Religioni Antoni Ludwik (1866–1939), lekarz wojskowy, generał brygady WP. Ur. 29 VIII w Wilnie. Był wnukiem włoskiego farmaceuty, sprowadzonego do Polski przez księcia Puzynę, i najstarszym synem spośród siedmiorga dzieci Antoniego, magistra farmacji, a zarazem obrońcy sądu ziemskiego w Ejszyszkach (w pow. lidzkim), i Albertyny z domu Ryłło. Ojciec zmarł w wieku trzydziestu kilku lat, a dwaj stryjowie pomagali wdowie w wychowaniu i wykształceniu dzieci, na wykształcenie R-ego łożył stryj Franciszek, prowizor i właściciel apteki w Kutaisi na Kaukazie.
W l. 1877–85 R. uczęszczał do gimnazjum w Słucku, w l. 1885–91 studiował medycynę w Wojskowej Akademii Medycznej w Petersburgu. Potem służył jako lekarz w armii rosyjskiej, m. in. w Briańsku, na Kaukazie i na Syberii; w l. 1899–1901 podczas tłumienia powstania bokserów w Chinach, w l. 1904–5 w wojnie rosyjsko-japońskiej, a następnie w jednostkach stacjonujących głównie na obszarach Mandżurii. Uczestniczył w pierwszej wojnie światowej, do kraju wrócił jesienią 1919 przez Murmańsk.
Do WP R. zgłosił się w listopadzie 1919, zatwierdzono go w stopniu generała podporucznika ze starszeństwem od 1 VI 1919. Otrzymał przydział do Szefostwa Sanitarnego Dowództwa Okręgu Generalnego Warszawa, którym kierował od kwietnia 1920. Od 1 XI 1921 do r. 1924 był szefem Wojskowego Instytutu Sanitarnego, a potem służył w nim jako inspektor odpowiedzialny za nadzór jednostek i oddziałów sanitarnych WP. Ok. 1927 r. (wg relacji Wacława Religioniego w r. 1925) odszedł w stan spoczynku i zamieszkał w wydzierżawionym majątku Okopy koło Ejszyszek, gdzie praktykował jako chirurg ginekolog, a także – z konieczności – jako internista. W r. 1930 przeniósł się do Wilna, gdzie mieszkał 2–3 lata, a następnie administrował niewielkim majątkiem żony Pozgrynda w pow. lidzkim, który po jej śmierci odziedziczył. Mieszkał jednakże już stale w Warszawie u córki. Zmarł 2 XII 1939 w Warszawie i został pochowany na cmentarzu Wojskowym na Powązkach, kwatera 19 A. Był odznaczony m. in. wojskowymi odznaczeniami rosyjskimi, polskimi i orderem Polonia Restituta.
W małżeństwie (od ok. r. 1895) z Józefą z Szalewiczów miał R. troje dzieci: Irenę (ur. ok. 1896), zamężną 1. v. Radziszewską, 2. v. Piasecką, Antoniego (1896–1962), lekarza, i Henryka (ur. ok. 1900, zm. ok. 1917).
Kryska-Karski-Żurakowski, Generałowie; Rocznik Lekarski RP, W. 1933/4, 1938, 1948 (dotyczy tylko syna Antoniego); Rocznik Oficerski W. 1923, 1924, 1928; – CAW: Teczki akt osobowych R-ego (wniosek o odznaczenie orderem „Odrodzenia Polski” t. 2, 827 i teczka personalna 5697, zawiera tylko legitymację służbową i fot. R-ego w mundurze); – Informacje Olgierda Religioniego (w jego posiadaniu wykres genealogiczny rodziny Religionich) oraz Wacława Religioniego z W.
Mieczysław Wrzosek