Skórzewski Fryderyk (1768–1832), szambelan pruski, ziemianin wielkopolski. Ur. 29 VIII w Berlinie, był synem Franciszka (zob.) i Marianny z Ciecierskich (zob.), bratem Aleksandry Gorzeńskiej (zob.). Ochrzczony uroczyście 29 IX t.r. w Berlinie na dworze królewskim, był synem chrzestnym króla pruskiego Fryderyka II i królowej Elżbiety Krystyny.
Z racji wyjątkowej pozycji matki na dworze pruskim narodzinom S-ego towarzyszyły pogłoski (najpewniej fałszywe) o faktycznym ojcostwie Fryderyka II. Po śmierci obojga rodziców początkowo przebywał w Prusach, w Berlinie, m.in. w Pupillum Collegium. Chęć opieki nad S-m i jego siostrami zgłaszał król pruski, dlatego pojawiły się opinie, że S. wychowywał się w Prusach i uległ germanizacji. Jednak co najmniej od kwietnia 1774 opiekę nad S-m i jego siostrami przejął jego stryj i prawny opiekun, podkomorzy poznański Michał Skórzewski (zob.) i od tej pory S. przebywał głównie w jego dobrach w Komorzu, które nie znalazły się wówczas pod pruskim zaborem. Odziedziczonym przezeń majątkiem zawiadywali także F. B. Schönberg von Brenckenhoff oraz pozostali opiekunowie, szwagier Augustyn Gorzeński (zob.) i babka Anna Malechowska. W r. 1777 (21 VI) S. oddany został do warszawskiego Collegium Nobilium.
W r. 1787 S. przejął we własny zarząd odziedziczone dobra; przypuszczalnie, by fakt ten upamiętnić, zamówił portet swój i swego pełnomocnika, Macieja Grabowskiego, u malarza Józefa Walla. Dn. 19 IV t.r. otrzymał dziedziczny tytuł hrabiowski pruski, nadany w formie potwierdzenia wcześniejszego przywileju. Zapewne wkrótce potem wyjechał w podróż zagraniczną; był w l. 1787–8 we Włoszech i prawdopodobnie w Anglii. Dzięki podróżom znacznie wzbogacił bibliotekę, zapoczątkowaną przez matkę; w l. 1787–95 zakupił wielotomowe wydawnictwa encyklopedyczne, dzieła dotyczące historii współczesnej oraz najnowsze prace francuskie i angielskie z zakresu rolnictwa. Nabył prace A. Helvetiusa i komplet dzieł I. Kanta, a z dziedziny poezji utwory F. Klopstocka, J. W. Goethego, F. Schillera, później G. Byrona i A. Pope’a. Wiele z zakupionych przez S-ego dzieł dotyczyło sztuki, zwłaszcza architektury. W r. 1794 wezwany do udziału w powstaniu kościuszkowskim, skorzystał podobno z najbliższej okazji i udał się pod opiekę rządu pruskiego.
Z obszernych dóbr, odziedziczonych po rodzicach, Niechanowo zostało sprzedane w r. 1782 przez opiekunów S-ego jego szwagrowi Stefanowi Garczyńskiemu. W r. 1788 S. założył park w Margońskiej Wsi, natomiast swą siedzibę urządził w pobliżu Łabiszyna, przemianowawszy (ok. r. 1800) folwark Piłatowo na Lubostroń. Był również współtwórcą koncepcji nowej (wznoszonej w l. 1795–1800) rezydencji w Lubostroniu, stanowiącej zespół parkowo-pałacowy, wkomponowany w krajobraz nadnotecki, obejmujący także las i łąki. Projekt zespołu pałacowego (pałac, oficyny, stajnie i wozownie) wykonał Stanisław Zawadzki. Wzniesiony na wzór willi palladiańskich, nawiązujący do warszawskiej Królikarni, pałac miał być nie tylko rezydencją, ale także pomnikiem upamiętniającym przeszłość narodową. Świadczyło o tym włączenie we fronton kupionych (w r. 1795) przez S-ego elementów kamieniarskich (podstaw i głowic do kolumnady) przygotowanych dla niezrealizowanej Świątyni Opatrzności Bożej w Warszawie. Wystrój wnętrz pałacu realizowany był zapewne do r. 1806, głównie przez polskich artystów, m.in. malarza Antoniego Smuglewicza i sztukatora Michała Ceptowicza. Dwie płaskorzeźby w głównej sali przedstawiały zwycięstwa Władysława Łokietka pod Płowcami i Władysława Jagiełły pod Koronowem, dwie inne obrazowały pokojowe współżycie Polaków i Niemców: „Jadwiga przepisująca prawa mistrzowi Krzyżaków w Inowrocławiu w r. 1396” i „Fryderyk Wielki odbierający […] plan […] śluz w Bydgoszczy” (z rąk Marianny Skórzewskiej, matki S-ego, która uchodziła za inicjatorkę tej budowy). Pałac ozdabiały wizerunki królów, książąt i hetmanów, zamówione przez S-ego u Bogumiła Plerscha (44 obrazy; 4 z nich obecnie w Muz. Narod. w Poznaniu, 5 w zbiorach Uniw. M. Kopernika w Toruniu) i popiersia innych sławnych Polaków. Klasycystyczny wystrój wnętrz nawiązywał także do motywów antycznych.
