Bociarski Dominik (1836–1913), adwokat. Ur. w majątku dziedzicznym Powirwicie w pow. szawelskim, nauki pobierał w szkołach powiatowych w Telszach i Szawlach i w Instytucie Szlacheckim w Wilnie. Studja prawnicze odbył w l. 1855–60 na uniwersytecie w Moskwie. Był kolejno nauczycielem języka rosyjskiego w rz.-katol. Seminarjum Duchownem w Worniach na Żmudzi i pomocnikiem pośrednika do spraw włościańskich w pow. szawelskim. Brał czynny udział w ówczesnych naradach ziemian nad sprawą uwłaszczenia włościan. W lutym 1863 r. wraz z innymi aresztowany w czasie takich narad, został uwięziony w twierdzy dyneburskiej, poczem w maju t. r. zesłany na osiedlenie do Tobolska, później do Insaru, w gub. penzeńskiej. W r. 1868 pozwolono mu zamieszkać w Warszawie, gdzie czas pewien był urzędnikiem przy hr. Łubieńskim w tzw. Komitecie Manufaktur Król. Pol. Pragnąc zaznajomić się z nową procedurą sądową rosyjską, w l. 1874–6 był pomocnikiem znakomitego adwokata Włodzimierza Spasowicza. W r. 1876 osiadł na stałe w Kownie, gdzie wkrótce zdobył wielką wziętość jako wybitny adwokat cywilista. Szanowano go powszechnie za jego prawość charakteru i pełen poświęcenia patrjotyzm, okazany na stanowisku wieloletniego radnego miejskiego w l. 1896–1905 i członka zarządu katol. T-wa Dobroczynności. Zmarł 21 XII 1913 r. w Warszawie.
Pamiętniki Jakóba Gieysztora, Wil. 1913, I 229–30 i wiadomości od rodziny.
Michał Brensztejn