Scipio (Scipio del Campo, Scypion) Ignacy (po 1728–1791), starosta lidzki, podstoli lit., poseł na sejmy. Był synem marszałka nadwornego lit. Józefa (zob.) i Wereny (Weroniki) z Firlejów, córki Andrzeja, kaszt. kamieńskiego.
Mimo małoletniości, a dzięki przywilejowi dodania lat S. uzyskał po ojcu w czerwcu 1743 star. lidzkie. Zapewne w styczniu 1745 nauczyciel S-na, pijar Maciej Dogiel, wbrew woli opiekunów (m.in. woj. sandomierskiego Jana Tarły), wywiózł go na studia za granicę. W Lipsku S. studiował filozofię, prawo narodów i nauki ścisłe; później przebywał w Paryżu i w Rzymie. Do kraju wrócił zapewne latem 1746; w poł. lipca t.r. był w Lublinie z racji procesu trybunalskiego. Pod koniec r. 1746 wybierał się do Drezna, przeznaczony do grona «kawalerów», którzy mieli asystować przyszłej delfinie, królewnie Józefie, córce Augusta III. Wiosną 1747 znów pisał z Lublina (miał tam proces) o zamiarze rychłego wyjazdu do Drezna; za granicą przebywał także w r.n., przed kampanią poselską. Obrany w sierpniu 1748 posłem z Lidy (prawdopodobnie z poparciem lit. szefa «familii» Michała Czartoryskiego), zdołał uspokoić protestujących podczas rugów oponentów, a następnie wszedł w skład sądów relacyjnych. W sierpniu 1754 został posłem na sejm z ziemi halickiej. Wiosną i latem r.n. przebywał w Karlsbadzie, potem zaś w Warszawie, gdzie dokonywał zakupów na ślub. Latem 1757 skarżył się hetmanom na wielkie szkody poczynione w Lidzkiem przez wojska rosyjskie. Posłując z sejmiku lidzkiego na sejm 1758 r., podobnie jak na poprzednim sejmie niczym nie zaznaczył swej obecności. Wedle dedykacji zamieszczonej w wydanych t.r. w Wilnie przez Dogiela „Limites Regni Poloniae et Magni Ducatus Lithuaniae” S. finansował edycję przygotowanego przez swego dawnego preceptora „Codicis diplomatici” oraz wyłożył pieniądze na odnowienie drukarni pijarskiej w Wilnie, zaopatrując ją także w manuskrypta. Wiosną 1759 otrzymał szarżę generała-majora wojsk lit., od jesieni r.n. starał się intensywnie o jakąś dygnitarię lit. Na sejm nadzwycz. 1761 r. znów posłował z pow. lidzkiego, skąd mandat uzyskał też w r. 1762. Również z pow. lidzkiego był posłem na konwokację 1764 r.; zabrał głos 15 V, aprobując projekt konfederacji W. Ks. Lit. i domagając się, by przysięgli na nią ci senatorowie i posłowie, którzy dotąd tego nie uczynili. Wybrano go nadto do układania paktów konwentów, do konferencji z posłami rosyjskimi oraz do rady przy prymasie. S. podpisał wszystkie uchwały sejmu konwokacyjnego z zastrzeżeniem zachowania w całości dawnych praw Rzpltej oraz wzięcia «ad referendum do braci opisania wolnego głosu na sejmach i sejmikach». Podczas elekcji jako «duktor» pow. lidzkiego 7 IX 1764 oddał głos na Stanisława Poniatowskiego, następnie zaś podpisał akt złączenia konfederacji generalnej Korony i W. Ks. Lit.
Dn. 9 XII 1765 S. został podstolim lit. Miał już wówczas (może od poprzedniego roku) niższy stopień wtajemniczeń masońskich w ramach Wielkiego Wschodu Francuskiego. W r. 1766 przyjęty został do loży szkockiej Alojzego Brühla, od r. 1767 noszącej nazwę «Cnotliwego Sarmaty». Obdarzony w r. 1776 Orderem św. Stanisława, na sejmie t.r. wszedł w skład Rady Nieustającej. Dn. 3 VIII 1781 został udekorowany Orderem Orła Białego. W listopadzie 1786 zrezygnował z podstolstwa lit. (sprzedał je).
