Studziński Cyryl (Studyns’kyj Kyryło), pseud.: Ławryn, I. Ławryn, K. Wiktoryn, K. Zorian (1868–1941), profesor filologii słowiańskiej Uniwersytetu Lwowskiego, historyk literatury ukraińskiej, pisarz, ukraiński działacz polityczny i społeczny.

Ur. 3 III we wsi Kipiaczka (pow. tarnopolski), był synem Józefa (1836–1909), greckokatolickiego proboszcza w tej miejscowości, oraz Wiktorii (1845–1902), córki Stepana Kaczały (1815–1888), ukraińskiego działacza społecznego i politycznego, posła do galicyjskiego Sejmu Krajowego i austriackiej Rady Państwa.

W l. 1878–83 uczęszczał S. do gimnazjum w Tarnopolu, a następnie do Gimnazjum Akademickiego we Lwowie. Na łamach tamtejszego dwutygodnika „Zorja” opublikował w r. 1886 artykuł o języku lwowskich żebraków pt. Divds’ka žebrac’ka mova vraz iz slovarcem (nr 13–14); z czasopismem tym współpracował odtąd przez dziesięć lat. Po zdaniu matury w r. 1887 studiował na Wydz. Teologicznym Uniw. Lwow. W r. 1888 debiutował pod pseud. Ławryn wierszami opublikowanymi w zbiorowym tomie poetyckim „Vpered” (oprac. K. Tryłovskyj, Czerniwci); nawiązał także współpracę z lwowskim dziennikiem „Dilo”, a w r. 1891 także z dwutygodnikiem „Narod”. W r. 1889 przeniósł się na Wydz. Katolicko-Teologiczny Uniw. Wiedeńskiego, gdzie uczęszczał także na wykłady z literatury klasycznej oraz literatury i gramatyki ukraińskiej. W czerwcu 1891 uzyskał z wyróżnieniem absolutorium, po czym rozpoczął studia na Wydz. Filozoficznym z zakresu filologii słowiańskiej. W r. 1894 doktoryzował się tam na podstawie pracy Ein Bild des geistigen Lebens Kleinrusslands im 16. und 17. Jahrhundert mit besonderer Hervorhebung der Kalenderfrage, napisanej pod kierunkiem V. Jagicia. Dzięki stypendium rządowemu kontynuował studia od maja t.r. na Wydz. Filozoficznym uniw. w Berlinie. Słuchał tam wykładów m.in. Aleksandra Brücknera i zbierał materiały do planowanej habilitacji. Za radą Brücknera wyjechał na początku listopada do Kijowa, gdzie w bibliotece uniwersyteckiej oraz archiwach Akad. Duchownej i Soboru Sofijskiego prowadził kwerendę dotyczącą literatury ruskiej XVI i XVII w. Na Uniw. Kijowskim uczęszczał na wykłady W. Antonowycza z archeologii i historii oraz P. Władymirowa z literatury rosyjskiej. T.r. ogłosił pracę językoznawczą Lirnyki (L’viv), w której poddał analizie żargon dawnych ukraińskich lirników i kobziarzy.

