Karp Eustachy Karol (1785–ok. 1848), marszałek guberni wileńskiej, członek Komitetu Oświecenia w Wilnie. Był synem sędziego ziemskiego żmudzkiego i chorążego rossieńskiego Felicjana oraz Karoliny Platerówny. W r. 1809 był pisarzem ziemskim rosieńskim, w 1814 chorążym upickim, w 1820 marszałkiem pow. upickiego, w l. 1821–30 piastował urząd marszałka guberni wileńskiej. Wcześnie zaangażował się w sprawy edukacyjne na Litwie, bo już od r. 1804 dużo znajduje się o nim wzmianek w korespondencji ks. A. J. Czartoryskiego i in., dotyczącej spraw szkolnych. W r. 1812 należał K. do Komitetu Oświecenia w Wilnie (pod przewodnictwem Jana Śniadeckiego), który starał się kontynuować działalność Czartoryskiego na polu edukacji. W r. 1819 był dozorcą honorowym szkół pow. szawelskiego, a wg opisów służbowych uniwersyteckich z lat 1822 i 1823, był członkiem komisji funduszowej Uniw. Wil. Należał także do członków założycieli powstałego w r. 1818 Tow. Typograficznego Wileńskiego, którego celem było rozpowszechnianie polskich książek.
Zaliczał się K. do największych właścicieli ziemskich. Prócz posiadłości po ojcu odziedziczył, jako główny spadkobierca, majątki swego młodo zmarłego, bardzo zamożnego kuzyna Ignacego, ostatniego z linii johaniszkielskiej. Na mocy testamentu z 29 II 1808 r. otrzymał więc nabyte przez Ignacego dobra Dominika Radziwiłła (w pow. upickim), następnie rodzinne Johaniszkiele i wiele innych wsi (w dawnych powiatach poniewieżskim i szawelskim), wreszcie starą siedzibę Karpiów, Rekijów, skąd K. się wywodził. Tym więc sposobem złączył w swym ręku dobra obu linii swego rodu, których zasięg powiększył jeszcze drogą kupna. W Johaniszkielach – zapewne dzięki staraniom K-ia – powstał ufundowany przez Ignacego szpital dla chłopów, ale szkoła rolnicza, także z fundacji Ignacego, została zrealizowana z dużym opóźnieniem.
K. gospodarował w swoich majątkach, utrzymując równocześnie kontakt z Cesarskim Tow. Gospodarstwa Wiejskiego w Moskwie, którego był członkiem. Jego staraniem i nakładem ukazała się w Wilnie w r. 1823, przełożona z jęz. rosyjskiego, broszura Ch. Bungego „Krótkie opisanie choroby owiec, pochodzącej od robaków w wątrobie, zwanej motylka”. K. był żonaty z Pauliną Platerówną, potem z jej siostrą Wiktorią, swoimi kuzynkami (wg Bonieckiego były to siostry Anna i Konstancja). Z pierwszego małżeństwa miał syna Franciszka, z drugiego Felicjana, Konstantego i Eustachego oraz córki Olimpię, Olgę i Aleksandrę. Dn. 13 XII 1848 r. K. zrzekł się swoich majątków na rzecz synów. Zmarł zatem po tej dacie (Boniecki błędnie podaje r. 1825 jako datę zgonu).
Boniecki; Uruski; Lipski J., Archiwum Kuratorii Wileńskiej, Kr. 1926; – Bieliński, Uniw. Wil., I, III; Iwaszkiewicz J., Litwa w roku 1812, Kr.–W. 1912; Meysztowicz A., Karpiowie herbu własnego, Wil. 1906 s. 41–3, 74–6; Perenc A., Historia lecznictwa zwierząt w Polsce, W. 1958.
Helena Wereszycka