Piskorz Jan (1901–1964), ksiądz, wikariusz kapitulny diecezji katowickiej. Ur. 7 VIII w Lipniku pod Białą Krakowską (obecnie Bielsko-Biała), był synem Jana, palacza kolejowego, i Ewy z Chrobaków. Uczył się w gimnazjum w Białej, gdzie w r. 1919 zdał maturę. Następnie ukończył studia teologiczne w Seminarium Duchownym w Kielcach. Tamże 30 XII 1923 otrzymał święcenia kapłańskie. W l. 1923–7 odbył studia z zakresu filologii klasycznej na UJ. W ostatnim roku dodatkowo uczęszczał na studium pedagogiczne. Jako student przebywał na kuracji w Rabce i pełniąc funkcję kapelana tamtejszej kaplicy zdrojowej przyczynił się do wybudowania kościoła Św. Teresy. Potem był prefektem w Szkole Powszechnej im. M. Konopnickiej w Kielcach (1928–31), następnie krótko pracował w duszpasterstwie polonijnym we Francji (1931), a po powrocie uczył religii jako prefekt w szkole powszechnej w Olkuszu (1931–5). Dn. 3 VII 1935 został proboszczem parafii Kossów, lecz wnet otrzymał urlop zdrowotny i znów wyjechał do Rabki. Od 2 VI 1936 był prefektem w liceum państwowym w Olkuszu. Podczas okupacji niemieckiej przebywał od 11 X 1939 w Jędrzejowie, gdzie uczył najpierw religii w miejscowym liceum (do czasu zamknięcia szkoły przez władze okupacyjne w połowie XI 1939), później uczestniczył w tajnym nauczaniu na szczeblu licealnym. Od 19 V 1941 administrował parafią Bielany, formalnie do 3 I 1943, lecz od września 1942 ukrywał się. Potem był wikariuszem kolejno w Skalbmierzu, Sieciechowie, Uniejowie i Naremie.
Dn. 17 II 1945 P. wrócił do liceum w Jędrzejowie w charakterze prefekta. Od września t. r. pracował jako prefekt szkół podstawowych i średnich w Oleśnicy na Dolnym Śląsku. Od 3 VIII 1946 był referentem spraw szkolnych i wizytatorem nauki religii w kurii wrocławskiej. W dn. 17 XI 1950 został rektorem niższego Seminarium Duchownego we Wrocławiu, a od r. 1951 kierował kurialnym referatem odbudowy. Dn. 26 V 1952 wszedł jako kanonik rezydencjalny do odnowionej wówczas kapituły metropolitalnej wrocławskiej. Dn. 9 VIII 1952 wikariusz kapitulny we Wrocławiu ks. Kazimierz Lagosz mianował go swym wikariuszem generalnym. W styczniu 1953 został dziekanem-infułatem kapituły wrocławskiej. Jednocześnie był członkiem Komisji Intelektualistów i Działaczy Katolickich przy Polskim Komitecie Obrońców Pokoju. W kwietniu 1951 wybrano go na jej przewodniczącego w województwie wrocławskim. Był sekretarzem generalnym komitetu organizacyjnego Ogólnopolskiego Zjazdu Duchownych i Działaczy Katolickich (12 XII 1951) we Wrocławiu. Napisał programowy artykuł zjazdu („Słowo Powszechne” 1951 nr 321). Przemawiał na krajowym zjeździe (9 VI 1952) w Warszawie przeciwko remilitaryzacji Niemiec Zachodnich (NRF) („Słowo Powszechne” 1952 nr 137 s. 3). Brał udział w obradach Stałej Delegacji Międzynarodowej Konferencji dla Pokojowego Rozwiązania Problemu Niemieckiego, obradującej 11 i 12 VI 1953 w Berlinie. Uczestniczył w konferencji powołującej Komisję Duchownych i Świeckich Działaczy Katolickich przy Ogólnopolskim Komitecie Frontu Jedności Narodu zwołanej 15 X 1953 w Warszawie. Wybrano go na członka władz krajowych tej Komisji oraz na przewodniczącego jej władz wojewódzkich we Wrocławiu.
