Pawlikiewicz Atenogenes (1882–1941), prawnik, dyrektor Banku Amerykańskiego w Warszawie, działacz społeczny. Ur. w Zbarażu 22 V, był synem Jana, lekarza weterynarza (1850–1894), i Justyny z Bębnowskich. Po ukończeniu gimnazjum w Jarosławiu odbył w l. 1902–6 studia na Wydziale Prawa i Administracji UJ. Po studiach pracował w charakterze praktykanta konceptowego, a potem koncypisty w starostwie w Lisku, później zaś w starostwie w Kosowie. Jednocześnie działał w Tow. Szkoły Ludowej i w «Sokole». Podczas pierwszej wojny światowej kierował Komitetem Cywilnym przy grupie wojsk węgierskich gen. A. Szurmaya, był komisarzem cywilnym Drohobycza. W r. 1918 został starostą w Lublinie, a w l. 1919–20 był naczelnikiem Wydziału Wojskowego w Min. Spraw Wewnętrznych, w r. 1920 prezesem Głównej Komisji Rekwizycyjnej i Szacunkowej Min. Spraw Wojskowych. W l. 1921–6 P. pracował w Prezydium Rady Ministrów: w r. 1921 jako naczelnik Wydziału Personalnego, następnie prokurator Wyższej Komisji Dyscyplinarnej, a od r. 1922 jako urzędnik do specjalnych misji dyplomatycznych i politycznych; był delegowany w r. 1923 do Stanów Zjednoczonych, a w r. 1925 do Ameryki Południowej (w charakterze inspektora do spraw emigracyjnych).
W r. 1927 P. objął funkcję sekretarza generalnego Banku Amerykańskiego w Warszawie, a w r. 1932 funkcję dyrektora tegoż Banku i pozostał na tym stanowisku do śmierci. Wchodził także do Rady Nadzorczej Spółki Akcyjnej Fabryk Chemicznych «Radocha». W okresie rządów sanacji związany z opozycją (m. in. z Centrolewem), P. utrzymywał ożywione stosunki z przebywającym na emigracji Wincentym Witosem. Korespondencyjnie oraz podczas wielokrotnych spotkań z Witosem na terenie Czechosłowacji przekazywał mu informacje o sytuacji kraju i życiu politycznym. Wspomagał również finansowo Witosa. Był założycielem i prezesem Tow. Polsko-Bułgarskiego. W r. 1928, w związku z trzęsieniem ziemi w Bułgarii, zorganizował komitet pomocy ofiarom i specjalny pociąg z zaopatrzeniem. Był wiceprezesem założonego przez siebie Tow. Polsko-Szwedzkiego i prezesem Polskiego Tow. Metapsychicznego. Zmarł 18 V 1941 w Warszawie, pochowany został na cmentarzu Powązkowskim. Był odznaczony m. in. bułgarskim Orderem Narodowej Zasługi Cywilnej 3 kl. (1925) i Un signe d’encouragement au bien 2 kl. (1928), szwedzkim Orderem Królewskim Wazów 3 kl. (1933).
W małżeństwie (od r. 1908) z Heleną z Grabowskich, nauczycielką, P. miał syna Juliusza (ur. 1910), prawnika.
Łoza, Czy wiesz, kto to jest? (fot.); Olszewicz, Lista strat kultury pol.; Who’s who in Central and East-Europe 1935/36, Zurich 1937; «Woreyd» Almanach, W. 1928; – Bank Amerykański w Polsce SA. Bilans i sprawozdanie 1930; Rocznik Polskiego Przemysłu i Handlu 1938, W. [1937] poz. 547, 5006; Szematyzmy Król. Galicji, 1908–14; Witos W., Moja tułaczka, W. 1967; tenże, Moje wspomnienia, Paryż 1965 III; – „Przegl. Weterynarski” 1894 s. 61 (dotyczy ojca P-a); „Stolica” 1968 nr 44 s. 12–13 (R. Papay), 1977 nr 9 s. 7 (H. Rudzińska); „Świat” 1924 nr 43 s. 16 (fot. zbior.); – Arch. UJ: W. P. II 243–250; – Informacja Juliusza Pawlikiewicza z maja 1978.
Janusz Kaliński