W r. 1895 wrócił S. do Lwowa i w marcu t.r. wystąpił o otwarcie przewodu habilitacyjnego na Wydz. Filozoficznym tamtejszego uniwersytetu. Jednak rada wydziału, w obawie by kandydatura S-ego nie stała się konkurencją dla starającego się także o habilitację Iwana Franki, odrzuciła w listopadzie wniosek. Od sierpnia 1895 do r. 1897 uczył S. we Lwowie języka ukraińskiego w Gimnazjum V, Gimnazjum im. Franciszka Józefa I oraz Wyższej Szkole Realnej. Początkowo współpracował z założonym przez Ksawerego Liskego Tow. Historycznym, ale t.r. został członkiem Tow. Naukowego im. T. Szewczenki; był sekretarzem Komisji Źródłoznawczej, a następnie kierowanej przez Frankę Komisji Historyczno-Filologicznej. Ogłosił w tym okresie kolejne prace: Perestoroha: Rus’kyj pamjatnyk počatku XVII vika (L’viv 1895), Pryčynki do istoryji uniji (L’viv 1895), „Adelfotes” hramatyka vydana u L’vovi w r. 1591 („Zapysky Naukovoho Tovarystva im. Ševčenka” T. 7: 1895, odb. L’viv 1895), Panehyryk „EYΦΩNIA veselobrjmjačaja”, posvjačenyj Petrovi Mohyli v r. 1633 (tamże T. 8: 1895, odb. L’viv 1895), Try penehyryky XVII viku (tamże T. 12: 1896, odb. L’viv 1896) oraz Geneza poetycznych utworów Markiana Szaszkiewicza (Kr. 1896, także w: „Rozpr. AU. Wydz. Filol.” T. 27: 1898; w jęz. ukraińskim, L’viv 1909). W styczniu 1897 habilitował się na Wydz. Filozoficznym UJ na podstawie dotychczasowego dorobku naukowego oraz pracy Charakterystyka i geneza poetycznych utworów Ambrożego Metlińskiego (Kr. 1897, „Rozpr. AU. Wydz. Filol.” T. 26: 1898). Od lutego 1897 był na UJ prywatnym docentem z języka i literatury ukraińskiej. Równocześnie do czerwca 1899 pracował w Krakowie jako nauczyciel języka ukraińskiego w III Gimnazjum im. Jana III Sobieskiego, a następnie w żeńskim Seminarium Nauczycielskim. Opublikował w tym czasie Dumky i pisnji Amvrozyja Metlyn’skoho (L’viv 1897) oraz Poemy Mychajla Makarovs’koho (L’viv 1899). W krakowskim miesięczniku jezuickim „Przegląd Powszechny” ogłosił artykuły: Polemiczne pismo Pocieja. Charakterystyka i geneza (T. 55: 1897) oraz Zza kulisów schizmatyckiej propagandy (T. 62: 1899), traktujący o likwidacji przez władze rosyjskie obrządku unickiego w diec. chełmskiej. Od r. 1897 współpracował z lwowskim dziennikiem „Ruslan”, a także w l. 1897–9 z krakowskim dziennikiem „Głos Narodu”. Dn. 16 X 1899 został członkiem rzeczywistym Tow. Naukowego im. T. Szewczenki; odtąd blisko współpracował z prezesem Towarzystwa Mychajłem Hruszews’kim. W r. 1900 był w Krakowie członkiem komisji egzaminacyjnej na nauczycieli oraz nauczycieli szkół ludowych.

