Licheński (Lichiński) Jan h. Godziemba (zm. 1448 lub 1449), wojewoda brzeski-kujawski. Ur. przed r. 1390, najpewniej był synem łowczego kaliskiego Dersława z Lichenia (Licheń Stary w pow. konińskim we wschodniej Wpol.) i jego żony Hanny. W r. 1405 zapisał się na Uniw. Krak., nie wiadomo, czy ukończył studia. W (lub przed?) r. 1411 objął po Wojciechu Jastrzębcu grodowe starostwo konińskie; utracił je w r. 1413 na rzecz Wojciecha Malskiego. W l. 1412–22 występował także z tytułem cześnika kaliskiego (pozn.?). W r. 1422 otrzymał kasztelanię śremską. W r. 1423 był też tenutariuszem należącego do biskupa lubuskiego klucza dóbr Kazimierz Biskupi pod Koninem. Pozostawał w bliskich stosunkach ze stryjem i zapewne protektorem Andrzejem Łaskarzem (zob.). W styczniu 1424 r. miał bawić wraz z Łaskarzem w Rzymie w antykrzyżackim poselstwie od Władysława Jagiełły do papieża. Po śmierci biskupa (1426) odziedziczył jego majątek Gosławice z zamkiem i przyległościami. W t. r. posłował wraz z Januszem Kościeleckim i Władysławem Oporowskim do wielkiego mistrza krzyżackiego.
Wiosną 1430 r. (przed 3 V) otrzymał urząd wojewody brzeskiego. W t. r. podpisał na czele rycerstwa kujawskiego przyrzeczenie obioru na tron polski jednego z synów Władysława Jagiełły po śmierci starego króla (dokument w „Cod. Pol.”, II nr 576 pod datą 1433 r.). W najbliższych latach L. rozwinął znaczną aktywność w radzie królewskiej. W grudniu 1430 r. uczestniczył w delegacji wysłanej przez zjazd w Warcie do ks. Świdrygiełły z żądaniem uwolnienia króla Jagiełły uwięzionego na Litwie. W r. n. posłował tam ponownie, domagając się zwrotu Polsce Podola. Był członkiem kilkuosobowej rady wojennej kierującej wyprawą łucką Jagiełły jesienią 1431. Wystąpił jako asesor sądu w sprawie o zniesławienie królowej Sonki przez Jana Strasza z Kościelnik. Jesienią 1432 jeździł ze Zbigniewem Oleśnickim na Litwę, celem osadzenia Zygmunta Kiejstutowicza na tronie wielkoksiążęcym. Wiosną 1433, przed wojną krzyżacką, był L. członkiem delegacji polskiej na zjazd w Słońsku pod Raciążem (którego strona krzyżacka nie obesłała).
Jeszcze za życia Władysława Jagiełły otrzymał starostwo brzeskie (przed 4 III 1434). W lipcu 1434 należał do dostojników koronnych, którzy poręczyli za młodocianego Władysława Jagiellończyka, że po dojściu do lat sprawnych potwierdzi przywileje kor. Następne półtora roku spędził L. na negocjacjach z Krzyżakami, będąc, wraz z podkanclerzym Wincentym Kotem, głównym twórcą pokoju zawartego w Brześciu 31 XII 1435; w początkach 1436 r., po ratyfikacji dokumentu pokojowego przez stronę polską, jeździł L. z Kotem do Prus dla odebrania przysięgi od wielkiego mistrza. Za panowania Władysława III, na przełomie 1438 i 1439 r., utracił starostwo brzeskie na rzecz kaszt. inowrocławskiego Mikołaja ze Ściborza. W latach następnych brał udział w większości sejmów walnych i sejmików kujawskich. Po klęsce warneńskiej wybrany został na sejmie piotrkowskim w sierpniu 1445 członkiem delegacji do Kazimierza Jagiellończyka na Litwę z żądaniem przyjęcia przez królewicza korony polskiej; 5 X t. r. był u Kazimierza w Grodnie. Uczestniczył jeszcze w sejmie piotrkowskim w marcu 1446; 3 V 1447 wraz z innymi panami wielkopolskimi zawierał w imieniu króla-elekta pokój z miastami śląskimi: Wrocławiem, Namysłowem i Środą Śląską. W latach następnych nie brał żywszego udziału w życiu publicznym, być może odsunięty od wpływów przez młodego króla.
L. żył jeszcze 15 X 1448 r.; 31 X 1449 r. występuje wdowa po nim Anna (wg Uruskiego z Sieroszewa). Pozostawił znaczny klucz dóbr ziemskich w pow. konińskim: Gosławice (gdzie za życia L-ego konsekrowano w r. 1444 okazały kościół, jeden z nielicznych w Polsce gotyckich kościołów z nawą na planie ośmioboku z prostokątnym dwuprzęsłowym prezbiterium, oraz erygowano mansjonarię) z zamkiem i 11 przyległymi wsiami oraz królewskim lasem Czerniec. Dobra te przeszły na jego synów: Andrzeja Łaskarza, Jana, Aleksandra i Wojciecha. Andrzej (kanonik gnieźnieński, zm. 1454) i Jan rozpoczęli w r. 1433 studia na Uniw. Krak. Pozostali synowie L-ego, żyjący po śmierci ojca początkowo w niedziale majątkowym, nie wyróżnili się w życiu publicznym.

Korytkowski, Prałaci gnieźn., II 444 5; Boniecki; Uruski; Fedorowicz, Dostojnicy i urzędnicy; Gąsiorowski A., Urzędnicy wielkopolscy 1385–1500, Spisy, P. 1968; Katalog zabytków sztuki w Polsce, W. 1952 V z. 8 s. 4; – Acta capitulorum, II; Album stud. Univ. Crac., I 21, 81; Cod. epist. saec. XV, I–III; Cod. Pol., II; Długosz, Historia, IV–V; Kod. Mpol., IV; Kod. Wpol., V; Łaski, Liber benef., I 229, 232; Pawiński A., Sejmiki ziemskie, W. 1895 dod. s. XXXIII–XXXV, XXXIX, XLIV; Przyczynki do dziejów polskich z Archiwum miasta Wrocławia, Wyd. A. Mosbach, P. 1860 s. 99; Regesta historico-diplomatica Ordinis S. Mariae Theutonicorum 1198–1525, Göttingen 1948–50 I nr 4396, 6816, 6817, 6843, 6926, 7082,7095, 7121, II nr 2372, 2373, 2386, 2393, 2399, 2405; Starod. prawa pol. pomn., II nr 2341, 2346, 2347, 2391, 3193; – AGAD: księgi Brześć terr. 5 f. 9, 30, 38, Brześć castr. 1 a s. 22; Arch. Państw. w P.: księgi Kr. 1 f. 9v.–10, Konin Ziem. 1, saepe, Ziem. 2 f. 109v.–110v., Ziem. 3 f. 46v., 84, 211, Ziem. 4 f. 85v., 104, 136v., 160v.–161v., 164v., 209v., Kalisz Ziem. 5 f. 250v., Pyzdry Ziem. 7 f. 213v.
                                                                                                                                                                                                                                Antoni Gąsiorowski