Bronisława błogosławiona († 1259), według późnej tradycji z XVII w. należała do rodu Odrowążów, miała być krewną św. Jacka i bł. Czesława. Wstąpiła do klasztoru norbertańskiego na Zwierzyńcu pod Krakowem przed r. 1217 i przebyła w nim przeszło 42 lat. W dniu śmierci św. Jacka (15 VIII 1257) miała wizję, w której ujrzała go prowadzonego do nieba przez Matkę Boską i aniołów. Zmarła 29 VIII 1259 i została pochowana w kościele klasztornym koło wielkiego ołtarza. Kości jej znaleziono w r. 1604 i przeniesiono na nowe miejsce obok ołtarza św. Anny (później św. Jacka). Cześć bł. B-wy zaczyna się krzewić w XVII w., wzmaga się zaś znacznie w następnem stuleciu, szerząc się głównie w ziemi krakowskiej i na Górnym Śląsku; szczególnie wzywano jej pośrednictwa jako patronki przeciw zarazie. W r. 1702 ks. Herman Suchodemski, proboszcz zwierzyniecki, zbudował na górze Sikorniku kapliczkę ku czci bł. B-y; stąd wzniesienie to zaczęto nazywać górą św. Bronisławy. Kapliczkę tę zburzyły władze austrjackie w r. 1854 w trakcie robót fortyfikacyjnych, a w r. 1857 wzniosły nową, dotąd stojącą. Na skutek starań ksieni norbertanek na Zwierzyńcu, Ewy Stobieckiej, i ks. Józefa Pawłowskiego papież Grzegorz XVI dekretem z 31 VIII 1839 pozwolił na oddawanie Bronisławie czci publicznej w diecezji krakowskiej. Pius IX rozciągnął to pozwolenie 7 II 1851 na diecezję wrocławską, Leon XIII zaś na cały zakon norbertański. Obchód beatyfikacji odbył się w Krakowie 2 IX 1840. Dekret beatyfikacyjny wyznaczył uroczystość bł. Bronisławy na pierwszy wolny dzień po 29 VIII, toteż święto jej obchodzono rozmaicie, w diecezji krak. początkowo 3 IX, obecnie 1 IX, w diecezji wrocławskiej 7 IX.
Mon. Pol. Hist., IV 866–7; Pruszcz P., Forteca duchowna Królestwa Polskiego, Kr. 1662, 86–7; Frydrychowicz Dom., S. Hyacinthus Odrovasius, Kr. 1687, 206 n.; Pękalski P. ks., Żywoty świętych patronów polskich, Kr. 1862, 399 n.; O. Florjan kapucyn (Janocha), Życie i cześć bł. Bronisławy, Kr. 1896; Chrząszcz J., Drei schlesische Landesheilige, Wrocław 1897; Górski K., Ród Odrowążów w wiek. średn., »Rocz. Herald.«, VIII 17; Lexikon f. Theol. u. Kirche, II; nadto literatura dewocyjna.
Mieczysław Niwiński