S. był dziedzicem Szczuczyna w pow. lidzkim (w r. 1759 potwierdził uczynioną tam przez jego babkę Teresę z Hlebickich-Józefowiczów fundację sióstr miłosierdzia) oraz dóbr Serokomla w ziemi łukowskiej. Na sejmie w r. 1775 pozwolono mu wykupić na własność te części Serokomli, które miały status dóbr lennych. W majętności tej zbudował S. pałac i założył ogród, być może był także fundatorem erygowanego w r. 1760 kościoła. Sejm rozbiorowy potwierdził fundusz S-a dla pijarów w Lidzie. Czerpał nadto dochody z uposażenia star. grodowego lidzkiego. W młodości uwikłany był S. w liczne procesy, których wymagało uporządkowanie spraw majątkowych po wczesnej śmierci ojca. Zmarł w r. 1791, ponoć w drodze do Warszawy.
Z poślubioną w 2. poł. 1755 r. Marianną z Wodzickich, córką Piotra, kaszt. sądeckiego, miał S. córkę Weronikę (ur. przed 1763) oraz czterech synów: Pawła, Józefa, star. lidzkiego, żonatego z Teresą z Druckich-Lubeckich, Karola, żonatego z Marią z Tarnowskich, i Wincentego. Starszych synów kształcił początkowo w kolegium pijarskim w Szczuczynie, gdzie od r. 1785 (po nauce domowej) uczyli się także dwaj młodsi; nauczycielem ich był m.in. Stanisław Jundzilł, który w pamiętnikach wystawił dobre świadectwo kulturalnemu poziomowi domu Scypionów.
Estreicher, XV (M. Dogiel), XX (O. Kopczyński), XXVII; PSB (Dogiel Maciej); Słown. Geogr. (Szczuczyn, Serokomla); Niesiecki; Żychliński, XXIX; Bartoszewicz J., Tablice historyczne, „Bibl. Warsz.” 1860 t. 3 s. 651; Elektorów poczet; Łoza, Hist. Orderu Orła Białego; tenże, Kawalerowie; Urzędnicy, XI; Wolff, Senatorowie W. Ks. Lit.; – Hass, Sekta farmazonii warsz.; Konopczyński W., Polska w dobie wojny siedmioletniej, W. 1909–11 I–II; tenże, Stanisław Konarski, W. 1926; Kraushar A., Książę Repnin i Polska, W. 1900 II 251; Rosiak S., Prowincja litewska sióstr miłosierdzia, Wil. 1933; Wilkoszewski W., Rys historyczno-chronologiczny Towarzystwa Wolnego Mularstwa w Polsce, Londyn 1968; Wolff J., Pacowie, Pet. 1885; Zielińska T., Szlacheccy właściciele nieruchomości w miastach XVIII w., W.–Ł. 1987; – Akta grodz. i ziem., XXV; Diariusz sejmu convocationis… 1764, W. 1765; Diariusze sejmowe z w. XVIII, I, III; Jundziłł S., Pamiętniki życia…, Wyd. A. M. Kurpiel, Kr. 1914, Arch. do Dziej. Liter., XIII; Matuszewicz, Diariusz, II; Mémoires du roi Stanislas-Auguste, II; Raporty generalnych wizytatorów szkół KEN w W. Ks. Lit., Wr. 1974 VI; Vol. leg., VII 5, 21, 104, 122, 188, 231, 309, 320, VIII 243, 663, 858, 943; – AGAD: Arch. Radziwiłłów, Dz. V 14129, 14133, 14137, Arch. Roskie, Korespondencja XX/27; B. Ossol.: rkp. 5398, 11596, 11621, 11702, 13563; B. PAN w Kr.: rkp. 3221 (Jan Fryderyk Sapieha czerwiec–lipiec 1743), 4513.
Zofia Zielińska