Arakiełowicz Grzegorz (1732–1798), jezuita. Ur. 14 VIII 1732, do zakonu wstąpił 1 VIII 1749, uczył w klasach niższych lat 6, filozofji w Przemyślu lat 4, w Lublinie rok. Postępowy zwolennik filozofji eklektycznej, starającej się harmonizować główne zasady filozofji scholastycznej ze zdobyczami nauk przyrodniczych. W teorji poznania, zwanej przez siebie krytyką, wyjmuje z pod powagi nauczycielskiej kościoła te prawdy, które ani bezpośrednio ani pośrednio nie dotyczą nauki wiary i obyczajów, jakiemi są liczne prawdy ściśle filozoficzne, a zwłaszcza przyrodnicze. Broni filozofji Arystotelesa, jej zgodności z nową myślą filozoficzną katolickich uniwersytetów, całą winę zepsucia tej filozofji zwalając na arabskich komentatorów. Łatwowierności ludu w przyjmowaniu cudów przeciwstawia rozumny krytycyzm, który ściśle naukowo może obronić cuda Chrystusa i cuda, przez komisje papieskie stwierdzone (Propositiones selectae ex universa philosophia, Przemyśl 1768). Na podstawie tych zasad w rozprawie De mundi systemate (Przemyśl 1768) broni systemu Kopernika, stwierdza, że zgodna nauka Ojców Kościoła jest dowodem teologicznym tylko w rzeczach wiary i obyczajów, a nie w fizyce i astronomji. Dziś Ojcowie przyjęliby bez wahania system Kopernika. Używać dosłownego znaczenia Pisma św. dla rozstrzygania zagadnień przyrodniczych, to odrywać Pismo Boże od świętego celu do spraw zupełnie mu obcych, a równocześnie dawać niewierzącym sposobność do jego pogardy. Po kasacie udał się na Białą Ruś i um. w Dyneburgu 15 VI 1798.
Bednarski St., Upadek i odrodzenie szkół jezuickich w Polsce, Kr. 1933; Archiwum Centralne Tow. Jez. Pol. 42 i 48, Catalogi.
Ks. Stanisław Bednarski T. J.