Dn. 16 X 1900 został S. mianowany profesorem nadzwycz. języka i literatury cerkiewnosłowiańskiej na Wydz. Filozoficznym Uniw. Lwow. Ogłosił kolejne prace: Chto byv avtorom „Avτνξξηoς-a” z r. 1599? („Zapysky Naukovoho Tovarystva im. Ševčenka” T. 35/6: 1900, odb. L’viv 1900), Z korespodencyji Denysa Zubryckoho (rr. 1840–1855) (tamże T. 43: 1901, odb. L’viv 1901), Kotljarevskyj i Artemovskyj (L’viv 1901), Literaturni zamitky (L’viv 1901) oraz Pierwszy występ literacki Pocieja (Lw. 1902). W l. 1902–11 był członkiem Tow. Teatralnego «Rus’ka Besida», a w l. 1903–6 członkiem zarządu Tow. «Prosvita». W r. 1904 został powołany do komisji egzaminacyjnych na nauczycieli w szkołach gimnazjalnych i realnych we Lwowie. W l. 1904–9 był wiceprezesem Tow. Naukowego im. T. Szewczenki. W r. 1905 wszedł w skład galicyjskiej Rady Szkolnej Krajowej. Publikował dalsze prace: Korespodencija Jakova Holovac’koho v litach 1850–1862 (L’viv 1905), Ze studiów nad literaturą polemiczną (Kr. 1905), Do istoriï vzajemyn Halyčyny z Ukraïnoju (L’viv 1906); wydał też w swym opracowaniu „Pamjatky polemičnoho pys’menstva kinicia XVI i poč. XVII v.” (L’viv 1906 I). Działał na rzecz utrakwizacji Uniw. Lwow., a od r. 1907 wspierał dążenia do utworzenia we Lwowie odrębnego uniw. ukraińskiego. Był współzałożycielem powstałego w r. 1908 Tow. Nauczycieli Szkół Średnich «Učytels’ka Hromada», a w l. 1908–11 prezesem Tow. Chóralnego «L’vivs’kyj Bojan». Należał do zwolenników pokojowego współżycia Polaków i Ukraińców; pisał w r. 1908 do Witolda Korytowskiego: «ani Polacy nas, ani my Polaków nie pochłoniemy. Miejsce obu narodów i dla ich kulturalnych potrzeb w Galicji znaleźć się musi». Z zakresu dziejów współpracy polsko-ruskiej ogłosił artykuł: Pol’s’ki konspiraciji sered rus’kych pytomcjiv i duchoven’stva v Halyčynji v rokach 1831–46 („Zapysky Naukovoho Tovarystva im. Ševčenka” T. 80–2: 1907–8) oraz wydał w swym opracowaniu „Lysty min. Fl’orijana Zjemjalkovskoho do ep. Ivana Stupnyc’koho” (tamże T. 85: 1908). Opublikował też ważne dla badań nad początkami ukraińskiego ruchu narodowego wspomnienia teścia, Anatola Wachnjanyna pt. „Spomyny z žyttja” (L’viv 1908) oraz jego „Lysty do Pantalejmona Kuliša (1869 r.)” (L’viv 1908), a także zbiory: „Z lystiv P. Kuliša do Om. Partyc’koho” (L’viv 1908) i „Korespondencja Jakova Holovac’koho v litach 1835–49” (L’viv 1909). W r. 1909 został S. mianowany profesorem zwycz. na Wydz. Filozoficznym Uniw. Lwow. Kolejnymi jego publikacjami były: Pryčynky do istoriï kul’turnoho žyttja Halyc’koji Rusy w litach 1833–47 (L’viv 1909), Heneza poetyčnych tvoriv Markijana Šaškevyča (L’viv 1910), Poljemične pys’menstvo v r. 1608 („Zapysky Naukovoho Tovarystva im. Ševčenka” T. 104: 1911), V pjadesjatylitje smerty Tarasa Ševčenka (L’viv 1911) oraz pod pseud. I. Ławryn, Obrazky z žyttja ruskych buršiv (L’viv 1911). W r. 1911 został S. członkiem komisji egzaminacyjnych na nauczycielki liceów żeńskich i nauczycieli szkół wydziałowych. T.r. wszedł w skład władz powstałej wtedy Partii Chrześcijańsko-Społecznej i współredagował do r. 1914 przejęty przez nią dziennik „Ruslan”. W l. 1913–18 współpracował także z lwowskim dwutygodnikiem „Nyva” (od r. 1916 miesięcznik), a w l. 1914–37, wraz z I. Kryp’jakewyczem, J. Hordyns’kym i W. Simowyczem, redagował „Zapysky Naukovoho Tovarystva im. Ševčenka”.

