Drewnowski Ignacy Junosza (1846–1920), powstaniec, przemysłowiec. Syn Lubina, ur. w Niezabitowie, mając lat 17 wstąpił w r. 1863 do oddziału Świdzińskiego; następnie walczył w oddziale Lelewela i Jeziorańskiego. Po powstaniu internowany przez Austriaków w Königgratz; po ucieczce przebywał na emigracji w Dreźnie, w Szwajcarii i Paryżu. Na skutek amnestii wrócił do rodzinnego majątku. W związku ze sprawą unicką zmuszony był uchodzić do Krakowa. Tam kończył studia techniczne; był wówczas sekretarzem Wincentego Pola. Następnie wstąpił do służby kolejowej, w której został radcą. W l. 1906–8 był dyrektorem naczelnym fabryki wagonów w Sanoku. Następnie osiadł we Lwowie i oddał się całkowicie pracy społecznej. Pracował w Radzie Szkolnej Krajowej, Sokole, Towarzystwie Politechnicznym, Kongregacji Mariańskiej i w wielu innych stowarzyszeniach. Był wiceprezesem Stowarzyszenia Weteranów 1863 r. W czasie wielkiej wojny pracował w Naczelnym Komitecie Narodowym. W zimie r. 1915/16 bawił wraz z delegacją Ligi Kobiet w Legionach Polskich nad Styrem. Zmarł 5 III 1920, pochowany na wzgórzu powstańców na cmentarzu łyczakowskim we Lwowie.

»Gazeta Wieczorna«, Lw. 1920, nr 5120 z 9 III; »Kurier Warsz.« nr 83 z 23 III 1920; Księga pamiątkowa w 40 rocznicę powstania 1863 r.

Red.