Kochanowski Antoni Konstanty Franciszek a Paulo h. Korwin (ur. 1767), dyplomata, później prezes Komisji Woj. Sandomierskiego. Ur. 2 IV w Szczecnie w woj. sandomierskim, był synem Leona, chorążego sandomierskiego, i Marianny z Rostworowskich, kasztelanki zakroczymskiej. Uczył się w Krakowie. Jesienią 1789 r. został sekretarzem legacji polskiej w Kopenhadze przy pośle Adamie Rzewuskim. Po jego wyjeździe w czerwcu 1790 r. zastępował go aż do przyjazdu nowego posła Józefa Ankwicza w marcu 1791 r. Ponieważ Ankwicz od października t. r. do czerwca n. r. przebywał na urlopie, K. znów faktycznie kierował poselstwem. W r. 1791 otrzymał tytuł konsyliarza legacji. Miał opinię rozumnego i bystrego dyplomaty, prowadził rozmowy m. in. z chargé d’affaires angielskim w sprawie zainteresowania Anglii handlem na Morzu Czarnym. Po definitywnym wyjeździe Ankwicza na polecenie konfederacji targowickiej w listopadzie 1792 r. K. ponownie objął kierownictwo placówki, ale nominację na chargé d’affaires otrzymał dopiero jesienią 1793 r. po formalnym odwołaniu Ankwicza, przy czym ważyła się sprawa odwołania wkrótce potem i K-ego z zupełną likwidacją polskiego poselstwa w Kopenhadze. Miał on pozornie wyjechać na urlop i z Warszawy odesłać listy odwoławcze. Zdaje się jednak, że zaciągnięte długi tak przez niego, jak i przez Ankwicza zmusiły go do pozostania w Kopenhadze.
W okresie drugiego rozbioru K. bezskutecznie próbował u A. P. Bernstorffa interwencji na rzecz upadającej Rzpltej. Mimo podjętych starań nominacji na ministra nie otrzymał. Działał jeszcze na swej placówce w czasie insurekcji kościuszkowskiej jako jeden z niewielu uznanych dyplomatów polskich. Stanowisko jego nabrało wagi ze względu na pozycję polityczną neutralnej Danii. Nawiązała ona wówczas za pośrednictwem K-ego bezpośredni kontakt z Polską. K. zajmował się energicznie działalnością propagandowo-informacyjną na rzecz insurekcji, próbował również – stosownie do instrukcji otrzymanych od I. Potockiego – pewnych ostrożnych rozmów z posłem francuskim F. A. Grouvellem. Kontakt ten był jedną z niewielu prób łączności insurekcji z rewolucyjną Francją. K. prowadził również rozmowy w sprawie dostaw dla insurekcji broni poprzez Libawę. Po upadku powstania musiał z powodu długów pozostać jeszcze w Kopenhadze aż do likwidacji tych zobowiązań przez komisje długów b. Rzpltej.
Dopiero w r. 1796 powrócił K. do kraju i osiadł w przyznanym mu przez ojca majątku Szczecnie. Wkrótce związał się z kołami spiskowo-legionowymi i znalazł się w Mediolanie. W związku z projektami zwołania tam Sejmu Czteroletniego wysłany do kraju, został aresztowany przez Austriaków w Pradze w marcu 1798 r. i przewieziony do Krakowa, gdzie w więzieniu pijarskim przesiedział dwa lata. Dalsze jego losy są mało znane. W okresie Ks. Warsz. utrzymywał stosunki z Kołłątajem, któremu w r. 1810 woził do Swoszowic dekret Fryderyka Augusta o utworzeniu komisji dla uproszczenia administracji. W r. 1810 wchodził w skład Oddzielnej Komisji do Dyrekcji Kasowych Biletów, mającej na celu zaradzenie brakowi pieniędzy w Ks. Warsz. K. był wówczas również członkiem loży masońskiej «Piast» oraz członkiem honorowym loży «Świątynia Izis» (w r. 1811/2). W r. 1816 został prezesem Komisji Woj. Sandomierskiego. Rok śmierci K-ego nieznany. Ożeniony z Anielą z Gołuchowskich, miał syna Władysława.
Boniecki; – Askenazy Sz., Napoleon a Polska, W.–Kr. 1919 II 246, 307–8, 332; Kukiel M., Próby powstańcze po trzecim rozbiorze 1795–1797, Kr.–W. 1912; Małachowski-Łempicki, Wykaz pol. lóż wolnomularskich; Tokarz W., Ostatnie lata Hugona Kołłątaja, Kr. 1905 II 215; – Depesze ambasady polskiej w Kopenhadze z lat 1789–1795, „Bibl. Ossol.” T. 3: 1863; „Księga domowa” Leona i Hieronima Kochanowskich (1763–1855), „Przegl. Hist.” T. 20: 1916; Magier A., Estetyka miasta stołecznego Warszawy, Wr.–W.–Kr. 1963; – AGAD: AKP 278, 355, 361, Pop. 393, 406; B. Ossol.: 412/I i 412/IV; Arch. Uniw. Warsz.: Reychman J., Działania dyplomatyczne insurekcji kościuszkowskiej (mszp. pracy z 1933); B. Krasińskich nr 3127 (list Albertrandiego z Kopenhagi do Kicińskiego z 10 VIII 1790, przypuszczalnie spalony, fragment odpisu w posiadaniu autora); – Rękopiśmienna kartoteka dyplomatów polskich z XVIII w. w posiadaniu autora.
Jan Reychman