Sękowski Jan (1934–1985), filolog klasyczny, tłumacz, pedagog. Ur. 1 VI w Warszawie, był synem filologa klasycznego Andrzeja Romualda i urzędniczki Jadwigi z Rybickich. Ojciec zmarł przed jego urodzeniem, matka wyszła w r. 1937 powtórnie za mąż za Władysława Skupiewskiego (zm. 1944).
Po zakończeniu wojny S. uczęszczał do Gimnazjum Ks. Marianów na Bielanach, a od r. 1948 do Warszawskiego Gimnazjum i Liceum im. T. Rejtana, gdzie w r. 1951 zdał maturę. W t. r. rozpoczął studia filologii klasycznej na Uniw. Warsz., ukończył je w r. 1955, uzyskując stopień magistra. Przez rok pracował w Głównym Urzędzie Statystycznym, a od r. 1956 jako lektor języka łacińskiego w Studium Języków Obcych Uniw. Warsz. Przez kilka lat był lektorem na Wydz. Prawa (opracował skrypt Język łaciński dla studentów I roku Wydziału Prawa, Wyd. 3, W. 1976). Uczył następnie na różnych kierunkach studiów jako lektor, a potem wykładowca, w końcu został starszym wykładowcą Instytutu Filologii Klasycznej tejże uczelni. Opanował również język włoski i uczył go w warszawskich liceach, uzyskał stypendium na pobyt we Włoszech. W l. siedemdziesiątych osiadł z matką w podwarszawskim Izabelinie.
Od r. 1953 S. zamieszczał w miesięczniku „Meander” oraz w miesięczniku „Twórczość” (1954) rymowane przekłady z języka łacińskiego. Debiutował spolszczeniem kilku ód Macieja Kazimierza Sarbiewskiego („Meander” 1953 nr 3), potem ogłaszał tłumaczenia innych utworów tegoż poety oraz Andrzeja Krzyckiego, Pawła z Krosna, Piotra Roizjusza, a równocześnie poetów rzymskich: Stacjusza, Owidiusza, Horacego, Katulla i in. Osobno ukazały się następujące tomy, których S. był współtłumaczem: „Trzej satyrycy rzymscy” (W. 1958, w oprac. L. Winniczuk, przełożył tu satyry Persjusza, Juwenalisa oraz Sulpicii), Owidiusza „Poezje wybrane” (W. 1974, oprac. L. Winniczuk, S. przełożył z górą połowę tomu). Wyłącznie z jego przekładów były złożone „Satyry” Horacego (W. 1972, w oprac. tłumacza), tom „Sielanka rzymska” (W. 1985, w oprac. tłumacza, m. in. sielanki Wergiliusza), zdołał przygotować do druku „Poezje wybrane (Metamorfozy)” Owidiusza (W. 1986, w oprac. L. Winniczuk). Przełożył ponadto prozaiczną „Apologię czyli w obronie własnej księgę o magii” Apulejusza (W. 1975, w oprac. tłumacza). Przekładał także teksty łacińskie w kilku publikacjach Państwowego Instytutu Wydawniczego, którego był konsultantem. Tłumaczenia S-ego, choć chętnie wydawane, budziły jednak duże zastrzeżenia krytyki. S. współopracował „Mały słownik polsko-łaciński” (W. 1994, Pod red. L. Winniczuk). Zmarł (w Warszawie?) 17 IV 1985 i został pochowany na cmentarzu w Izabelinie.
S. rodziny nie założył.
S. pozostawił w rękopisie (częściowo opublikował je w „Meandrze”) „Pieśni”, „Epody” i „Listy” Horacego, „Elegie miłosne”, „Sztukę kochania”, „Smutki”, „Heroidy” i „Metamorfozy” Owidiusza oraz (ogłoszone w r. 1987) „Elegie” Tibullusa (W., w oprac. L. Winniczuk).
Łacińskim wierszem uczcił pamięć S-ego Mieczysław Brożek („Meander” 1986 nr 4–5).
Pol. Bibliogr. Liter. za l. 1952/53 i n.; Grzesiowska B., Wykaz przekładów i publikacji Jana Sękowskiego do r. 1985, „Meander” 1986 nr 4–5 s. 185–8; – Rec. przekładów S-ego: Kołodziejczyk S., Literatury starożytne, „Roczn. Liter.” 1958–60, 1972, 1974, 1975; – Grzesiowski M., Wspomnienie o Janie Sękowskim, „Meander” 1986 nr 4–5 s. 171–84 (fot.); – „Poezja” 1987 nr 10 s. 90–1 (A. Tchórzewski); „Życie Warszawy” 1985 nr 96, 102.
Red.