W czasie pierwszej wojny światowej zajął się S. działalnością charytatywną. Po powrocie z niewoli rosyjskiej greckokatolickiego abp. Lwowa Andreja Szeptyckiego (10 IX 1917) podjął z nim współpracę w tej dziedzinie. W l. 1916–17 publikował w lwowskim dzienniku „Ukrajins’ke Slovo”. Był prezesem tow. „Uczytel’s’ka Hromada” (1916–20). Ogłosił książkę L’vivs’ka duchowna Semynaryja v časach Markijana Šaškevyča (1829–1843) (L’viv 1916) i artykuł Kopitar i Zubryc’kyj („Zapysky Naukovoho Tovarystva im. Ševčenka” T. 125: 1918, odb. L’viv 1918). W r. 1918 nawiązał współpracę z lwowskim dziennikiem „Vpered” i kontynuował ją do r. 1922. Po proklamowaniu 9 XI 1918 Zachodnioukraińskiej Republiki Ludowej wszedł 12 XI t.r. z ramienia Partii Chrześcijańsko-Społecznej do Ukraińskiej Rady Narodowej. Po wyparciu wojsk ukraińskich ze Lwowa (21/22 XI 1918) pozostał w mieście i kontynuował działalność charytatywną. Podejrzany o «działalność na szkodę państwa polskiego» został 23 XII internowany przez władze polskie w Baranowie (pow. tarnobrzeski), ale po interwencji ministra WRiOP Jana Łukasiewicza zwolniono go 4 II 1919. S. uczestniczył odtąd w rokowaniach polsko-ukraińskich o uwolnienie jeńców wojennych oraz przez krótki okres redagował ukazujący się nieregularnie „Vistnyk «Narodnoho Doma»”; współpracował też z wychodzącym w l. 1919–25 przemyskim tygodnikiem „Ukraïns’kyj Holos”. Wobec toczących się w Paryżu rokowań w sprawie Galicji Wschodniej, jako profesor Uniw. Lwow. odmówił złożenia przysięgi na wierność państwu polskiemu. W konsekwencji został 15 VI 1919 usunięty z pracy i aresztowany; przetrzymywany przez tydzień w lwowskim hotelu «Grand», został następnie internowany w Dąbiu pod Krakowem. Zwolniony 17 IX t.r., wrócił do Lwowa i w grudniu zgłosił gotowość złożenia przysięgi, ale władze Uniwersytetu odwlekały termin jej przyjęcia. Po likwidacji ukraińskich katedr na UJK prowadził (do r. 1925) wykłady na tajnych ukraińskich kursach uniwersyteckich, przekształconych w lipcu 1921 w tajny uniwersytet. Latem 1920 uczestniczył w poufnej rozmowie naukowców ukraińskich z ministrem WRiOP Maciejem Ratajem w sprawie utworzenia uniw. ukraińskiego w Polsce. T.r. został prezesem powstałego wtedy Ukraińskiego Funduszu Wdów i Sierot Wojennych oraz wiceprezesem Prezydium Zarządu Ukraińskiego Komitetu Mieszczańskiego. Od t.r. do wybuchu drugiej wojny światowej współpracował z lwowskim miesięcznikiem „Učytel’s’ke slovo”. Wydał „Materijaly do istoriï kul’turnoho žyttja Halyčyni v 1795–1857 rr.” (L’viv 1920) oraz opublikował artykuł Pavlo Leontovyč (Pavlo zi Ščutkova) („Zapysky Naukovoho Tovarystva im. Ševčenka” T. 131–2: 1921–2). Dn. 23 II 1923 Rada Wydz. Filozoficznego UJK ostatecznie sprzeciwiła się jego zatrudnieniu, przyznała mu tylko prawo pobierania zaliczek na poczet pensji. Dn. 2 XI t.r. objął S. prezesurę Tow. Naukowego im. Szewczenki; w liście otwartym z grudnia t.r. oprotestował zakaz używania nazwy «naród ukraiński», wydany przez Kuratorium Lwowskiego Okręgu Szkolnego. W tym okresie współpracował z Ukraińskim Uniw. w Pradze; w uznaniu zasług nad badaniem związków kulturowych Ukraińców z Czechami i Słowakami został t.r. członkiem korespondentem Slovanského Ustavu w Pradze. Po samorozwiązaniu t.r. Partii Chrześcijańsko-Społecznej wstąpił do Ukraińskiej Ludowej Partii Pracy i był członkiem jej władz do r. 1925. Pozytywnie oceniał politykę ukrainizacji zachodzącą w Ukraińskiej Socjalistycznej Republice Radzieckiej (USRR); m.in. dzięki temu został 22 V 1924, z inicjatywy Hruszews’kiego, członkiem korespondentem Katedry Literatury Staroukraińskiej Wszechukraińskiej Akad. Nauk w Kijowie, a w r. 1925 wszedł w skład Sekcji Historycznej Komisji Historii Zachodniej Ukrainy. Od jesieni 1924 wraz z Romanem Smal-Stockim uczestniczył w rozmowach z przedstawicielami rządu RP w sprawie utworzenia w Polsce uniw. ukraińskiego. Wszedł do jego komisji organizacyjnej oraz wystosował list intencyjny, który Smal-Stocki przesłał 7 XII t.r. ministrowi WRiOP Bolesławowi Miklaszewskiemu wraz z deklaracją lojalności obu uczonych ukraińskich. Po ogłoszeniu deklaracji w prasie polskiej oraz wykorzystaniu jej przez polską dyplomację na forum Ligi Narodów, S. w styczniu 1925 odciął się na łamach „Dila” od kompromisowych działań Smal-Stockiego i opuścił komisję organizacyjną. Mimo to oskarżony o nadmierną ugodowość wobec państwa polskiego był odtąd bojkotowany przez niektóre środowiska ukraińskie. W tym samym czasie zgoda ministra Miklaszewskiego na powierzenie S-emu Katedry Literatury Ukraińskiej na UJ (udzielona pod koniec r. 1924) została wycofana przez nowego ministra (od 25 III 1925) Stanisława Grabskiego. W okresie tym S. nadal współpracował z lwowskimi czasopismami; w r. 1925 miesięcznikiem „Stara Ukraïna”, a w l. 1926–9 dziennikiem „Novyj čas”.

