Miączyński Antoni h. Suchekomnaty (1691–1774), poseł na sejmy, kasztelan, a następnie wojewoda podlaski. Był synem Atanazego (zob.) i Heleny z Łuszkowskich, bratem Piotra (zob.), dziedzicem Miączyna, Andrzejowa, Lewkowic, Sielca, Siemienia i Połajewa. Na tle podziału majątku po śmierci ojca doszło między M-m a bratem Piotrem do długoletniego sporu; w r. 1755 sprawa oparła się o Trybunał Lubelski. Używał tytułu hrabiowskiego, nadanego rzekomo jego ojcu przez cesarza Leopolda. Od r. 1714 M. jest wymieniany w laudach wołyńskich jako starosta łucki (wg tychże laudów ojciec, Atanazy, był nim jeszcze w r. 1712). Jako starosta łosicki M. podpisywał się już w r. 1717. Później, w l. 1724–6 i 1750–3 procesował się z gromadami tego starostwa, oskarżony o wymuszanie nadmiernych czynszów, danin i robocizn oraz o zabór gruntów gromadzkich. Dn. 12 III 1723 został rotmistrzem chorągwi pancernej. W r. 1724 został wybrany posłem na sejm z woj. wołyńskiego. W r. 1727 został «pułkownikiem JKM-ci». Na konwokację 1733 r. posłował z pow. łuckiego woj. wołyńskiego. Podpisał również akt konfederacji generalnej z zastrzeżeniem wykluczenia dysydentów od szarż wojskowych wg prawa z r. 1717 i zachowania postanowień tego prawa o szlachcie Kurlandii i Inflant oraz dystrybutywie ministeriów. Dn. 6 XII 1738 M. został kasztelanem podlaskim. W latach pięćdziesiątych XVIII w. uważany był za klienta Potockich. Na sejmie 1752 r. popierał aukcję wojska i korekturę trybunałów. Podczas obrad sejmu 1754 r. M. był jednym z 32 senatorów, którzy z inspiracji Jerzego Mniszcha, marszałka nadwornego kor., podpisali 29 X zredagowaną przez niego petycję do tronu o wyznaczenie administracji dóbr ordynacji ostrogskiej, podzielonej na mocy układu kolbuszowskiego. W r. 1757 M. otrzymał Order Orła Białego. Dn. 12 XI 1762 scedował starostwo łosickie za konsensem królewskim synowi Józefowi, a 25 III 1763 odstąpił mu chorągiew pancerną. Stał z dala od spraw publicznych, nie angażując się także w obie konfederacje: radomską i barską. Dn. 17 VIII 1771 (po śmierci S. B. Gozdzkiego) został wojewodą podlaskim, a w r. 1774 pułkownikiem pułku przedniej straży, znajdującego się przy dywizji ukraińsko-podolskiej. Zmarł w r. 1774, przed 30 IV.
M. był założycielem starszej linii wielkopolskiej swego rodu. Żonaty był dwukrotnie: po raz pierwszy z Justyną Błędowską, córką Stefana, podczaszego trembowelskiego, zmarłą bezpotomnie, później z Dorotą Woroniecką, córką Mikołaja, kasztelana czernihowskiego, dziedziczką dóbr Berezna i Krutniów na Podolu. Z drugiego małżeństwa pozostało 3 synów: Leon, starosta inowłodzki, Józef (zob.) i Kajetan (zob.), oraz 3 córki: Antonina (1761–1813), żona Józefa Radziwiłła, wojewody mińskiego, następnie trockiego, Teresa, żona Michała Ronikiera, cześnika w. lit., i Anna (zm. 1773), wydana za Placyda Kurdwanowskiego (zob.).
Estreicher; W. Enc. Ilustr.; Niesiecki; Uruski; Żychliński, I 184, XIII 214, XVI 232, XVII 225; Błeszczyński J., Spis senatorów i dygnitarzy kor. z XVIII w., w: Kossakowski S. K., Monografie historyczno-genealogiczne niektórych rodzin polskich, W. 1872 III 36, 71; – Górski, Historia jazdy, s. 152, 159; Łoza S., Historia Orderu Orła Białego, W. 1922; Waliszewski K., Potoccy i Czartoryscy, Kr. 1887 (mylnie podane imię M-ego Adam na s. 15); – Arch. Jugo-zap. Rosii, Cz. 2, III 229, 336, 524, 825; Diariusze sejmowe z wieku XVIII, W. 1937 III; Księgi Referendarii Koronnej z czasów saskich, W. 1970 I–II; Matuszewicz M., Pamiętniki, W. 1876; Teka Podoskiego. II 107; Vol. leg., VI 298; – Supplement do nr 26 „Wiad. Warsz.” 1763 nr z 30 III; – AGAD: Arch. Radziwiłłów t. 199 nr 9531 (16 listów do Radziwiłłów z l. 1731–61), Arch. Roskie XIII/65 (5 listów z l. 1735–55 do J. K. Branickiego); Arch. Państw. w Ł.: Arch. Kossowskich z Głogowy nr 43; B. Ossol.: rkp. 1311.
Hanna Dymnicka-Wołoszyńska