Kotowski Florian Leon h. Pomian (zm. 1704), marszałek mozyrski, poseł sejmowy i przywódca stronnictwa sapieżyńskiego w pow. mozyrskim. Był w r. 1688 posłem mozyrskim na sejm grodzieński, posiadał już wówczas godność chorążego pow. mozyrskiego. Na przełomie 1688 i 1689 r. posłował na sejm warszawski. W r. 1692 otrzymał podkomorstwo mozyrskie, a wkrótce potem dzięki poparciu Sapiehów marszałkostwo mozyrskie. Reprezentował nadal pow. mozyrski na sejmie grodzieńskim 1693 r. i na sejmach warszawskich 1694 i 1695 r. Zasiadał w lutym 1695 r. jako arbiter w komisji rozjemczej rozsądzającej spór Kazimierza Sapiehy, hetmana wielkiego W. Ks. Lit., z biskupem wileńskim Konstantym Kazimierzem Brzostowskim. W r. 1695 rozgorzała w pow. mozyrskim walka między rodziną K-ego, reprezentowaną przez K-ego i jego brata Hieronima Konstantego, który otrzymał po nim podkomorstwo mozyrskie, a rodziną Chaleckich. Przedmiotem sporu było starostwo grodowe mozyrskie, które Karol Kazimierz Chalecki przekazał przed śmiercią synowi Michałowi. Kotowscy zakwestionowali prawomocność tej cesji i po śmierci Karola Kazimierza Chaleckiego uzyskali w r. 1695 przywilej na starostwo dla Piotra Karola Kotowskiego, syna podkomorzego Hieronima Konstantego. Przy pomocy podkanclerzego W. Ks. Lit. Karola Stanisława Radziwiłła, który przysłał działka z Nieświeża, Kotowscy objęli silą urząd grodzki w Mozyrzu, wypędzając z grodu urzędników starosty Michała Chaleckiego. Zginął wówczas w czasie walki Jan Jeleński, stolnik mozyrski, i pięciu szlachty. W r. 1696 K. posłował na konwokację i podpisał konfederację generalną. W t. r. Chaleccy zdołali rozerwać sejmik elekcyjny mozyrski, a w r. 1697 przeprowadzili wybór Michała Chaleckiego na posła mozyrskiego na sejm koronacyjny. Dopiero w następnych latach K. opanował sejmik mozyrski i przeprowadził wybór brata – podkomorzego Hieronima Konstantego na posła w l. 1698 i 1699. Obaj Kotowscy terroryzowali szlachtę mozyrską aż do klęski stronnictwa Sapiehów pod Olkienikami 2 XI 1700 r.; w bitwie tej K. brał udział przy boku hetmana. W czasie wojny północnej K. należał do obozu szwedzkiego i brał udział w szeregach dywizji sapieżyńskiej w walkach ze szlachtą litewską sprzymierzoną z carem Piotrem, tzw. «republikantami». Zginął 5 VIII 1704 r. w zwycięskiej dla Szwedów bitwie stoczonej pod Kryżborkiem (Sledziową Słobodką).
PSB, III 250–1; Słow. Geogr., VI 759; Boniecki; Niesiecki, V 330 (mylnie pod herbem Trzaska); – Feldman J., Polska w dobie wojny północnej 1704–1709, Kr. 1926 s. 142; Sapiehowie, Materiały historyczno-genealogiczne i majątkowe, Pet. 1890 II 179, 189–90, 203; Załęski, Jezuici, IV cz. 2 s. 926; – Oleszewski J., Abrys domowey nieszczęśliwości, Wyd. F. Kluczycki, Kr. 1899 s. 32; Sarnecki K., Pamiętniki z czasów Jana Sobieskiego, W r. 1958 s. 281, 333, 338; Vol. leg., (wyd. Ohryzki) V 416; Zawisza K., Pamiętniki, W. 1862 s. 19–23, 103, 176–8, 182, 191, 208, 230; – AGAD: Arch. Radziwiłłów dz. V teka 165 nr 7559, Sumariusz Metryki Lit. Księgi Zapisów, 145 fol. 425, 146 fol. 467, 157 fol. 40.
Tadeusz Wasilewski