Łunkiewicz Jerzy Antoni (1892–1956), pułkownik dyplomowany W. P., pisarz wojskowy. Ur. 23 XI 1892 w Płocku, syn Władysława i Anny z Wasilewskich. Po ukończeniu w r. 1911 korpusu kadetów w Pskowie uczył się do 25 VII 1914 w Michajłowskiej Szkole Artylerii w Petersburgu. Jako podporucznik był do 1 XI 1915 w 1 dywizjonie 9 brygady artylerii. Awansowany 1 VII 1916 na porucznika, znajdował się w dowództwie tejże brygady. Od 9 IX 1916 do 1 X 1917 był w dowództwie 1 brygady artylerii, krótko (2 X – 9 XII 1917) dowódcą baterii. Następnie do 11 III 1918 dowodził baterią w 4 brygadzie artylerii II Korpusu Polskiego. Podczas bitwy pod Kaniowem dostał się do niewoli, w której przebywał od 11 V do 11 XI 1918 (Brześć Litewski).
Do Wojska Polskiego został przyjęty 14 XI 1918 w stopniu kapitana jako zarządzający składami amunicji i broni w cytadeli warszawskiej. Dn. 11 II 1919 wyjechał do Francji. Po odbyciu kursu dla oficerów artylerii w Le Mans 13 III 1919 był mianowany dowódcą 5 baterii 2 p. artylerii polowej w armii gen. J. Hallera; 4 IV 1919 awansowany do stopnia majora. Po powrocie do kraju 1 VI 1919 został zastępcą dowódcy, a 1 VIII t. r. dowódcą 2 dywizjonu 2 p. artylerii polowej. W kwietniu 1920 przeszedł do pracy w komisji regulaminowej sekcji artylerii Departamentu I Min. Spraw Wojskowych (MSWojsk.). Już 5 VIII t. r. został mianowany dowódcą 3 dywizjonu 2 p. artylerii polowej. Od 9 III 1921 pracował w Oddziale III Sztabu Generalnego jako referent artyleryjskich i technicznych szkół. W l. 1922–4 studiował we Francji w École Supérieure de Guerre. Po powrocie 10 XI 1924, jako oficer Sztabu Generalnego, został przydzielony do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie na stanowisko asystenta taktyki artylerii. Awansowany na podpułkownika (ze starszeństwem od 1 I 1927), 31 X t. r. objął stanowisko zastępcy dowódcy 1 p. artylerii górskiej. Krótko (9 II – 26 III 1928) pełnił obowiązki dowódcy pułku. Od 24 X 1928 był wykładowcą w Wyższej Szkole Wojennej. Od 25 VIII 1931 był dowódcą 8 p. artylerii ciężkiej. Awansowany 1 I 1936 na pułkownika, 12 I 1937 objął stanowisko zastępcy szefa Departamentu Artylerii MSWojsk.
Po 1 IX 1939 Ł. przedostał się poprzez Rumunię do Francji. Od r. 1940 był zatrudniony w Min. Obrony Narodowej, później w Sztabie Naczelnego Wodza. Był szefem Biura Personalnego, dowódcą artylerii w 10 brygadzie kawalerii pancernej. Podczas ewakuacji Polskich Sił Zbrojnych z Francji do Wielkiej Brytanii w okresie 19–21 VI 1940 pełnił funkcję szefa ścisłego sztabu MSWojsk. przy gen. M. Kukielu, odpowiedzialnym za całość ewakuacji. Z kolei Ł. został dowódcą grupy wsparcia w formującej się 1. dyw. pancernej gen. S. Maczka. Jesienią 1942 r. objął stanowisko generała do zleceń Min. Obrony Narodowej i szefa Biura Ministra. Na tym stanowisku pozostał do końca wojny.
Ł. zaliczany był do grona wybitnych artylerzystów, świetnie wyrobionych taktycznie. Odznaczony był Krzyżem Walecznych, Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem Dziesięciolecia oraz innymi medalami pamiątkowymi krajowymi i zagranicznymi. Był autorem i współautorem wielu artykułów o charakterze studiów z zakresu taktyki artyleryjskiej, ogłoszonych na łamach pism fachowych. Ponadto po wojnie wyszły drukiem jego wartościowe prace historyczno-wojskowe: Ewakuacja Polskich Sił Zbrojnych z Francji w czerwcu 1940 r. („Bellona”, Londyn, 1956 z. 4) oraz Naczelne władze Polskich Sił Zbrojnych na obczyźnie w l. 1939–1940 (tamże, 1957 z. 2, 3, 4). Ł. zmarł 6 X 1956 w Londynie. Od 10 IX 1919 Ł. był ożeniony z Marią Ewą z Chmielowskich (zob.), rozwiódł się 17 V 1934. Od 6 III 1938 żonaty był z Janiną Wojciechowską-Dalkową. Potomstwa nie pozostawił.
Enc. Wojsk., V 261; Łoza, Czy wiesz, kto to jest?; Dziennik Personalny MSWojsk., 1931 nr 5 s. 235; Rocznik oficerski, W. 1923, 1924, 1928, 1932; – Biegański W., Wojsko Polskie we Francji 1939–1940, W. 1967; Kozłowski E., Wojsko Polskie 1936–1939, W. 1964 s. 308, 337; Literatura polska na obczyźnie 1940–1960, Londyn 1965 I–II; – Maczek S., Od podwody do czołgu, Edinburgh 1961; W 50-lecie powstania Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, Oprac. W. Chocianowicz, Londyn 1969; – „Bellona” 1956 [druk.] 1957 z. 4 s. 76 (nekrolog); – Centr. Arch. Wojsk.: Akta personalne t. 468.
Bolesław Woszczyński