Borakowski Dominik Marceli († 1831), sędzia, syn Kazimierza, rajcy miasta starej Warszawy, i Elżbiety z Baxterów. W r. 1774 rozpoczął zawód publiczny od stanowiska asesora i plenipotenta Urzędu Ekonomicznego m. Warszawy. W r. 1786 został syndykiem, a w 1793 pisarzem radzieckim. Po zdobyciu Pragi przez Suworowa był delegatem z ramienia miasta do pertraktacyj o poddanie stolicy, a następnie z ramienia władz rosyjskich administrował publicznemi dochodami. W czasie rządów pruskich sprawował urząd radcy prawnego władz miejskich. W tym czasie (1798) uzyskał potwierdzenie przez króla pruskiego szlachectwa (herb Pękosław), nadanego jego ojcu przez Stanisława Augusta (23 X 1791). Bezpośrednio po wkroczeniu wojsk francuskich został mianowany przez Wybickiego prezesem Sądu Głównego m. Warszawy, na którem to stanowisku zajmował się przedewszystkiem przejęciem od b. władz pruskich aktów cywilnych, hipotecznych i depozytowych wraz z samemi depozytami. W r. 1808 został mianowany sędzią apelacyjnym, w 1818 zastępcą sędziego najwyższej instancji. Szanowany przez obywateli, był niejednokrotnie delegowany do występowania w ich imieniu. W r. 1807 kierował zbieraniem składek na nieszczęśliwych obywateli Pragi, w 1809 witał wkraczającego do Warszawy na czele wojsk austrjackich arcyks. Ferdynanda. W 1810 został wybrany prezesem i organizatorem Trybunału Handlowego Warszawskiego. Także władze przełożone używały B-go do różnych komisyj i delegacyj, m. in. w r. 1816 wezwała go Komisja Rządowa Spraw Wewnętrznych i Policji do narady nad projektem organizacji władz m. st. Warszawy. Niezależnie od zajęć publicznych B. był wezwany na egzekutora testamentu Marcelego Bacciarellego. Z prac drukowanych pozostawił tylko Uwagi nad tytułem trzecim księgi IV projektu prawa cywilnego (W. 1825). W r. 1825 został zwolniony na własne żądanie ze stanowiska zastępcy sędziego najwyższej instancji. Ożeniony z Anną z Baczankiewiczów, miał syna Franciszka Kajetana, pułkownika w pułku grenadjerów gwardji, i córkę Marję, żonę Hiacynta Magnuszewskiego a matkę poety Dominika. Spośród czterech braci B-go Wincenty był ławnikiem miasta starej Warszawy (1781–9), Ignacy, kanonik katedralny kijowski, był regensem konsystorza warszawskiego, Tomasz, kasjer prymasa Poniatowskiego, był asesorem administracji pożyczki publicznej 1794 a później w czasach Księstwa Warszawskiego ławnikiem i radnym Magistratu m. st. Warszawy, i wreszcie Jan Feliks, kapitan w wojsku koronnem, był deputowany do Deputacji Indagacyjnej w r. 1794. B. umarł w Warszawie 4 VIII 1831. Tomasz i Feliks uzyskali nobilitację 7 III 1789.

Uruski; Wójcicki, Cmentarz; Suligowski, Blbljografja prawnicza polska, W. 1911; Smoleński, Mieszczaństwo, W. 1917; Rostworowski, Materjały do dziejów Kom. Rządz., Kr. 1918; Askenazy, Akty powstania Kościuszki, Kr. 1918, I 447, II 451; Bieliński, Uniw. Warsz.; Arch. Główn. w W.: akta urzędników wymiaru spraw, nr 1235; akta m. Warszawy – organizacji Magistratu m. W-y nr 64/1; Arch. Akt. Dawn. w W.: akta Heroldji nr 458 i 459, akta K. R. S. W. i P. nr 14.274; Arch. Skarb. w W.: akta Komisji Emer. nr XII/III, B. 50 i II/3.

Adam Moraczewski

Powyższy tekst różni się w pewnych szczegółach od biogramu opublikowanego pierwotnie w Polskim Słowniku Biograficznym. Jest to wersja zaktualizowana, uwzględniająca opublikowane w późniejszych tomach PSB poprawki i uzupełnienia.