W r. 1806 (22 XI) do S-ego zwrócił się gen. Jan Henryk Dąbrowski z wezwaniem, by zgłosił się do organizowanego dep. bydgoskiego i przyjął prezesurę kamery. S. przyjął tę godność; miał pewne wątpliwości co do sposobu składania przysięgi Napoleonowi, nie chcąc czynić tego razem z płatnymi pruskimi urzędnikami. Zadeklarował 28 XII 1806 ofiarę (3 333 złp.), przeznaczając ją w połowie na potrzeby wojska, w połowie na pomnik Napoleona. Komisja Rządząca powołała go 3 III 1807 na prezesa departamentu bydgoskiego; został zaprzysiężony, lecz wkrótce wystarał się o trzymiesięczny urlop na wyjazd na kurację (5 V t.r.). Urząd ten sprawował do r. 1814. Dn. 13 V 1808 został mianowany członkiem Komisji Likwidacyjnej, jednak po dwóch latach zrezygnował, ponieważ przyjął stanowisko prezesa komisji do porównania podatków w departamencie bydgoskim (w lutym 1810). Marszałkował 23 I 1809 bydgoskiemu sejmikowi, z którego został posłem na sejm. Na sesji 11 III 1809 do deputacji podatkowej przemawiał za przyjęciem przygotowanego przez tę deputację projektu, lecz izba odrzuciła projekt, a S. został wydelegowany, by oznajmić tę decyzję senatowi. Był jednym z kandydatów do Komisji Biletów Kasowych (1 V 1810) oraz od 11 II 1811 członkiem Dyrekcji Instytutu Kredytowego (zajmującego się sumami bajońskimi). Ponownie został mianowany 16 IX 1811 marszałkiem sejmiku bydgoskiego, a 17 X t.r. złożył przysięgę. W gronie posłów sejmu 1811 należał do opozycji. W r. 1812, po rozwiązaniu sejmu, był członkiem Rady Konfederacji Generalnej, która stanowiła przedstawicielstwo narodowe na czas wojny. Po r. 1800 (ok. 1804) sprzedał klucz szubiński. We wspomnieniach przedstawiano S-ego jako domatora, stroniącego od polityki i wyjazdów. Prawdopodobnie był autorem „Uwag nad polepszeniem stanu włościan”, opublikowanych w r. 1814. W r. 1817 (17 I) został kawalerem Wielkiej Wstęgi pruskiego Orderu Orła Czerwonego; miał też co najmniej od r. 1789 tytuł szambelana pruskiego. Zmarł 6 XI 1832 w Lubostroniu, pochowany został w Łabiszynie.
Z małżeństwa, zawartego 22 X 1789, z Antoniną z Garczyńskich (zm. 1824), siostrą Franciszka (zob.) i Antoniego (zob.), S. pozostawił dwóch synów: Heliodora (zob.) i Arnolda (zob.) oraz cztery córki: Kornelię Aleksandrę (7 I 1793–1854), Olimpię (ur. 6 XI 1832), zamężną za Pawłem Kruszyńskim, Klotyldę (ur. 15 X 1796–1854) i Florentynę (28 X 1797–1867). W Lubostroniu, pod opieką Antoniny, przebywał jakiś czas jej bratanek, Stefan Florian Garczyński, późniejszy poeta.
Portret (z galerii Turnów w Objezierzu), reprod. w: Skałkowski A., Hr. Skórzewska a dwór Fryderyka II, „Roczniki Hist.” T. 10: 1934 z. 1; – Estreicher XIX w.; PSB (Garczyński Stefan); Katalog zabytków sztuki w Pol., XI z. 14; Boniecki; Żychliński; – Kowalkowski J., Małżeństwo Józefa Wybickiego i Kunegundy Drwęskiej w latach 1773–1775, w: Genealogia. Studia i Mater. Hist., Wr. 1995 V; Muszyńska-Zygmańska J., Wielkopolska w powstaniu kościuszkowskim, P. 1947; Nadzieja J., Generał Józef Zajączek, W. 1975; Ostrowska-Kębłowska Z., Architektura pałacowa drugiej połowy XVIII wieku w Wielkopolsce, P. 1969; Wąsicki J., Powstanie 1806 r. w Wielkopolsce, P. 1958 s. 34, 67, 71; – Arch. Wybickiego; Dziennik posiedzeń izby poselskiej sejmu r. 1809, w: Diariusze sejmów Księstwa Warszawskiego, W. 1913 z. 1; Falkowski J., Obrazy z życia kilku ostatnich pokoleń w Polsce, P. 1877 II 140; Gajewski F., Pamiętniki…, P. 1915; Kallas M., Diariusze sejmowe Księstwa Warszawskiego, W. 1982 s. 75, „Teki Archiwalne” XIX; Materiały do dziejów Komisji Rządzącej z r. 1807, Kr. 1918; Protokoły Rady Stanu Księstwa Warszawskiego, Tor. 1965 II cz. 1 Tow. Nauk. Tor., Fontes 56, W. 1995 III cz. 1; Teki Dworzaczka, (CD-ROM), Kórnik–P. 1997; Źródła wojskowe do dziejów Pomorza w czasach Księstwa Warszawskiego, Tor. 1933, Fontes, t. 26; – AP w P.: Majątek Lubostroń, t. 163–166, 169; – Kowalkowski J., Augustyn Gorzeński – adresat listów Józefa Wybickiego z lat 1774–1779, w: Genealogia. Studia i Mater. Hist., VIII [w druku]; – Informacje Jacka Kowalkowskiego z P.
Maria Czeppe