarz poetów polskich, Kr. 1820 II 78; Słown. Geogr., (Danków, Lipie, Parzymiechy); Słownik literatury polskiego Oświecenia, Wr. 1977; Borkowski, Almanach; tenże, Panie polskie przy dworze rakuskim, Lw. 1891; Niesiecki, VII; Uruski, XIV; Żychliński, V, XII; Błeszczyński J., Spis senatorów i dygnitarzy koronnych z XVIII w., w: Kossakowski S. K., Monografie historyczno-genealogiczne niektórych rodzin polskich, W. 1872 III 72, 98; Elektorowie; Łoza, Hist. Orderu Orła Białego; – Bieńkowski T., Z badań nad recepcją antyku w Polsce, „Pam. Liter.” R. 54: 1963 z. 3 s. 49; Brückner A., [Rec. T. Sinki „Polski głosiciel stanu natury”], tamże R. 9: 1910 s. 142–4; Buchwald-Pelcowa P., Satyra czasów saskich, Wr. 1969; Dadlez M., Pope w Polsce w XVIII w., Prace Hist.-Liter. Nr 19, Kr. 1923; Gerie V., Bor’ba za pol’skij prestol 1733, Moskva 1862; Kamykowski L., Polski poemat satyrowy, „Spraw. PAU” 1937 nr 5 s. 123; Konopczyński W., Dzieje Polski nowożytnej, W. 1936 II 209; tenże, Polska a Szwecja od pokoju oliwskiego do upadku Rzeczypospolitej 1660–1795, W. 1924; Pelc J., Potomstwo, „Satyra” J. Kochanowskiego w poezji polskiej, „Pam. Liter.” R. 54: 1963 z. 4 s. 269; Schmitt H., Dzieje Polski XVIII i XIX w., Kr. 1864 I; Sinko T., Polski głosiciel stanu natury, Rozpr. PAU Wydz. Filol. S. II, Kr. 1909 XXX; Skibiński M., Europa a Polska w dobie wojny o sukcesję austriacką w latach 1740–1745, Kr. 1912; Smoleński W., Przewrót umysłowy w Polsce wieku XVIII, W. 1923; Świeykowski E., Monografia Dukli, Rozpr. PAU Wydz. Filol. S. II, Kr. 1910 XX; Truchim S., Konfederacja dzikowska, P. 1921; Wąsik W., Historia filozofii polskiej, W. 1958; Zielińska T., Magnateria polska epoki saskiej, Wr. 1977; – Diariusz prawdziwy wjazdu do stołecznego Krakowa i koronacji tamże Fryderyka Augusta Elektora Saskiego…, w: Syrokomla W., Dwie koronacje Sasów, Augusta II i Augusta III, królów polskich, Wil. 1854; Korespondencja Józefa Andrzeja Załuskiego, Wr. 1967; Księgi Referendarii Koronnej z czasów saskich, Sumariusz, Wr. 1969–70 I, II; Niesiołowski K., Otia publica vix domestica, W. 1743 s. 76, 181–98, 247–51; Ostrowski-Daneykowicz, Swada, I 46–9, 189, II 44, 75; Relacja wjazdu i koronacji Naj. Króla IMci Augusta III, „Dzien. Wil.” 1822 I 455–62; Teka Podoskiego, IV 543; Vol. leg, VI 283, 322, VII 84; Załuski J. A., Bibliotheca poetarum polonorum, W. 1754 s. 71; – „Gazeta Pol.” 1735 nr 26, 32, 1736 nr 3, 76, 94; „Kur. Pol.” 1732 nr 117, 1737 nr 29, 1738 nr 18, 1741 nr 219, 235, 237, 1742 nr 293, 295; – Arch. Państw. w Kr.: Rel. Castr. Crac. 158 s. 360–368; Arch. Prowincji Franciszkanów-Reformatów w Kr.: Monumentum seu archivum conventus civitatis Metropolitanae Cracoviensis ad S. Casimirum 1625–1753, k. 550; B. Czart.: rkp. 210, 211, 212, 820, 1982; B. Jag.: rkp. 101 V k. 38; B. PAN w Kr.: rkp. 1106.

Ewa Szklarska

 

 
 
 
Za treści publikowane na forum Wydawca serwisu nie ponosi odpowiedzialności i są one wyłącznie opiniami osób, które je zamieszczają. Wydawca udostępnia przystępny mechanizm zgłaszania nadużyć i w przypadku takiego zgłoszenia Wydawca będzie reagował niezwłocznie. Aby zgłosić post naruszający prawo lub standardy współżycia społecznego wystarczy kliknąć ikonę flagi, która znajduje się po prawej stronie każdego wpisu.

Media

 

Postaci powiązane

 
 

Józef Poniński h. Łodzia

brak danych - 1770-10-21 dyplomata I RP
 
 
 

Postaci z tego okresu

 

w biogramy.pl

 
 
więcej  

Postaci z tego okresu

 

w ipsb

 

Izabella Branicka (z domu Poniatowska)

około 1 lipca 1730 - 1808-02-14
kasztelanowa
 

Daniel Gamiusz

2 poł. XVII w. - X 1716
nauczyciel języków
 
więcej  
  Wyślij materiały Wyślij ankietę
 
     
Mecenas
 
Uzywamy plików cookies, aby ułatwić Ci korzystanie z naszego serwisu oraz do celów statystycznych. Jeśli nie blokujesz tych plików, to zgadzasz się na ich użycie oraz zapisanie w pamięci urządzenia. Pamiętaj, że możesz samodzielnie zarządzać cookies, zmieniając ustawienia przeglądarki.
Informację o realizacji Rozporządzenia o Ochronie Danych Osobowych (RODO) przez FINA znajdziesz tutaj.