Bleschamps Hipolit (1789–1813), oficer wojsk polskich. Urodził się jako syn ordonatora marynarki w Hawrze(?) w r. 1789, a kształcił się w liceum w Rennes. Wcześnie okazał powszechne zresztą w jego pokoleniu zamiłowanie do zawodu wojskowego; doszedłszy do wieku poborowego, nie chciał dać się zastąpić i został prostym żołnierzem w szeregach francuskich. Ażeby zapewnić mu szybszy awans, spokrewniony z nim generał Lacour (Jubé?) postarał się go umieścić w armji Księstwa Warszawskiego. Mianowany tam podporucznikiem w 3. p. p. w r. 1808 jako nadliczbowy, w ciągu kampanji r. 1809 posunięty na porucznika, był przy generale Kamienieckim, który komenderował okręgiem lubelskim. W r. 1810 miał zlecone zbadanie biegu Bugu na odcinku tworzącym granicę w związku z wywiadem, jaki prowadzono w przewidywaniu starcia z Rosją. Dochował się ten jego operat. Po dłuższych staraniach mianowany został kapitanem 12 I 1811 r. Idąc na Moskwę, B. wraz z całym sztabem V korpusu Wielkiej Armji podpisał w Dołhinowie 21 VII 1812 akces do Konfederacji Jeneralnej Królestwa Polskiego. Zresztą nic bliższego nie wiadomo z jego służby, a do historji przeszedł dzięki temu, że śmierć znalazł przy boku księcia Józefa 19 X 1813 r. Chcąc ratować Poniatowskiego, B. skoczył za nim do wezbranej Elstery i również utonął. To poświęcenie się legenda przeciwstawiła dość powszechnej prostracji w otoczeniu wodza polskiego.

Rkp. 5 w zbiorach raperswilskich (bałamutne, ale jedyne wiadomości o jego rodzinie); Rkp. B. Jag. 4286; Gembarzewski Br., Wojsko polskie (1807–1814); Korespondencja ks. Józefa Poniatowskiego z Francją IV wyd. A. M. Skałkowski; tenże, O cześć imienia polskiego, Lw. 1908.

Adam M. Skałkowski