Papée Jan Tadeusz Mieczysław (1865–1927), lekarz chorób skórno-wenerycznych, działacz społeczny. Przodkowie P-ego pochodzili z Alzacji. Jako hugonoci wyemigrowali po odwołaniu edyktu nantejskiego (1685) i osiedli na Węgrzech. P. ur. 25 VIII we Lwowie, w rzymskokatolickiej rodzinie, był synem Jana, radcy rachunkowego Dyrekcji Skarbu, który sympatyzował z narodem polskim i w r. 1848 należał do Gwardii Narodowej. P. uczęszczał we Lwowie do III Gimnazjum im. Franciszka Józefa I (1876–9) i IV Gimnazjum im. Jana Długosza (1880–4), gdzie uzyskał maturę. W l. 1884–5 studiował prawo na Uniw. Lwow. i należał do świeżo wówczas zawiązanego kółka filomatów. W r. 1885 przeniósł się na Wydział Medyczny UJ i w r. 1891 otrzymał dyplom doktora wszech nauk lekarskich. Odbył następnie jednoroczną służbę wojskową w Krakowie i Lwowie.
W r. 1892 P. został bezpłatnym lekarzem pomocniczym Krajowego Szpitala Powszechnego we Lwowie, początkowo na oddziale chirurgicznym, następnie kiłowoskórnym męskim u Józefa Rożańskiego, od r. 1893 do 1899 był tam płatnym sekundariuszem. Jednocześnie od r. 1893 P. prowadził praktykę prywatną jako lekarz chorób skórnych i wenerycznych. Równolegle w l. 1894–1914 był początkowo lekarzem Kasy Chorych powiatu lwowskiego, od 14 VIII 1909 lekarzem specjalistą w chorobach skórnych i wenerycznych Kasy Chorych m. Lwowa. Pełnił też, od 30 XII 1901 do śmierci, funkcję lekarza lwowskiej Dyrekcji Policji, w l. 1914–20 i 1923–7 jako lekarz naczelny. W końcu września 1920 został naczelnym lekarzem Urzędu Sanitarno-Obyczajowego, lecz wkrótce zrezygnował z tego stanowiska. Ponadto od 27 III 1911 był ordynatorem chorób skórnych i wenerycznych w poliklinice powszechnej we Lwowie, 13 V 1926 został wiceprezesem polikliniki. Od r. 1914 był znawcą sądowym dla chorób wenerycznych i skórnych oraz w sprawach unieważnienia małżeństwa. Jako wybitny znawca wenerologii został w r. 1916 powołany do Krajowej Rady Zdrowia we Lwowie. Pracował tam również w Polsce niepodległej, kiedy Rada została przekształcona na Okręgową Radę Zdrowia we Lwowie. W latach wojennych zorganizował kontrolę prostytucji i zwalczanie chorób wenerycznych wśród ludności cywilnej i wojska (otrzymał za to w r. 1917 Krzyż Oficerski Orderu Franciszka Józefa z dekoracją wojenną i niemiecki medal Czerwonego Krzyża III kl.).
Powołany w r. 1894 do Izby Lekarskiej Wschodnio-Galicyjskiej, pełnił początkowo funkcję sekretarza, potem był członkiem zarządu, od r. 1904 wiceprezydentem i od 28 II 1914 prezydentem. W okresie powojennym był aż do śmierci naczelnikiem Lwowskiej Izby Lekarskiej. Przez 30 lat osobiście redagował i ogłaszał protokoły z posiedzeń Izby. Rozwinął w niej ożywioną działalność w obronie interesów stanu lekarskiego, organizował kasy ubezpieczeniowe dla lekarzy niezdolnych do pracy oraz dla wdów i sierot po lekarzach. Był współzałożycielem w r. 1906 „Lwowskiego Tygodnika Lekarskiego”. Należał od r. 1906 do Tow. Lekarskiego Lwowskiego, w l. 1910 i 1911 był tam skarbnikiem, w r. 1917 stałym sekretarzem, w r. 1920 wiceprezesem; przez wiele lat przewodniczył jego komisji higienicznej. Był członkiem-założycielem lwowskiego oddziału Polskiego Tow. Dermatologicznego, w r. 1922 zastępcą przewodniczącego, a przez pewien czas przewodniczącym. Dn. 28 IV 1922 został członkiem honorowym Stowarzyszenia Lekarzy Polskich. Był też członkiem wydziału Tow. Lekarzy Polskich byłej Galicji. W ostatnich latach życia należał do zarządu Polskiego Tow. Higienicznego we Lwowie i przez pewien czas przewodniczył sekcji odczytowej. Od r. 1919 był członkiem Rady miasta Lwowa. Dn. 14 III 1920 wszedł do zarządu głównego Związku Lekarzy Państwa Polskiego, w r. 1921 został przewodniczącym okręgu lwowskiego Związku Lekarzy Państwa Polskiego. Dn. 9 IV 1923 został członkiem Naczelnej Izby Lekarskiej w Warszawie i zastępcą naczelnika, był też w Sądzie Naczelnej Izby Lekarskiej.
