Rogoziński Antoni Wincenty (1797–1835), malarz-portrecista. Pochodził z rodziny szlacheckiej, był synem Wojciecha Antoniego, właściciela kolonii Józefów a następnie kamienicy w Warszawie, masona, i Katarzyny z Retelskich, panny respektowej u Katarzyny z Karasiów Bromirskiej. Ur. 17 I w ojcowskim Józefowie koło Jabłonny pod Warszawą. Miał starsze rodzeństwo: brata Seweryna, pracownika Komisji Wojny, i siostrę Justynę (zamężną 1. v. za lekarzem Antonim Szokalskim, 2. v. za lekarzem wojskowym Józefem Kowszewiczem).

R. uczył się w Liceum Warszawskim i w Szkole Wojewódzkiej Pijarów (do r. 1815). Od r. 1817/18 do r. 1819/20 studiował malarstwo na Uniw. Warsz., przez pierwsze dwa lata u J. Antoniego Blanka i Charlesa Santoire de Varenne, w trzecim roku tylko u Blanka, którego był ulubionym uczniem i z którym do śmierci pozostawał w bliskich stosunkach. Był też jednym z pierwszych paru uczniów Zygmunta Vogla. Jako student oceniany był «celująco». Brał udział w wystawach sztuk pięknych urządzanych na Uniw. Warsz.: w r. 1819 pokazał rysunek z odlewu grupy Laokoona oraz olejne kopie „Św. Rodziny” Raffaello del Colle i „Jawnogrzesznicy” Tycjana, wyróżnione listem pochwalnym. Ignacy Kochanowski napisał, że «koloryt nie ustępuje oryginałowi». W r. 1821, obok kolejnej «wybornej» kopii z „Marii Magdaleny” Correggia, wystawił już dwa portrety malowane z natury, które «celowały dobrym rysunkiem i mocą kolorytu». W ogóle krytyka uważała, że R. miał «szczególny postępek okazać», a portrety «niepospolitą o młodym artyście czynią nadzieję». W r. 1820 R. był skarbnikiem nielegalnej i prześladowanej Gospody Akademickiej, w r. 1821 krótko nauczał w szkole niedzielnej prowadzonej przez dominikanów. Ale życie R-ego coraz bardziej ograniczone było przez ciężkie artretyczne zapalenie stawów, które skazało go na poruszanie się o kulach. Mimo kalectwa zachował charakter pogodny, «ciągle był wesoły, rozmowny i przyjemny» (W. F. Szokalski). Uczestniczył w życiu warszawskiego towarzystwa, powszechnie lubiany, należał do przyjaciół m. in. rodziny Chopinów i Jana Feliksa Piwarskiego. Podkreślano jego muzykalność, «gwizdał prześlicznie z akompaniamentem fortepianu» (Szokalski), póki mógł grał na hiszpańskiej gitarze. Warszawy nie opuszczał, później nawet z domu prawie nie wychodził. Mieszkał u siostry, której mąż i syn uczestniczyli w powstaniu listopadowym, obaj jako lekarze. R. tuż przed wybuchem powstania wykonał miniaturę Mikołaja I w całej postaci i ofiarował ją cesarzowi, który natychmiast po upadku insurekcji przesłał R-emu specjalne podziękowanie i 150 dukatów. «Po owym najniespodziewańszym upominku cesarza Mikołaja dla mojego wuja, uwaga na niego jako na portrecistę zwrócona została. Nie mógł robocie nastarczyć, a ta mu sowicie była nagradzana» (Szokalski). Wiemy, że portretował Henryka (?) Zabiełłę i że pracował dla Jeremiego Korybuta Woronieckiego. «Kochany powszechnie dla łagodnego charakteru i prawości» (Wójcicki), zmarł «w przystępie silniejszego artretycznego ataku» (wg Wójcickiego na suchoty) w Warszawie dn. 11 X 1835 i pochowany został na Powązkach.

R. rodziny nie założył, cały dobytek przypadł siostrze. Należały doń liczne obrazy, rysunki i sztychy, wydawnictwa architektoniczne, przybory malarskie, pamiątki, w ogóle dom był dostatni. Z własnych dzieł R-ego inwentarz pośmiertny wymienia m. in. kopie z włoskich obrazów renesansowych, 8 portretów «zaczętych, nie skończonych», «pięć figur z modelów żyjących» itd. W Głównej Bibliotece Lekarskiej w Warszawie zachowane są portrety olejne R-ego: W. F. Szokalskiego jako chłopca, siostry J. Szokalskiej, A. Szokalskiego, W. Rogozińskiego, Józefa Kowszewicza, brata Seweryna; w Muzeum Narodowym w Warszawie miniaturowe portrety Józefa Kowszewicza (1832) i Antoniego Szokalskiego; u rodziny Szokalskich kopia Madonny Rafaela (olej) i rys. głowy Chrystusa w cierniowej koronie.

Portret własny (w. Gł. B. Lek.), portret własny (miniatura w Muz. Narod. w W.), autoportret (rysunek czarną kredką, mal. gwaszem, w B. Ossol.) – wszystkie reprod., w: Obidzińska-Waniewska J., A. W. Rogoziński, „Roczn. Muz. Narod. w W.” T. 15: 1971 cz. 2; – Gerber, Studenci Uniw. Warsz.; Rastawiecki, Słown. malarzów.; Thieme – Becker, Lexikon d. Künstler (Batowski Z.); Antoniewicz, Katalog Wystawy Sztuki Pol.; Grońska-Ochońska, Zbiory Pawlikowskich. Katalog; Kamińska-Krassowska H., Miniatury polskie od XVII do XX w. Katalog, Muz. Narod. w W., W. 1978; Sztuka warsz. Katalog; – Bartnicka K., Polskie szkolnictwo artystyczne na przełomie XVIII i XIX w., Wr. 1971; Dąbrowski B., Uwagi i niektóre dodatki do dzieła pt. Słownik malarzów polskich przez Edwarda Rastawieckiego, „Bibl. Warsz.” 1855 t. 1 s. 375; Kozakiewicz, Warsz. wystawy sztuk pięknych; Moszoro E., Życie artystyczne w świetle prasy warszawskiej I poł. XIX w., Wr. 1962; Obidzińska-Waniewska J., Antoni Wincenty Rogoziński malarz warszawski, „Roczn. Muz. Narod. w W.” T 15: 1971 cz. 2 s. 181–217; Sroczyńska K., Zygmunt Vogel rysownik gabinetowy Stanisława Augusta, Wr. 1969; Wójcicki, Cmentarz Powązkowski, III 143; – Korespondencja Fryderyka Chopina, Oprac. B. E. Sydow, W. 1955 I 65; Szokalski W. F., Pamiętniki, P. 1925–7 I 52, 53, 64, II 63–4; – „Kur. Warsz.” 1835 nr 272 (Blank A.); – AP w W.: Akta notarialne, Zespół not. Andrzeja Williama t. 35 akt 1738 z 24 X 1835; Arch. PAN: Teki Batowskiego t. Q2, Q3, Q20; B. Uniw. Warsz.: rkp. 162 k. 161.

Andrzej Ryszkiewicz