Ślusarczyk Bronisław (1917—1982), inżynier geometra, profesor Politechniki Świętokrzyskiej w Kielcach.
Ur. 20 IX w miejscowości Grossbruchter (pow. Sondershausen) w Turyngii, gdzie rodzice prowadzili gospodarstwo rolne, był synem Kazimierza i Marii z domu Stobrawa.
W związku z podejmowaniem przez ojca różnych prac, m.in. górnika w kopalni, Ś. od r. 1927 mieszkał we Francji, Belgii i ponownie w Niemczech. Po przybyciu w r. 1929 do Polski uczył się w szkole powszechnej we Wręczycy (pow. częstochowski), a po nabyciu w r. 1931 przez rodziców gospodarstwa rolnego we wsi Zagrody (pow. buski) ukończył naukę w r. 1932 w pobliskim Gnojnie. Do r. 1937 pomagał prowadzić rodzinne gospodarstwo, a równocześnie w l. 1933—4 odbywał praktykę leśną w Nadleśnictwie Busko Zdrój w Pierzchnicy, po czym w l. 1935—7 kontynuował naukę w trybie korespondencyjnym w ramach Powszechnego Uniw. Korespondencyjnego w Warszawie. Działał w tym okresie w Związku Młodzieży Wiejskiej RP «Wici». Od r. 1937 mieszkał w Warszawie, gdzie utrzymując się z korepetycji, ukończył czwartą klasę gimnazjum i otrzymał w maju 1939 świadectwo tzw. małej matury. Podczas okupacji niemieckiej mieszkał w Zagrodach, a od r. 1941 pracował jako pomocnik biurowy w Urzędzie Gminy Grabki (pow. buski), równocześnie działając konspiracyjnie w BCh. Aresztowany przez Niemców jesienią 1944, został przewieziony w rejon frontu i skierowany do kopania okopów. Po przejściu w styczniu 1945 ofensywy radzieckiej wrócił do Grabek i do marca t.r. pracował jako sekretarz Urzędu Gminy, a następnie kontynuował naukę w Liceum Ogólnokształcącym w Busku Zdroju, gdzie 17 VII zdał maturę z wyróżnieniem.
We wrześniu 1945 podjął Ś. studia na Wydz. Leśnym Uniw. Pozn., ale po roku przeniósł się na Wydziały Politechniczne Akad. Górniczej (od r. 1949 AGH) w Krakowie; kontynuował tam działalność w Związku Młodzieży Wiejskiej RP «Wici», a od r. 1948 w Związku Młodzieży Polskiej. Dn. 22 XII 1949 uzyskał stopień magistra inżyniera geodety na Oddz. Geodezyjnym Wydz. Inżynieryjnego. Jeszcze przed otrzymaniem dyplomu został 1 IX 1949 asystentem przy Katedrze Geodezji; potem awansował tam na starszego asystenta (1953) i adiunkta (1954). Po utworzeniu w r. 1954 Politechn. Krak. (z Wydziałów Politechnicznych AGH) przeszedł na Wydz. Budownictwa Wodnego do Katedry Geometrii Wykreślnej, kierowanej przez Antoniego Plamitzera; po jego śmierci (15 X t.r.) pełnił do 1 I 1957 jako adiunkt obowiązki kierownika Katedry, po czym otrzymał stanowisko zastępcy profesora. Od 4 IV 1957 należał do PZPR; z czasem został drugim sekretarzem jej komitetu uczelnianego. Dn. 3 X 1959 doktoryzował się z fotogrametrii lotniczej na podstawie dysertacji Zależności geometrii pomiędzy piątką względnie szóstką dowolnych punktów przestrzeni a ich dwoma rzutami środkowymi, napisanej pod kierunkiem Edwarda Otta. Habilitował się 26 I 1963 na Wydz. Budownictwa Lądowego z geometrii rzutowej na podstawie rozprawy Przekształcenie biegunowe względem trójkąta i czworościanu (Kr. 1962). W r. 1963 otrzymał stopień docenta i objął kierownictwo Zakł. Geometrii Wykreślnej, a w l. 1964—5 był prodziekanem Wydz. Budownictwa Wodnego.