S. opublikował w tym czasie prace: „Antiςpaφu” polemičnyj tvir M. Smotryc’koho („Zapysky Naukovoho Tovarystva im. Ševčenka” T. 141–3: 1925), Ivan Franko i tovaryši v socialistyčnym procesi 1878 r. („Ukraïna” T. 6: 1926) oraz Slidamy Kuliša („Zapysky Naukovoho Tovarystva im. Ševčenka” T. 148: 1928). W listopadzie 1926 wraz z Iłarionem Swiencic’kim wyjechał do USRR na jubileusz pracy naukowej Hruszews’kiego; po powrocie ogłosił t.r. na łamach „Dila” (nr 239), „Novego času” (nr 79) i „Rady” (nr 81) prosowieckie relacje z podróży. W dn. 25 V – 4 VI 1927 uczestniczył w Charkowie w konferencji o nowej kodyfikacji ortografii ukraińskiej, a 7 X t.r. w Kijowie wziął udział w obchodach stulecia wydania przez M. Maksymowicza zbioru ukraińskich pieśni ludowych. Relacje z Charkowa opublikował w „Dile” (1927 nr 158–171, odb. L’viv 1927) pt. Z pobutu na Radins’kij Ukraïni. Na marginesi pravopisnoï konferenciï. W r. 1928 otrzymał tytuł członka rzeczywistego Wszechukraińskiej Akad. Nauk i został powołany na kierownika jej Komisji Literatury Nowożytnej. Prosowieckie sympatie S-ego spowodowały 31 VII 1929 wstrzymanie przez Min. WRiOP dalszej wypłaty zaliczek na poczet pensji, a następnie odmowę przyznania mu emerytury. Atakowany równocześnie przez ukraińskich nacjonalistów, został nawet t.r. spoliczkowany. T.r. zakończył współpracę z „Dilem”. W r. 1931 ogłosił pracę Halyčyna i Ukraïna v lystuvanni 1862–1884 rr. (Charkiv–Kyïv). Jego ponowny wybór (w grudniu 1930) na prezesa Tow. Naukowego im. T. Szewczenki stał się przyczyną wiecu protestacyjnego Organizacji Ukraińskich Nacjonalistów (OUN) we Lwowie; w czasopismach „Dilo” i „Novyj čas” pojawiły się wtedy oskarżenia o jego działalność agenturalną na rzecz ZSRR. Zarząd Towarzystwa 29 II 1932 zobowiązał go do czasowego przekazania prezesury zastępcy Wołodymyrowi Łewyc’kemu, a po przegranej sprawie sądowej z redaktorem „Dila” O. Kostykiem (23 V t.r.) S. złożył rezygnację z tej funkcji.

Pod wpływem wieści o rusyfikacji i wielkim głodzie na Ukrainie w r. 1933 zerwał S. współpracę z Wszechukraińską Akad. Nauk; 4 X t.r. został przez jej prezydium pozbawiony członkostwa pod zarzutem «działalności kontrrewolucyjnej», a w marcu 1935, na łamach moskiewskiego dziennika „Izvestija” oskarżono go o szpiegostwo na rzecz polskiego wywiadu. Zmiana orientacji przywróciła S-emu w Polsce dobre imię; w maju 1935 został on przewodniczącym sekcji filologicznej Tow. Naukowego im. T. Szewczenki. Od tego czasu współpracował z ukazującym się do r. 1937 warszawsko-lwowskim miesięcznikiem „Naša kul’tura”, redagowanym przez I. Ohijenkę. Opublikował pracę Powstańcy polscy z roku 1863 w redakcji ukraińskiej „Mety” („Ziemia Czerwieńska” R. 3: 1937 z. 1, odb. Lw. 1937), a w l. 1938–9 w żydowskim dzienniku „Chwila” Wspomnienia z lat dziecinnych (nr 6829, 6980).

