Chądzyński Hipolit (1837–1898), powstaniec. Syn nauczyciela szkół wileńskich, ur. w Wilnie. Nauki pobierał w gimn. miejscowym i początkowo w Uniw. Charkowskim, z którego przeniósł się w r. 1860 do Uniw. Petersburskiego. Na wiadomość o wybuchu powstania niezwłocznie pośpieszył do kraju i zaciągnął się pod komendę Zygmunta Mineyki, naczelnika wojennego pow. oszmiańskiego. W jednej z nieszczęśliwych dla oddziału Mineyki potyczek w p. oszmiańskim dostał się do niewoli i został skazany przez sąd wojenny na roboty ciężkie w kopalniach syberyjskich. Po odbyciu katorgi w Wielkim Nerczyńsku czas dłuższy był internowany w charakterze osadnika nad rz. Angarą w gub. irkuckiej. W r. 1884 zamieszkał w Warszawie, gdzie otrzymał posadę rachmistrza na kolei żel. Warsz.-Wiedeńskiej, na której też zastała go śmierć w r. 1898.

Wiadomości od ś. p. Józefa Bärkmana w zapiskach ś. p. dra Władysława Zahorskiego.

Michał Brensztejn