Po utworzeniu 3 VI 1965 Kielecko-Radomskiej Wieczorowej Szkoły Inżynierskiej w Kielcach został Ś. 1 IX t.r. powołany przez ministra szkolnictwa wyższego na jej rektora. Zorganizował pracę wydziałów Ogólnotechnicznego, Mechanicznego i Elektrycznego w Kielcach oraz Garbarstwa w Radomiu, a także oddziałów: Wydz. Mechanicznego tamże i Wydz. Ogólnotechnicznego w Skarżysku-Kamiennej. Doprowadził do przekształcenia uczelni w r. 1967 w Kielecko-Radomską Wyższą Szkołę Inżynierską oraz uruchomienia w r. 1969 w Radomiu nowych Wydziałów: Transportu i Ekonomicznego. Przyczynił się do wzniesienia budynku Wydz. Mechanicznego oraz wybudowania dwóch domów studenckich. Po zakończeniu w r. 1970 kadencji rektorskiej prowadził zajęcia dydaktyczne jako docent (w l. 1974—5 także na Wydz. Matematyczno-Przyrodniczym WSP w Kielcach). Pracę naukową kontynuował w zakresie geometrii rzutowej i fotogrametrii, publikując skrypty Podstawy prostopadłych odwzorowań geometrycznych (Kielce 1972, wyd. zmienione, W.—Ł. 1981) i Geometria rzutowa w zakresie krzywych i powierzchni stopnia drugiego (Kielce 1973, W. 1976) oraz rozprawę Geometryczne podstawy opracowań planów sytuacyjno-wysokościowych z fotogramów lotniczych (Kielce 1973). Po przekształceniu uczelni w r. 1974 w Politechn. Świętokrzyską otrzymał t.r. tytuł profesora nadzwycz. i pełnił w l. 1976—8 funkcję dziekana Wydz. Mechanicznego. W tym okresie kierował Zakł. Geodezji w Inst. Budownictwa Lądowego, a następnie w l. 1978—81 był dyrektorem Inst. Budownictwa Komunalnego na Wydz. Budownictwa Lądowego. Zmarł 8 XII 1982 w Krakowie, został pochowany w Kielcach na cmentarzu Komunalnym I przy ul. Zygmunta Kwasa (kw. IV rząd E grób 1). Był odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Krzyżem Zasługi i Srebrnym Krzyżem Zasługi oraz Medalem KEN.
W zawartym 10 I 1943 małżeństwie z Heleną Orkisz miał Ś. czworo dzieci: Włodzimierza, geodetę, Andrzeja, kierowcę, Danutę, pracownika administracyjnego, i Wojciecha, mechanika samochodowego.
Portret w todze rektorskiej w Sali Senatu Politechn. Świętokrzyskiej w Kielcach; — Katalog rozpraw doktorskich i habilitacyjnych 1963, W.—P. 1964 s. 377; — Kronika i spis absolwentów Akademii Górniczo-Hutniczej im. Stanisława Staszica 1919—1979. 3. Pion elektrotechniczny i Wydziały Politechniczne, Kr. 1979 s. 228; Politechnika Krakowska im. Tadeusza Kościuszki 1945—1995, Kr. 1995 s. 106, 427, 462, 574; Politechnika Krakowska 1946—1976, Kr. 1976; Sieragowska L., Droga mierzona ambicjami, „Słowo Ludu” 1974 nr z 26 X (fot.); — Nekrologi z r. 1982: „Słowo Ludu. Magazyn” nr 1214, „Słowo Ludu” nr 214; — Arch. Główne Politechn. Świętokrzyskiej w Kielcach: sygn. ND—3/58 (akta osobowe); — Informacje syna, Andrzeja Ślusarczyka z Kielc.
Stanisław Tadeusz Sroka