INTERNETOWY POLSKI SŁOWNIK BIOGRAFICZNY INTERNETOWY POLSKI SŁOWNIK BIOGRAFICZNY INTERNETOWY POLSKI SŁOWNIK BIOGRAFICZNY
iPSB
  wyszukiwanie zaawansowane
 
  wyszukiwanie proste
 
Biogram Postaci z tego okresu
 Feliks Szczepański      Pokolorowana fotografia zakładu "Van - Dyck".

Feliks Szczepański  

 
 
Biogram został opublikowany w latach 2010-2011 w XLVII tomie Polskiego Słownika Biograficznego.
 
 
 
Spis treści:
 
 
 
 
 

Szczepański Feliks (1905–1978), śpiewak.

Ur. 21 X w Warszawie, był synem Franciszka (ok. 1875 – 1949), dozorcy w warszawskiej fabryce wyrobów platerowych, i Katarzyny z Pietrzaków (ok. 1880 – 1956). Miał sześcioro rodzeństwa, siostry: Lucynę (zob.) i Stanisławę (ok. 1902 – 1975), zamężną z Turobińskim, podwarszawskim fabrykantem, oraz braci: Edwarda, inżyniera brązownika, Kazimierza, lotnika, poległego w kampanii wrześniowej 1939 r., Romana, fagocistę i skrzypka, oraz Zygmunta, inżyniera, który zginął w powstaniu warszawskim 1944 r.

S. uczęszczał do szkoły kupieckiej w Warszawie. W r. 1920 walczył ochotniczo w wojnie polsko-sowieckiej. Od r. 1921 uczył się śpiewu w Państw. Konserwatorium Muzycznym w Warszawie oraz prywatnie u Stanisława Kazury, profesora tego Konserwatorium. W r. 1923 został S. zaangażowany do zespołu Opery Teatru Wielkiego w Warszawie, kierowanego przez Emila Młynarskiego; ok. r. 1926 został solistą. Początkowo wykonywał niewielkie partie tenorowe, m.in. mularza w „Zemście za mur graniczny” Zygmunta Noskowskiego oraz Gastona i Służącego w „Traviacie” G. Verdiego, śpiewał też w „Parsifalu” R. Wagnera. Od r. 1927 należał do ZASP. W lecie 1931 z zespołem «Revellersi Polscy» odbył tournée po szesnastu miastach Polski (z siostrą Lucyną), a w r. 1932 po dwunastu miastach (z Leonem Wyrwiczem); z zespołem tym występował następnie w teatrze rewiowym «Wesoły Wieczór» oraz kawiarni «Ziemiańska». Wziął udział w nagraniu płyt dla wytwórni «Syrena Record» (ukazały się w listopadzie 1931). Po koncertach w Berlinie zespół na przełomie l. 1931 i 1932 nagrał tam płyty dla «Odeonu», a po powrocie do Polski i zmianie nazwy zespołu na «Revellersi Polscy Columbia» nagrywał wyłącznie dla wytwórni «Columbia». W rodzimym Teatrze Wielkim S. występował m.in. jako Pong w „Turandot” G. Pucciniego, Dudarz w „Halce” i Damazy w „Strasznym dworze” Stanisława Moniuszki oraz Beppo w „Pajacach” R. Leoncavalla. Występował również w wielu wystawianych w Teatrze Wielkim operetkach, wielokrotnie u boku siostry Lucyny, m.in. w „Rose Marie” R. Frimla (reż. Witold Zdzitowiecki) i „Kwiecie Hawai” P. Ábraháma (reż. Zdzitowiecki); z siostrą nagrał też w r. 1935 dla «Syreny Record» kilka duetów, m.in. z „Krainy uśmiechu” F. Lehára. W Teatrze Wielkim w Poznaniu w „Rose Marie” (reż. Bolesław Horski) śpiewał w grudniu t.r. partię Hermana Groźnego. W sezonie zimowym 1935/6 występował w teatrzyku «Cyrulik Warszawski», m.in. w rewii „Cabaretissimo” Juliana Tuwima i Mariana Hemara (reż. Fryderyk Jarosy). Zaangażowany w r. 1936 do zespołu muzycznego Wielkiej Operetki (od lata 1937 Wielka Rewia), zagrał m.in. w „Gejszy” S. Jonesa i „Wesołej wdówce” Lehára. Wystąpił w kilku filmach, m.in. w r. 1937 jako Stefan w „Ty, co w Ostrej świecisz Bramie” (reż. Jan Nowina-Przybylski). Był też spikerem Polskiego Radia. W sezonie 1937/8 grał w Poznaniu w teatrach: Wielkim i Wodewilu, a w sezonie 1938/9 w Teatrze Wielkim w Warszawie, głównie w przedstawieniach operetkowych, m.in. w „Księciu Szirazu” J. Beera (reż. Roman Niewiarowicz); gościnnie występował w Teatrze Miejskim w Bydgoszczy oraz we Lwowie. W marcu 1939 na scenie Wielkiej Rewii wziął udział w jubileuszu Lucyny Messal. Z warszawskim teatrem operetkowym «8.15» śpiewał w maju 1939 w Gdyni, a w lipcu t.r. w Białymstoku (w „Skowronku” Lehára).