S. uważał się za ucznia i kontynuatora Franki, któremu poświęcił wiele prac i artykułów. Ogółem opublikował ok. 500 rozpraw naukowych i szkiców, dotyczących głównie literaturoznawstwa porównawczego, historii literatury ruskiej XVII i XVIII w. oraz ukraińskiej XIX w. (m.in. twórczości grupy literackiej «Ruska Trójca», T. Szewczenki, P. Kulisza), dziejów Kościoła greckokatolickiego, stosunków ukraińsko-polskich, a także kształtowania się nowoczesnej ukraińskiej świadomości narodowej (w tym m.in. «moskalofilstwa» Ukraińców w Galicji Wschodniej). Współpracował z polskimi uczonymi, m.in. Janem Łosiem, Józefem Tretiakiem i Michałem Siedleckim.

Po wybuchu drugiej wojny światowej i zajęciu Lwowa przez Armię Czerwoną (22 IX 1939) został S. w listopadzie t.r. wykładowcą (kierował Katedrą Starej Ukraińskiej Literatury) i prorektorem ds. naukowych przejętego przez władze sowieckie UJK, przekształconego w styczniu 1940 w Uniw. im. I. Franki. Dn. 22 X 1939, wskutek nacisków władz sowieckich, wszedł w skład Zgromadzenia Ludowego Zachodniej Ukrainy i przed wystosowaniem prośby Zgromadzenia o przyłączenie Galicji Wschodniej do ZSRR (27 X t.r.) został mianowany jego przewodniczącym. Dn. 3 XII przywrócono mu członkostwo Akad. Nauk USRR. W kontrolowanych przez władze wyborach uzupełniających do Rady Najwyższej ZSRR (24 III 1940) uzyskał mandat deputowanego. Odtąd wielokrotnie interweniował w sprawach osób represjonowanych przez NKWD. W kijowskim tygodniku „Literaturna Ukraïna” (1940 nr 2) ogłosił artykuł Vasyl Stefanyk pro svoju tvorčist’. Po wybuchu wojny niemiecko-sowieckiej (22 VI 1941) został przez NKWD ewakuowany ze Lwowa. W czasie podróży zaginął wraz żoną pod koniec czerwca 1941 w niewyjaśnionych okolicznościach.

W małżeństwie zawartym 1 III 1894 z Leontyną, córką Anatola Wachnjanyna (1841–1908), ukraińskiego działacza politycznego, publicysty i kompozytora, miał S. syna Jurija (1903–1965) i córkę Irynę, zamężną z Ołeksandrem Tysows’kim (1886–1968), biologiem i pedagogiem.

Pośmiertnie zostały ogłoszone fragmenty wspomnień S-ego sprzed pierwszej wojny światowej w pracy K. Jedlin’skiej „Kyrylo Studyns’kyj 1868–1941” (L’viv 2006). S. pozostawił także nieopublikowaną powieść realistyczną o rodzinnej wsi Poema molodosty (Spohady z žyttja ostannich desjatyliy’ XIX st.) (mszp. w Central’nyj deržavnyj istoryčnyj archiv Ukraïny we Lw., F. 362 op. 1 spr. 110 k. 1–159).

