Paczkowski Franciszek (1783–1827), pułkownik wojsk polskich. Ur. 17 VII w folwarku Kamionka, należącym do cystersów w Koronowie, w zamożnej rodzinie chłopskiej, był synem Macieja (ur. 1756) i Konstancji z Zielińskich (ur. 1759). Służbę wojskową rozpoczął w r. 1801 w armii pruskiej jako bombardier w dziewiątej baterii pieszej. Dn. 20 VIII 1805 przeniesiony został do pułku artylerii konnej. Awansował na sierżanta 15 X 1806. W wojnie przeciwko Francji walczył pod Jeną, gdzie został wzięty do niewoli. Szybko zwolniony, udał się do Berlina po dymisję z wojska pruskiego i wstąpił do armii Ks. Warsz. P. wszedł do 3 p. piechoty Legii Dąbrowskiego (potem 11 p. piechoty) 3 I 1807, wkrótce awansował do stopnia sierżanta (1 II 1807), a po bitwie o Tczew na podporucznika (19 III 1807) z przeniesieniem do 1 p. piechoty (potem 9 p. piechoty). Dn. 1 IX 1807 awansował na porucznika. Walczył przeciwko Prusom pod Gdańskiem i Kołobrzegiem. W l. 1808–12 brał udział w kampanii hiszpańskiej. Walczył pod Ponte-Almaraz, Consuegra, Ciudad-Real, Almonacid (po bitwie tej awansował na kapitana 11 VIII 1809), a następnie pod Ocana, później w czasie przejścia gór Sierra Morena, podczas zdobywania Malagi, pod Venta de Paulo i pod Cartama. Uczestniczył w dwukrotnych wyprawach do Murcji. Z początkiem 1812 r. wraz z pułkiem został odwołany do kraju i włączony w Berlinie do 28 dyw. J. B. Girarda IX korpusu C. Victora. Walczył pod Smoleńskiem, odznaczył się pod Czasznikami, przebył Berezynę i wycofywał się przez Mołodeczno. Za udział w wojnie przeciwko Rosji otrzymał Krzyż Kawalerski Virtuti Militari. Po zreorganizowaniu armii w r. 1813 znalazł się w 4 p. piechoty i brał udział w oblężeniu Szpandawy oraz w bitwach pod Wittenbergą i Lipskiem, za które otrzymał Krzyż Kawalerski Legii Honorowej (12 X 1813). W r. 1814 w Sedanie przeniesiony został do pułku piechoty nadwiślańskiej, walczył w obronie Soisson i Arcis sur Aube. Za zdobycie wsi Grand Torcy po raz drugi został udekorowany Krzyżem Oficerskim Legii Honorowej 4 IV 1814.

W lecie 1814 P. wrócił do kraju i wstąpił do reorganizującej się armii polskiej. Dn. 6 VII 1814 otrzymał przydział do pułku grenadierów gwardii, w którym został 1 IX 1815 dowódcą kompanii podchorążych piechoty. Na podpułkownika awansował 27 III 1817 i dowodził nadal kompanią podchorążych piechoty. Dn. 18 X 1820 mianowany został pułkownikiem i dowódcą pułku grenadierów gwardii. W rok później, 28 XII 1821, na własną prośbę otrzymał dymisję z prawem noszenia munduru. Zmarł 7 VII 1827 w Warszawie, pochowany został na cmentarzu Powązkowskim. Odznaczony był Krzyżem Wojskowym Św. Anny. P. był żonaty z Pauliną Kerno.

Uruski, XIII 165; – Gembarzewski, Wojsko Pol. 1807–14; tenże, Wojsko Pol. 1815–30; Kukiel M., Wojna 1812 r., Kr. 1937 I–II; Łoza, Legia Honorowa, s. 65; – Grabowski J., Pamiętnik wojskowy, W. 1905; Kalendarzyk polityczny 1822 s. 257; [Kozłowski kapitan grenadierów], Historia 1-go potem 9-go pułku W. Księstwa Warszawskiego napisana przez kpt. Kozłowskiego, P.–Kr. 1887; Załuski J., La Pologne et les Polonais défendus… contre les érreurs et les injustices des écrivains français M. M. Thiers, Ségur, Lamartine, Paris 1855; – „Kur. Warsz.” 1827 nr 181; „Roczn. Wojsk. Król. Pol.” 1817–21; – AGAD: Komisja Rządowa Wojny, rkp. 366 a k. 46; – Informacje Jana Pachońskiego i Danuty Gackowskiej [z platformy komentowania biogramów iPSB].

Jan Ziółek