Dn. 20 I 1954 w wyniku rozmów przedstawicieli rządu z kierownictwem episkopatu w Warszawie ustalono kandydaturę P-a na urząd wikariusza kapitulnego diecezji katowickiej (wówczas stalinogrodzkiej), a 21 t. m. kapituła katedralna uznała dokonaną desygnację. Dn. 7 II t. r. P. odbył instalację w prokatedrze katowickiej pod wezwaniem ŚŚ. Piotra i Pawła. Dn. 4 III t. r. przewodniczący episkopatu polskiego bp Michał Klepacz, na mocy specjalnych uprawnień Stolicy Apostolskiej, nadał mu prawa biskupa rezydencjalnego. Rządy P-a w diecezji katowickiej upłynęły pod znakiem konfliktu z przeważającą częścią duchowieństwa, które zarzucało P-owi nierespektowanie prawa kanonicznego, autokratyczne poczynania, nadmierne obciążenia finansowe parafii, zbytnie uleganie czynnikom polityczno-administracyjnym. Ponadto większość księży poczuwała się do wierności wobec wysiedlonego z diecezji do Wielkopolski bpa katowickiego Stanisława Adamskiego i jego sufraganów. W czasie swego urzędowania P. zakończył w r. 1955 budowę katedry katowickiej pod wezwaniem Chrystusa Króla, odstępując wszakże od dawnych planów architektonicznych, oraz zorganizował 9 nowych dekanatów. Poza tym w r. 1954 odebrał księżom misjonarzom kierownictwo Śląskiego Seminarium Duchownego i powierzył je ponownie klerowi diecezjalnemu oraz przekazał Spółce Wydawniczej PAX tygodnik diecezjalny „Gość Niedzielny”. W r. 1955 rozwiązał konwikt neoprezbiterów w Załężu, uruchomił natomiast w Tarnowskich Górach wstępne studium dla kandydatów na kleryków. Nie dopuścił do wysiedlenia z diecezji katowickiej zgromadzeń zakonnych żeńskich. Dalej udzielał się politycznie, m. in. przemawiał 20 XI 1954 na posiedzeniu Ogólnopolskiego Komitetu Frontu Jedności Narodu w Warszawie. Na przełomie 1955/6 jego konflikt z kapitułą katedralną i znaczną częścią duchowieństwa diecezjalnego przybrał takie rozmiary, że bp M. Klepacz doradzał mu zrezygnowanie z urzędu. Dn. 27 IX 1956 P. sprzeciwił się objęciu władzy w diecezji przez bpa Stanisława Adamskiego, który po ogłoszeniu amnestii wrócił do Katowic i w rezultacie biskup musiał opuścić diecezję. Wszakże po ponownym powrocie biskupa, dn. 5 XI t. r. przekazał mu władzę.
Po opuszczeniu diecezji katowickiej P. bez powodzenia usiłował odzyskać beneficjum w kapitule wrocławskiej. Przebywał najpierw krótko w Zabrzu, potem w Sopocie, gdzie rezydował przy kościele garnizonowym. W r. 1962 przeniósł się do Bielska-Białej. Pozostawał pod opieką Stowarzyszenia PAX i Zrzeszenia Katolików «Caritas». Był autorem podręcznika pt. Wierzę w Boga. Katechizm dla najmłodszych (W. 1955). Miał tytuł radcy duchownego. Zmarł w nocy z 4 na 5 I 1964 w Bielsku-Białej, tam też został pochowany w grobie rodzinnym. Był odznaczony m. in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.
Kościół Katolicki w Polsce Ludowej, Wyd. Gł. Komisja Księży przy ZBoWiD, W. 1953 s. 130 (fot.); Massalski A., Szkolnictwo na Kielecczyźnie w okresie okupacji 1939–1945, W. 1975; Micewski A., Współrządzić czy nie kłamać? Pax i Znak w Polsce 1945–1976, Paryż 1978 s. 51; Praca katolików w Froncie Narodowym, W. 1953 s. 6, 27; Sabisch A., Die Wahl bzw. Bestellung des Kapitularvikars in Breslau am 26. Januar 1951, „Archiv für schlesische Kirchengeschichte” (Hildesheim) Bd 23: 1965 s. 202, 204, 211; Szetelnicki W., Odbudowa kościołów w archidiecezji wrocławskiej w latach 1945–1972, Roma 1975; Szołdrski W., Martyrologium duchowieństwa polskiego pod okupacją niemiecką w latach 1939–1945, „Sacrum Poloniae Millennium”, Rzym 1965 XI; – Artymiak A., Kartki z kroniki tajnego szkolnictwa średniego w pow. jędrzejowskim 1939–1945, Jędrzejów 1945; Materiały do historii ruchu społecznie postępowego PAX, Pod red. Józefa Wójcika, W. 1978 s. 116–17; Sarrach A., Das polnische Experiment, Augsburg 1964 s. 116–17; Schematyzm kościoła rzymsko-katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej, Kr. 1925; Zjazd Duchowieństwa i Działaczy Katolickich we Wrocławiu 1951, W. 1952 s. 57 (fot.); – „Caritas” 1951 nr 10 s. 37, 1953 nr 7 s. 18–19 (fot.), 1954 nr 2 s. 26–7 (fot.), nr 6 s. 42, 1955 nr 10 s. 35–7 (fot.), 1956 nr 1 s. 31; „Gość Niedzielny” 1954–6; „Nasza Przeszłość” 1975 s. 80–1, 103, 115, 150; „Słowo Powsz.” 1952 nr 131 s. 3 (fot.), 1954 nr 276 s. 3, 1964 nr 4 s. 2, nr 10 s. 4; „WTK” 1954 nr 6 s. 3 (fot.), 1964 nr 3 s. 2; „Wiad. Diec. Organ Kurii Diec. w Stalinogrodzie” 1954–6; „Życie Warszawy” z dn. 6 IV 1955; – Arch. Diec. w Kielcach: XP-17, AK-803 k. 241 i n.; Arch. Kurii Metropolitalnej we Wr.: Akta personalne P-a; Arch. UJ: Katalogi studentów z l. 1923–7; – Informacje ks. Jerzego Doleżala, ks. Hilarego Gwoździa, ks. Karola Milika, ks. Romualda Raka, ks. Wacława Szetelnickiego, ks. Franciszka Szymeckiego, ks. Ernesta Wernera.
Jerzy Pietrzak