Strube (Struben) Georg (zm. ok. 1483), bakałarz dekretów, oficjał pomorski, wikariusz in spiritualibus biskupa włocławskiego Jakuba z Sienna dla Pomorza, wikariusz wieczysty warmiński, pleban kościoła w Miłobądzu.
S. pochodził z Elbląga. Być może łączyły go związki rodzinne z mieszczaninem elbląskim Henrichem Strobe (Strube), znanym z l. 1417–25, i jego synem Hansem Strube, znanym z l. 1422–47. W sierpniu 1467 był sędzią komisarycznym delegowanym przez bp. włocławskiego Jakuba z Sienna i opata oliwskiego Pawła II. Oficjałem pomorskim, co jest równoznaczne z urzędem oficjała gdańskiego (P. Czaplewski, ustalenia na podstawie akt oficjałów pomorskich tzw. Episcopus XXXVI A1 z Arch. w Gdańsku; zaginęły w r. 1945), z nominacji bp. Jakuba z Sienna został S. przed listopadem t.r., zastępując Mikołaja Thoporka, o którego rzeczy w r. 1473 upominała się u S-go jego krewna. Urząd oficjała objął w okresie sporów bp. Jakuba z Sienna z radą m. Gdańska o dziesięciny, płacone niegdyś komturowi gdańskiemu ze wsi stanowiących po r. 1457 własność miasta. Już w grudniu 1467 popadł S. w konflikt z sufraganem pomorskim Mikołajem (Czaplewski), a wkrótce też z proboszczem z Koźlin Johanem Sukow, od którego za osobistą obrazę żądał przed sądem w lutym 1469 odszkodowania w wysokości 1 tys. fl. Z kolei władze Gdańska oskarżały S-go o pobór dziesięcin mimo wcześniejszego ich uiszczenia przez radę, ściąganie dziesięcin biskupich z dotkniętych skutkami powodzi mieszkańców Małych Żuław, próby pobierania należności z łanów nieobsadzonych, wreszcie o pociąganie przed swój sąd ludzi świeckich. Dn. 23 XII 1468 ogłosił rektorom i wikarym gdańskich kościołów p. wezw.: NMP, św. Jana, św. Katarzyny, św. św. Piotra i Pawła wyrok przyznający prawa gdańszczaninowi Johanowi Runaw, altaryście w kaplicy św. Bartłomieja kościoła NMP, do domów i czynszów zapisanych niegdyś przez Nicolasa Stufinga. Testament tego ostatniego ze stycznia 1457 potwierdził S. 7 II 1472. W konflikcie z radą miejską miał poparcie bp. Jakuba z Sienna, który w kwietniu 1471 obłożył Gdańsk interdyktem, a w okresie tradycyjnego sierpniowego jarmarku dominikańskiego zawiesił wszystkie przywileje odpustowe, udzielane przez gdańskie klasztory. Dn. 2 VIII t.r. przed swoim sądem odrzucił S. protest gdańskich brygidian, podtrzymując kary kościelne ciążące na mieście. Kontynuował też pobór dziesięciny, a napotykając na trudności we wsiach okręgu lęborskiego i Małych Żuław nakładał na nie ekskomunikę, nawet jeśli część ich mieszkańców dziesięcinę uiściła. W marcu 1472, na zjeździe stanów w Piotrkowie, burmistrz Gdańska Filip Bischof i rajca Jorge Bock złożyli bp. Jakubowi z Sienna oficjalną skargę na działalność S-go. Biskup obiecał listowną interwencję u oficjała, żądając w zamian udostępnienia przez miasto więzienia dla tych, którzy lekceważąc ekskomunikę, nadal nie płacili dziesięciny. Jako pleban w Miłobądzu pod Gdańskiem, popadł też S., z nieznanych przyczyn, w konflikt z mieszczaninem gdańskim Georgiem Slochowem. Korzystny dla siebie wyrok uzyskał podczas rozprawy w Gdańsku, w domu rajcy Jorga Bocka, a w realizację wyroku zaangażował się bp Jakub z Sienna, interweniując 28 VIII 1472 z Miłobądza u rady gdańskiej. Dn. 4 VIII r.n. potwierdził S. w Gdańsku zapis mieszczanina gdańskiego Andrzeja Beckera dla klasztoru kartuzów w Kartuzach; w dokumencie zapisano wszystkie tytuły S-go. S. utrzymał się na urzędzie oficjała jeszcze w okresie rządów nowego bp. włocławskiego Zbigniewa Oleśnickiego, jednak (wg Czaplewskiego) coraz częściej zastępował go, w odbywanych w mieście sądach konsystorskich, proboszcz gdańskiego kościoła św. Katarzyny, Szymon Sculteti. Wg dawnej literatury S. zrezygnował z urzędu oficjała w r. 1475, a za pretekst posłużyła mu kwestia wydatków, które musiał ponosić w związku z częstymi podróżami z Miłobądza do Gdańska i utrzymywaniem tam mieszkania. Niewątpliwie jednak decyzję o zmianie na urzędzie oficjała pomorskiego podjął bp Oleśnicki, powierzając go t.r. gdańszczaninowi Arnoldowi Rogge. S. zmarł w swym probostwie ok. r. 1483.
Czaplewski P., Wykaz oficjałów gdańskich i pomorskich od 1467–1824 r., „Roczn. Tow. Nauk. w Tor.” T. 19: 1912 s. 8–9; – Fijałek J., O archidiakonach pomorskich i urzędnikach biskupich w archidiakonacie pomorskim diecezji włocławskiej w XII–XV wieku, tamże T. 6: 1900 s. 158; Simson P., Geschichte der Stadt Danzig, Danzig 1913 I 313; – Acta capitulorum, III (Acta iudicii ecclesiastici gedanensis), nr 879, 883, 886; Akten der Ständetage Preussens, königlichen Anteils, Hrsg. v. F. Thunert, Danzig 1896 I nr 51–52; Bibliotheca Warmiensis, Hrsg. v. F. Hipler, I 289, w: Monumenta Historiae Warmiensis, Leipzig 1872 IV; Schwengel G., Ad historia ecclesiasticam Pomeraniae apparatus pauper, Ed. B. Czapla, „Fontes” R. 16/19: 1912–15; – AP w Gd.: sygn. 300 D/44 (listy i dok. gdań. z XV w.) nr 78, 86, 96, D/70 nr 96, 115, sygn. 369 (archiwalia elbląskie) nr 18, 117; B. Gdań. PAN: mf. 26 (Schwengel, Diplomata Poloniae et Prussiae, II nr 565, dokument z 4 VIII 1473).
Beata Możejko