Fot. w: Mater. Red. PSB; – Dovidnyk z istoriï Ukraïny, Red. I. Z. Pidkova, R. M. Šust, Kyïv 1999 III 27; Enc. of Ukraine, V 84 (błędne informacje); Encyklopedija ukraïnoznavstva, Paris–New York 1976 VIII 3085 (błędne informacje); Martynjuk M., Ukraïns’ki periodyčni vydannja (1914–1939 rr.), L’viv 1998; PSB (Smal-Stocki Roman); Periodyka zachidnoï Ukraïny 20–30-ch rr. XX st., Red. M. M. Romaniuk, L’viv 2000–1 III–IV; Romanjuk M. M., Hališko M. V., Ukraïns’ki časopysy L’vova, L’viv 2001 I; T. H. Ševčenko. Bybliohrafija literatury pro žyttja i tvorčist 1839–1959, Kyïv 1963 I–II; – Draus J., Uniwersytet Jana Kazimierza we Lwowie 1918–1946, Kr. 2007; Hryciuk G., Polacy we Lwowie 1939–1944, W. 2000; Ivan Jakovyč Franko, L’viv 1956 s. 150; Jedlins’ka U., Kyrylo Studyns’kyj 1868–1941. Žyttiepysno-bibliohrafičnyj narys, L’viv 2006; Kravčenjuk O., Kyrylo Studyns’kyj (1860–1941), w: Šl’jachamy Zlotoho Podill’ja Tarnopil’ščyna i Skoladščyna. Regionalnyj istoryčno-memurialnyj zbirnyk, N’ju Jork–Paryż–Sidnej–Toronto 1983 III; Łukomski G., Partacz C., Polak B., Wojna polsko-ukraińska 1918–1919, Koszalin–W. 1994; Pavlyšyn O., Ukraïns’ka Nacjonalna Rada ZUNR-ZOUNR: rekonstrukcija osobovoho skladu (žovten’ 1918 r. – červen’ 1919 r.) w: Materijaly zasidan’ Istoryčnoji ta Archeolohičnoji Komisji NTŠ w Ukraïni (1995–1997 rr.), L’viv 1999 nr 2 s. 238–9; Rublov O., Zachidnoukraïns’ka intelihencija u zachalnonacional’nych polityčnych ta kulturnych procesach (1914–1939), Kyïv 2004; Rublov O., Čerčenko J., Stalinščyna i dola zachidnoukraïns’koji intelihenciji 20–30-ti roky XX st., Kyïv 1994; Tomczyk R., Ukraińskie Zjednoczenie Narodowo-Demokratyczne 1925–1939, Szczecin 2006; Torzecki R., Kwestia ukraińska w Polsce w latach 1923–1929, Kr. 1989; Ukraïns’ka literatura v zahal’no-slov’jans’komu i svitovomu literaturnomu konteksti, Kyïv 1994; Zajcev O., Ukraïns’ka Narodna Trudova Partija (1919–1925), „Ukraïna Moderna” 2002 nr 7 s. 85, 89; Zaškil’njak L., Heneza i naslidky ukraïns’ko-pol’s’koji normalizaciji 1935 r., w: Polska i Ukraina. Sojusz 1920 roku i jego następstwa, Red. Z. Karpus, W. Rezmer, E. Wiszka, Tor. 1997; – Lysty Mychajla Hruševs’koho do Kyryla Studyns’koho (1894–1932 rr.), L’viv–N’ju Jork 1998; Repertuar ukraïns’koji knyhy 1798–1916, L’viv 1999–2005 III–IX; Szematyzmy Król. Galicji z l. 1896–1914; Šapoval J. H., „Dilo” 1880–1939 rr., L’viv 1999; U pivstolitnich zmahannjach. Vybrani lysty do Kyryla Studens’koho (1860–1941), Red. O. W. Hajoka, H. I. Svarnyk, Kyïv 1993; Ukraïnomovna knycha u fondach Nacinal’noï biblioteky Ukraïny imeni B. I. Vernads’koho, Kyïv 1998–2002 II–V; – „Dilo” 1928 nr 271; „Gaz. Lwow.” R. 92: 1902 nr 53; „Visti rad deputativ trudiaščych URSR” 1940 nr 73; – Archiv der Humboldt-Universität w Berlinie: Matrikelbuch, M-Nr. 3152/84. Rektorat; Archiv der Universität Wien w Wiedniu: Nationale der Katholisch-Theologischen Fakultät, WS 1889/90 – SS 1891, Nationale der Philosophischen Fakultät, WS 1891/92 – SS 1894; B. Publ. m. stoł. W.: Dział Starych Druków i Rekopisów, AKC., 2470 II; Central’nyj deržavnyj archiv vyščych orhaniv vlady ta upravlinnja Ukraïny w Kijowie: F. 166 op. 12 spr. 7453; Central’nyj deržavnyj istoryčnyj archiv Ukraïny we Lw.: F. 146 op. 8 spr. 3035, F. 309 op. 1 spr. 2636, F. 362 op. 1 spr. 2, 7, 12, 39, 46; Deržavnyj archiv L’vivs’koj oblasti we Lw.: F. 26 op. 5 spr. 1833 (teczka personalna S-ego).

Stanisław Stępień