Szmuszkowicz (Szmuszkowiczówna) Hanna (1910–1993), matematyk, zastępca profesora i rektor Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Łodzi.
Ur. 6 I w Warszawie, była córką Mikołaja Szmuszkowicza, buchaltera, i Katarzyny z Cyrańskich.
Od r. 1926 studiowała S. matematykę na Wydz. Matematyczno-Przyrodniczym Uniw. Warsz. i w r. 1931 uzyskała stopień magistra matematyki na podstawie pracy dotyczącej pojęcia średnicy pozaskończonej (Sur le diamètre transfini, „Spraw. z Posiedzeń Tow. Nauk. Warsz. Wydz. III Nauk Mat.-Fizycznych” R. 24: 1931 [1932]). Po studiach zajmowała się zagadnieniami związanymi z własnościami średnicy pozaskończonej zbioru oraz funkcji quasianalitycznych i opublikowała m.in. prace Les fonctions quasi-analytiques („Comptes Rendus hebdomadaires des Séances de l’Académie des Sciences” [Paris] T. 197: 1933), Un théorème sur les polynômes et son application à la théorie des fonctions quasi-analytiques (tamże T. 198: 1934), a wspólnie ze Stefanem Mazurkiewiczem Sur les suites de polynômes („Bulletin International de l’Académie Polonaise des Sciences et des Lettres. Classe des Sciences Mathématiques et Naturelles. Série A: Science Mathématiques” 1933 nr 4–8), Sur les fonctions quasi-analytiques (tamże 1935 nr 1–2) i Sur les zéros des fonctions quasi-analytiques (tamże 1937 nr 1–2). W r. 1937 podjęła pracę asystenta u Aleksandra Michała Rajchmana w Katedrze Matematyki Wolnej Wszechnicy Polskiej w Warszawie.
Podczas okupacji niemieckiej prowadziła S. tajne komplety z matematyki w zakresie szkolnictwa średniego oraz wykładała fizykę doświadczalną na Wydz. Lekarskim i Wydz. Matematyczno-Przyrodniczym kieleckiej filii Tajnego Uniw. Ziem Zachodnich. Po zakończeniu działań wojennych objęła na Uniw. Łódz. w kwietniu 1945 stanowisko adiunkta u Zenona Waraszkiewicza w Katedrze Matematyki; prowadziła tam zajęcia z rachunku różniczkowego, geometrii analitycznej, funkcji analitycznych i rachunku prawdopodobieństwa. Dodatkowo pracowała jako nauczyciel matematyki w łódzkim Technikum Włókienniczym. W r. 1950 doktoryzowała się na Wydz. Matematyczno-Przyrodniczym Uniw. Warsz. na podstawie opublikowanej przed wojną w języku francuskim pracy o funkcjach quasi-analitycznych. T.r. została na Uniw. Łódz. zastępcą profesora. Równocześnie po utworzeniu w r. 1946 Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Łodzi była (również jako zastępca profesora) organizatorem i pierwszym dziekanem (1947–50) Wydz. Matematyczno-Fizyczno-Chemicznego, a następnie pełniła w l. 1950–3 funkcję rektora. Dążyła do poprawy sytuacji lokalowej uczelni, która dzięki jej staraniom w r. 1953 dysponowała już 110 salami wykładowymi i ćwiczeniowymi oraz gabinetami i innymi pomieszczeniami; wykonano też w tym czasie projekt wstępny na budowę nowego gmachu z lokalizacją na miasteczku uniwersyteckim.
W r. 1952 odeszła S. z Uniw. Łódz., a rok później z Wyższej Szkoły Pedagogicznej, po czym w r. 1954 przeniosła się na Uniw. Warsz., gdzie została samodzielnym pracownikiem naukowym w kierowanej przez Stanisława Mazura Katedrze Analizy Matematycznej. Równocześnie w l. 1954–62 pracowała na analogicznym stanowisku w Inst. Matematycznym PAN. W r. 1955 Centralna Komisja Kwalifikacyjna dla Pracowników Nauki przyznała jej tytuł naukowy docenta. W r. 1959 opublikowała rozprawę O pewnym szeregu potęgowym lakunarnym („Prace Mat.” T. 3). Na Uniw. Warsz. kierowała Studium Wieczorowym Matematyki (1965–7), a następnie Studium Matematyki dla Pracujących (1968–9). Od r. 1969 prowadziła także zajęcia w Ośrodku Metodycznym Studiów dla Pracujących, utworzonym na poznańskim UAM. W r. 1970 przeszła z Uniw. Warsz. do Inst. Pedagogiki (od r. 1972 Inst. Kształcenia Nauczycieli) w Warszawie, gdzie objęła kierownictwo Zakł. Kształcenia Nauczycieli Matematyki oraz weszła w skład Rady Naukowej Instytutu. W r. 1980 przeszła na emeryturę, ale nadal prowadziła dydaktykę w różnych ośrodkach kształcenia nauczycieli matematyki i była opiekunem klas matematycznych w warszawskim Liceum im. Stanisława Staszica. Zmarła 10 VIII 1993 w Warszawie, została pochowana 12 VIII na cmentarzu Wojskowym na Powązkach w grobie obok Mazura (kw. B32 rząd Tuje grób 5). Była odznaczona m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.
S. była wieloletnią towarzyszką życia Stanisława Mazura (1905–1981), współtwórcy lwowskiej szkoły matematycznej, profesora Uniw. Łódz. i Uniw. Warsz.
Katalog wydawnictw Polskiej Akademii Umiejętności 1873–1947, Kr. 1948 I–II; Słownik biograficzny matematyków polskich, Tarnobrzeg 2003; – Hasik J., Juszczyk J., Dzieje Wydziału Lekarskiego Uniwersytetu Poznańskiego i Akademii Medycznej (1919–1979), P. 1979 (błędnie jako Szmuszkiewicz); Hist. Nauki Pol., V 23; Jałmużna T., Z dziejów akademickiej Łodzi. Wyższa Szkoła Pedagogiczna 1946–1956, Ł. 1996 s. 26, 64–5, 118–22; Kowalenko W., Tajny Uniwersytet Ziem Zachodnich. Uniwersytet Poznański 1940–1945, P. 1961 s. 91–2, 219; Polska Akademia Umiejętności 1872–1952. Nauki lekarskie, ścisłe, przyrodnicze, o ziemi, Wr. 1974; – Roczniki Uniwersytetu Warszawskiego, W. 1962 III; – Nekrologi i wspomnienia pośmiertne: „Wiad. Mat.” T. 30: 1994 nr 2 s. 286–7 (Z. Pawlikowska-Brożek, bibliogr. prac), „Życie Warszawy” 1993 nr 186 dod. „Stolica” s. X, nr 187 dod. „Stolica” s. VIII.
Stanisław Tadeusz Sroka