Odrowąż Jan (właściwie Jan lub Jaśko ze Sprowy) h. Odrowąż (zm. 1395/8), starosta ruski. Sprowa, wieś niedaleko Szczekocin, była jedną ze starych posiadłości Odrowążów; z niej wywodzi się linia Sprowskich tego rodu. Nie znamy ojca O-a. Współcześnie z nim występują jeszcze Mikołaj Puszcz, Krzesław, Prandota i Piotr, którzy piszą się ze Sprowy i którzy należeli prawdopodobnie do tej samej generacji. Wątpliwe jednak, czy wszyscy byli braćmi. O Janie Sprowskim słyszymy po raz pierwszy w r. 1369 i z kolei o Janie ze Sprowy w l. 1375 i 1376. Jest to na pewno jedna i ta sama osoba. Świadkował na dokumentach bez żadnej godności, a więc zapewne jej nie miał. W dn. 23 VIII 1379 królowa Elżbieta potwierdziła prawa Ormian w takim zakresie, w jakim korzystali z nich za Kazimierza Wielkiego, poruczając specjalnie pieczę nad tymi prawami ówczesnemu staroście ruskiemu «baroni domino Janussio». Znamy dokument tegoż starosty ruskiego Jana w pewnej sprawie spornej na Rusi, wystawiony 14 X 1380 i opatrzony pieczęcią z herbem Odrowążów i napisem «S. Johannis… Russie». Można by mieć wątpliwości, czy poświadczony w l. 1379 i 1380 Jan, starosta ruski h. Odrowąż (nie występujący jako Sprowski), jest identyczny z Janem Sprowskim znanym wcześniej i później. Za identycznością przemawia oczywiście herb; wiadomo bowiem, że Sprowscy byli również Odrowążami. Godność starosty O. objął więc po 28 VII 1379, kiedy była jeszcze w rękach Gumperta, a piastował ją do r. 1381, kiedy z kolei przeszła na Andrzeja. W latach osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych występował jeszcze kilkakrotnie Jan Sprowski lub ze Sprowy, ale już bez godności. Dokument Jadwigi z 6 III 1387, nadający Jaśkowi ze Sprowy, za zasługi wyświadczone jej poprzednikom oraz Władysławowi Jagielle, cztery wsie: Większą i Mniejszą Żurawicę, Żurawę i Monaster, położone koło Przemyśla, wskazuje, że to za owe zasługi był O. zapewne wyniesiony przez Ludwika do godności starosty ruskiego, a z kolei okazał zapewne lojalność względem Jadwigi i Jagiełły przy ponownej inkorporacji Rusi do Korony. W każdym razie Władysław Jagiełło zatwierdził dokument Jadwigi 18 XI 1387. W r. 1388 O. uzyskał nadto od tegoż króla przywilej prawa niemieckiego dla swoich czterech wsi w okolicy Przemyśla, tj. Żurawicy Wielkiej, Żurawicy Małej, Żurawy i Dusowców, co z jednej strony świadczy o przychylności króla względem niego, a z drugiej o jego zapobiegliwości i trosce o własny stan majątkowy. Pod koniec 1395 r. Władysław Jagiełło polecił wypłacić na jego rzecz 7 grzywien, a 14 V 1398 pojawia się Femka jako wdowa po nim. Zmarł więc w czasie zamykającym się tymi datami.
O. należał do tych Odrowążów, którzy wraz z innymi panami małopolskimi poparli czynnie politykę ruską królów polskich, a rodzinom swoim utorowali drogę do wielkiej kariery na Rusi. Nie znamy potomstwa O-a, możemy się jedynie domyślać, że synami jego byli (z żony Eufemii?) Jan ze Sprowy, sędzia sandomierski (zob.), oraz Piotr (zm. 1438).
Dworzaczek, tabl. 109; – Dąbrowski J., Ostatnie lata Ludwika Wielkiego 1370–1382, Kr. 1918 s. 308; Ehrlich L., Starostwa w Halickiem w stosunku do starostwa lwowskiego w wiekach średnich (1390–1501), Lw. 1914 s. 29–30; Górski K., Ród Odrowążów w wiekach średnich, Kr. 1927 s. 28, 60, 95; Maleczyński K., Urzędnicy grodzcy i ziemscy lwowscy w latach 1352–1783, Lw. 1938 s. 25; Piekosiński, Rycerstwo, III 506; Prochaska A., Konfederacja lwowska 1464 roku, „Kwart. Hist.” R. 6: 1882 s. 736 przyp. 1; – Akta grodz. i ziem., II nr 18, III nr 29, 33, V nr 19; Cod. Pol., III nr 126; Kod. Mpol., I nr 348; Rachunki dworu Władysława Jagiełły, s. 220; Starod. Prawa Pol. Pomn., VIII nr 60, 95, CCLV/2; Zbiór dok. mpol., IV nr 1000, 1025, 1074, VI nr 1533, 1545, 1547, 1562.
Jerzy Wyrozumski