Piątkowski Henryk Tadeusz, pseud. Grzmot, Błyskawica (1902–1969), pułkownik dyplomowany WP, autor prac z zakresu wojskowości. Ur. 11 VII w Brzezince pod Oświęcimiem, był synem Władysława, urzędnika skarbowego, i Kamilli z Marmirolli-Prokopowiczów. We wrześniu 1917 wstąpił do Polskiej Organizacji Wojskowej okręgu lwowskiego, w której po pewnym czasie został zastępcą komendanta kompanii studenckiej skupiającej uczniów szkół średnich. W listopadzie 1918 brał udział w walkach o Lwów; otrzymał stopień sierżanta i pełnił funkcję szefa kompanii sztabowej Komendy Naczelnej WP we Lwowie. Następnie przeniesiony został do 5 p. piechoty Legionów, a od kwietnia 1919 do brygady lwowskiej dowodzonej przez płka Czesława Mączyńskiego. Skierowany na kurs uzupełniający dla uczniów szkół średnich, otrzymał w listopadzie t. r. świadectwo dojrzałości w gimnazjum realnym we Lwowie. Przez kilka miesięcy służył jako szef kompanii w oddziale operacyjnym dowództwa 5 lwowskiej dyw. piechoty. Na wiosnę 1920 został słuchaczem Szkoły Podchorążych Piechoty w Warszawie. Po ukończeniu tej szkoły awansował do stopnia podporucznika i pozostał w niej przez pewien okres jako instruktor, a następnie przez kilka lat jako dowódca plutonu. W r. 1922 otrzymał stopień porucznika. Jako dowódca plutonu walczył podczas przewrotu majowego po stronie rządu, wykazując dużą odwagę. W l. 1927–30 pełnił służbę w 1 batalionie strzelców w Chojnicach, w którym był m. in. dowódcą kompanii; w ostatnim roku służby awansował do stopnia kapitana. W l. 1930–2 był słuchaczem Wyższej Szkoły Wojennej (WSWoj.). Opublikował w tym czasie Zarys historii wojennej 1 batalionu strzelców (W. 1931). Po ukończeniu WSWoj. jesienią 1932 otrzymał przydział do 1 dyw. piechoty Legionów w Wilnie na stanowisko I oficera sztabu, a następnie wiosną 1934 na takież stanowisko w 7 dyw. piechoty w Częstochowie. Po roku został dowódcą kompanii 27 p. piechoty w Częstochowie. Służba w sztabach 1 dyw. piechoty Legionów i 7 dyw. piechoty zbliżyła P-ego do gen. Wacława Stachiewicza, który mianowany szefem Sztabu Głównego WP spowodował przeniesienie P-ego na początku 1936 r. do sztabu na stanowisko II oficera do zleceń specjalnych. W marcu 1937 P. awansował do stopnia majora dypl.
Podczas wojny obronnej Polski 1939 r. P. pracował w Sztabie Naczelnego Wodza. Internowany w Rumunii, pomagał attaché wojskowemu ppłkowi Tadeuszowi Zakrzewskiemu przy przerzucaniu żołnierzy polskich na Zachód. Następnie przedostał się do Palestyny, gdzie początkowo był odsuwany przez ówczesne władze wojskowe od czynnej służby. W okresie od maja 1941 do lutego 1942 przebywał w ośrodku zapasowym Samodzielnej Brygady Strzelców Karpackich (SBSK). Potem w ostatnich miesiącach istnienia tej brygady pełnił w zastępstwie obowiązki szefa sztabu (luty–lipiec 1942). Po przejściowym dowodzeniu 3 batalionem strzelców karpackich został w listopadzie 1942 szefem sztabu SBSK. W maju 1943 awansował do stopnia podpułkownika. W sierpniu t. r. powierzono mu stanowisko szefa sztabu 3 dyw. strzelców karpackich. Jemu w dużej mierze dywizja zawdzięczała swe przygotowanie do kampanii włoskiej. Funkcję szefa sztabu dywizji pełnił w bitwie o Monte Cassino. W czerwcu 1944 został dowódcą 5 wileńskiej brygady w 5 kresowej dyw. piechoty. Na tym stanowisku brał udział podczas bitwy pod Anconą w działaniach bojowych nad Adriatykiem i w Apeninach Romańskich o Monte Crosso. We wrześniu t. r. awansował do stopnia pułkownika. W okresie od listopada 1944 do września 1946 P. był I zastępcą szefa sztabu Naczelnego Wodza (wg Stanisława Kopańskiego z tego stanowiska odszedł na własną prośbę po zakończeniu wojny), po czym do chwili demobilizacji pracował w Generalnym Inspektoracie Polskiego Korpusu Przysposobienia i Rozmieszczenia w Londynie.