W okresie okupacji niemieckiej mieszkał S. w Warszawie i początkowo kierował kawiarnią «Mon Café» przy Alejach Jerozolimskich, utrzymując się także z handlu. Następnie występował w jawnym teatrze-varieté «Kometa» oraz teatrzykach: «Niebieski Motyl», «Nowości» i «Figaro». W Teatrze Miasta Warszawy śpiewał partię Kajetana w „Cygańskiej miłości” Lehára (1941, reż. Marian Domosławski), a w teatrze «Maska» wystąpił w sztuce „Violettera czyli dziewczyna z fiołkami” Zdzitowieckiego (1943, reż. autor). Grał też gościnnie w jawnym Krakowskim Teatrze Powszechnym.

Po zakończeniu okupacji niemieckiej, decyzją Komisji Weryfikacyjnej ZASP Gniazda Kraków z 25 II 1945, został S. za występy w teatrach jawnych zawieszony do 31 VIII 1946 w prawach członka ZASP. Po powrocie do pracy aktorskiej grał w Krakowie w Objazdowym Teatrze Miniatur (1947/8) oraz w teatrze «Siedem Kotów», w którym wystąpił jako La Moulaine i Mariusz w „Pani prezesowej” M. Hennequina i P. Vebera (reż. Wiktor Biegański). Następnie wrócił do Warszawy i podjął pracę w Teatrze Muzycznym Komedia, grając na inauguracji, 24 V 1948, w „Księżniczce czardasza” I. Kálmána. Od 1 XI t.r. był aktorem Teatru Nowego; wystąpił w nim jako Eisenstein w „Zemście nietoperza” J. Straussa syna (reż. Stanisława Perzanowska). Dn. 31 X 1949 przeszedł do Teatru Narodowego im. Wojska Polskiego, w którym 30 IV 1950 śpiewał rolę Stacha w „Cudzie mniemanym, czyli Krakowiakach i Góralach” Wojciecha Bogusławskiego i Jana Stefaniego (reż. Leon Schiller). W l. 1951–2 był aktorem Teatru Syrena; zagrał wtedy Nowaka w „Dwóch tygodniach w «Raju»” Zdzisława Skowrońskiego i Józefa Słotwińskiego (reż. Czesław Szpakowicz). Po powrocie 1 VI 1952 do Teatru Nowego (następnie Państw. Operetka) wystąpił m.in. w rolach: Saudżena w „Konkurentach” A. Tokajewa (1952, reż. Janusz Warnecki), Boniego w „Księżniczce czardasza” Kálmána (1957, reż. Sławomir Lindner) i Charona w „Orfeuszu w piekle” J. Offenbacha (reż. Jan Kulczyński). W Warszawskim Teatrze Objazdowym zagrał w r. 1956 Bemola w „Moja siostra i ja” R. Benatzky’ego (reż. Xenia Grey). Z końcem sezonu 1959/60 zaprzestał regularnych występów; od tego czasu brał udział w okazjonalnych imprezach, m.in. w r. 1971 w objeździe po USA i Kanadzie z zespołem Mieczysławy Ćwiklińskiej ze sztuką „Drzewa umierają stojąc” A. Casony. S. wykonywał najczęściej mniej eksponowane partie tenorowe (rzadziej barytonowe). W operetkach, komediach muzycznych i wodewilach uchodził za doskonałego w śpiewie, tańcu i ruchu scenicznym. Pisano, że «czarował głosem, wdziękiem, elegancją». Zmarł 16 I 1978 w Milanówku. Był odznaczony Krzyżem na Śląskiej Wstędze Waleczności i Zasługi.