P. był autorem 24 publikacji. Dotyczyły one chorób wenerycznych, zagadnień policyjno-sanitarnych i organizacji zawodowo-lekarskich. Ogłosił m. in. Choroby weneryczne, ich rozszerzenie i zapobieganie („Przegł. Higieniczny” 1906 i odb. Lw. 1906), pisał o pozapłciowym zakażeniu kiłą („Przegl. Lek.” 1909), o patologii kiły („Lwow. Tyg. Lek.” 1909, 1911, „Przegl. Lek.” 1914, „Przegl. Dermatologiczny” 1924, „Pol. Gaz. Lek.” 1925), leczeniu szczepionką powikłań rzeżączkowych („Lwow. Tyg. Lek.” 1912), zachowaniu się odczynu Wassermanna w przebiegu kiły („Przegl. Dermatologiczny” 1924) i leczeniu zapobiegawczym kiły („Pol. Gaz. Lek.” 1926). Z dziedziny policyjno-sanitarnej na uwagę zasługuje gruntowne studium historyczne Nadzór lekarski nad prostytucją („Lwow. Tyg. Lek.” 1907 i odb. Lw. 1907). P. pisał również o kile u prostytutek we Lwowie („Archiv für Dermatologie und Syphilis” 1908 oraz „Przegl. Chorób Skórnych i Wenerycznych” 1908), o reformie prostytucji („Lwow. Tyg. Lek.” 1908), zwalczaniu chorób wenerycznych podczas pierwszej wojny światowej („Przegl. Lek.” 1919) i projekcie ustawy dotyczącej zwalczania chorób wenerycznych („Pol. Gaz. Lek.” 1923). Ogłaszał też prace o ustawodawstwie i organizacji izb lekarskich („Pol. Czas. Lek.” 1921, 1922, 1924), o ubezpieczeniach lekarzy i ich rodzin („Pol. Gaz. Lek.” 1925) oraz wspomnienia pośmiertne. Zmarł w nocy z 29 na 30 VI 1927 we Lwowie, pochowany został na cmentarzu Łyczakowskim.
Z małżeństwa, zawartego w r. 1894, P. miał troje dzieci. Najstarszy syn zmarł w dzieciństwie, córka została żoną sędziego, najmłodszy syn Roman (1900–1967) był lekarzem ordynatorem oddziału dermatologicznego Szpitala Miejskiego w Gliwicach.
Kuhn A., Dr Jan Papée. Przyczynek do historii Lwowskiej Izby Lekarskiej, „Kron. Izby Lek. Lwow.” 1929–30 nr 1–12 (spis prac, fot. i odb. Lw. 1930); Pamiętnik jubileuszowy wydany ku uczczeniu dwudziestopięcioletniej działalności prof. Edwarda Sas Korczyńskiego, Kr. 1900 s. 220; – Szematyzmy Król. Galicji, 1896–1914; – „Medycyna” 1928 s. 708–9; „Pol. Gaz. Lek.” 1927 s. 550–1; „Przegl. Dermatologiczny” 1927 s. 237–40; „Słowo Pol.” 1927 nr 185, 208; „Służba Zdrowia” 1967 nr 33; „Tyg. Powsz.” 1967 nr 44; – Gł. B. Lek.: Zbiory specjalne. Kartoteka Ziembickiego i Ziembicki – życiorysy T. I/166.
Teresa Ostrowska