P. osiedlił się na stałe w Londynie. Był współtwórcą Stowarzyszenia Polskich Kombatantów i pierwszym przewodniczącym Rady Głównej. Wchodził w skład Komisji Historycznej Polskiego Sztabu Głównego w Londynie przy Instytucie im. gen. Sikorskiego dla opracowania „Polskich Sił Zbrojnych” (T. II: Kampanie na Obczyźnie). Był członkiem honorowym Instytutu Historycznego im. gen. Sikorskiego, prezesem Polskiego Instytutu Historycznego w Londynie, członkiem zarządu Polskiego Tow. Historycznego w Wielkiej Brytanii, długoletnim prezesem Koła Wyższych Studiów Wojennych. W r. 1958 objął czasowo redakcję „Bellony”. W dn. 1 I 1964 został mianowany na emigracji generałem brygady. P. ogłosił m. in.: sztabowe studium operacyjne Bitwa o Monte Cassino (Rzym 1944, 1945), Kampania wrześniowa w Polsce 1939 r. (Londyn 1946), Wkład Polski do II wojny światowej (Rzym–Londyn 1945), Wspomnienia ze szlaku żołnierza tułacza (Rzym 1945), Wspomnienia z wypadków majowych 1926 roku („Bellona” 1961). P. zmarł 1 IV 1969 w Penley w Walii, pochowany został w Londynie na cmentarzu South Ealing. Odznaczony był m. in. Orderem Virtuti Militari 4 i 5 kl., Krzyżem Walecznych, Medalem Niepodległości.
W małżeństwie z Jadwigą z Kozickich, żołnierzem Armii Krajowej, zamordowaną przez Niemców podczas okupacji, P. miał syna Henryka (ur. 1930).
Kryska-Karski T., Żurakowski S., Generałowie Polski Niepodległej, Londyn 1976 (fot.); Rocznik oficerski, W. 1923, 1924, 1928, 1932; – Biegański W., Wojsko Polskie we Francji 1939–1940, W. 1967; Bielatowicz J., 3 batalion strzelców karpackich, Londyn 1949 s. 85, 141, 143; Działania 2 Korpusu we Włoszech, Londyn 1963; Literatura Polska na Obczyźnie 1940–1960, Londyn 1964–5 I–II; Pol. Siły Zbrojne, II cz. 2 s. 358; Samodzielna Brygada Strzelców Karpackich. W dziesięciolecie jej powstania, Londyn 1951; Trzecia dywizja strzelców karpackich 1942–1947, Londyn 1978; W 50-lecie powstania Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, Londyn 1969; Wańkowicz M., Bitwa o Monte Cassino, Rzym 1946 II (fot.); – Kopański S., Wspomnienia wojenne 1939–1946, Londyn 1961; Zając J., W Szkocji i na Środkowym Wschodzie, Londyn 1967; – „Dzien. Pol. i Dzien. Żołnierza” 1969 nr 85, 86, 90 (fot.); „Orzeł Biały” 1969 nr 58 (1205); „Życie Warszawy” 1969 nr 83 s. 6; – CAW: Akta personalne P-ego, w tym własnoręcznie napisany życiorys z r. 1919 oraz własnoręcznie wypełnione kwestionariusze personalne.
Piotr Stawecki