Żoną S-ego była od 18 VI 1934 Wanda z Orzechowskich właśc. Nisenson (1911–1989), śpiewaczka operetkowa, występująca od r. 1935 m.in. w Wielkiej Rewii, a po drugiej wojnie światowej w Operetce Warszawskiej. Brak informacji o potomstwie S-ego.

 

Fot. z „Krakowiaków i Górali”, w: „Pam. Teatr.” 1955 nr 3–4 s. 219–20, 230, 252; – Almanach sceny polskiej 1977/8, W. 1979; Lerski T. Syrena Record. Pierwsza polska wytwórnia fonograficzna 1904–1939, Nowy Jork–W. 2004; Słown. Teatru Pol., II (fot., bibliogr., ikonogr.); – Jasiński R., Koniec epoki. Muzyka w Warszawie (1927–1939), W. 1986 s. 201, 477; Komorowska M., Kronika teatrów muzycznych PRL. Lipiec 1944 – czerwiec 1989, P. 2003; taż, Za kurtyną lat. Polskie teatry operowe 1918–1939, Kr. 2008; Korolewicz-Waydowa J., Sztuka i życie, Wr. 1969 s. 220; Szczublewski J., Teatr Wielki w Warszawie 1833–1993, W. 1993; Świtała T., Opera poznańska 1919–1969, P. 1973; – „Dzien. Białostocki” 1939 nr 191; „Gaz. Wyborcza” dod. „Gaz. Stoł.” 1998 nr 37; „Kur. Warsz.” 1926 nr 27; „Pam. Teatr.” 1961 z 1–4 s. 177–203, 1997 z. 1–4 s. 98; – Nekrologi i wspomnienia pośmiertne z r. 1978: „Teatr” nr 5, „Życie Warszawy” nr 18; – Inst. Teatr. im. Zbigniewa Raszewskiego w W.: Teczka osobowa ZASP, nr 1193, 2493 (fot.); – Informacje Hanny Wojdalskiej z Grójca.

Anna Wypych-Gawrońska

 
 

Chmura tagów

 
Za treści publikowane na forum Wydawca serwisu nie ponosi odpowiedzialności i są one wyłącznie opiniami osób, które je zamieszczają. Wydawca udostępnia przystępny mechanizm zgłaszania nadużyć i w przypadku takiego zgłoszenia Wydawca będzie reagował niezwłocznie. Aby zgłosić post naruszający prawo lub standardy współżycia społecznego wystarczy kliknąć ikonę flagi, która znajduje się po prawej stronie każdego wpisu.

Media

 

Postaci powiązane

   
 

Postaci z tego okresu

 

w biogramy.pl

 

Karol Popiel

1887-10-28 - 1977-06-06
działacz polityczny
 

Michał Butkiewicz

1886-09-29 - 1974-10-04
minister komunikacji
 

Władysław Jarocki

1879-06-06 - 1965-02-07
malarz
 

Jan Piekałkiewicz

1892-09-19 - 1943-06-19
ekonomista
 
więcej  

Postaci z tego okresu

 

w ipsb

 

Wiktor Józef Podoski

1895-04-02 - 1960-08-02
działacz polonijny
 

Kazimierz Wiktor Stańczykowski

1901-02-05 - 1937-05-31
prawnik
 

Franciszek Rychłowski

1878-09-20 - 1949-12-12
reżyser teatralny
 
więcej  
  Wyślij materiały Wyślij ankietę
 
     
Mecenas
 
Uzywamy plików cookies, aby ułatwić Ci korzystanie z naszego serwisu oraz do celów statystycznych. Jeśli nie blokujesz tych plików, to zgadzasz się na ich użycie oraz zapisanie w pamięci urządzenia. Pamiętaj, że możesz samodzielnie zarządzać cookies, zmieniając ustawienia przeglądarki.
Informację o realizacji Rozporządzenia o Ochronie Danych Osobowych (RODO) przez FINA znajdziesz tutaj.