INTERNETOWY POLSKI SŁOWNIK BIOGRAFICZNY INTERNETOWY POLSKI SŁOWNIK BIOGRAFICZNY INTERNETOWY POLSKI SŁOWNIK BIOGRAFICZNY
iPSB
  wyszukiwanie zaawansowane
 
  wyszukiwanie proste
 
Biogram Postaci z tego okresu

Jerzy Sokołow  

 
 
1896-02-11 - 1976-12-11
Biogram został opublikowany w latach 2000-2001 w XL tomie Polskiego Słownika Biograficznego.
 
 
 
Spis treści:
 
 
 
 
 

Sokołow Jerzy (1896–1976), dziennikarz, szachista. Ur. 11 II w Jekaterynosławiu (obecnie Dniepropietrowsk na Ukrainie), w rosyjskiej rodzinie wyznania prawosławnego; był synem Jerzego, pedagoga, do r. 1919 dyrektora instytutu nauczycielskiego w Kamieniu Podolskim, i Anny z Kotlarewskich.

Po ukończeniu gimnazjum w r. 1913, podjął S. studia prawnicze na uniw. w Petersburgu. Grywał wówczas amatorsko w szachy; z tamtych czasów znał podobno mistrzów świata A. Alechina i J. R. Capablankę. Studia przerwał w r. 1916 z powodu powołania do wojska; walczył na froncie rosyjsko-niemieckim w stopniu podchorążego. Od r. 1918 kontynuował studia w Charkowie. Po opanowaniu Ukrainy przez bolszewików S. wyemigrował do Polski i w l. 1919–1920 mieszkał we Lwowie, a następnie w Warszawie. Tam podjął pracę w wydawnictwie «Pomoc Szkolna», dochodząc do stanowiska kierownika działu redakcyjnego. W r. 1923 przeprowadził się do Ostrowi Mazowieckiej, gdzie pracował w dziale rachuby firmy «Krezonaft». W r. 1926 został członkiem kolegium redakcyjnego warszawskiego czasopisma dla młodzieży „Mój Przyjaciel”; mieszkał wówczas w Rembertowie. W r. 1929 wydał podręcznik Język rosyjski dla Polaka bez pomocy nauczyciela (W., Wyd. 2 1937). W l. 1930–32 był redaktorem „Mojego Przyjaciela”, a po jego upadku utrzymywał się z przekładów, głównie literatury radzieckiej. Od r. 1933 do wybuchu drugiej wojny światowej pracował jako redaktor Działu Dalekowschodniego w Agencji Telegraficznej «Express» powiązanej z oddziałem II Sztabu Głównego WP (Ekspozytura II) i Min. Spraw Zagranicznych, a ukierunkowanej na działalność dywersyjną wobec ZSRR.

Na początku okupacji niemieckiej w r. 1939 S. był zatrzymany przez Gestapo i utracił pracę. Po ukończeniu magistrackiego kursu dla szklarzy pracował przez dwa lata w tym zawodzie, a następnie utrzymywał się z handlu. W r. 1944 po powstaniu warszawskim został wraz z rodziną wywieziony do obozu pracy przymusowej w Zittau (Saksonia). Do Warszawy powrócił w maju 1945 i powrócił do pracy dziennikarskiej, współpracował z „Dziennikiem Ludowym”. W kwietniu 1946 podjął pracę w Biurze Kontroli Polskiego Radia na stanowisku kontrolera audycji politycznych i informacyjnych. W styczniu 1947 wstąpił do Polskiej Partii Robotniczej. T.r. został członkiem Rosyjskiego Tow. Dobroczynności w Polsce. Od stycznia 1948 do 1952 S. był referentem spraw słowiańskich w Dziale Współpracy z zagranicą w Polskim Radiu. Od czerwca 1950 przewodniczył prezydium Rosyjskiego Tow. Kulturalno-Oświatowego w Polsce.

W l. sześćdziesiątych S. powrócił do sportu szachowego; poświęcił się grze korespondencyjnej. W l. 1968–70 zwyciężył w finale korespondencyjnych szachowych mistrzostw Polski. W grudniu 1971 został wybrany do Zarządu Komisji Szachowej Gry Korespondencyjnej Polskiego Związku Szachowego (PZSzach.). Był współredaktorem „Komunikatu Komisji Gry Korespondencyjnej PZSzach.”, w którym publikował krótkie analizy debiutów szachowych; opracował także rozprawę O szachów naturze rzeczywistej (nie opublikowana). Reprezentował Polskę w wielu meczach międzynarodowych. W l. 1972–6 był członkiem reprezentacji narodowej w rozgrywkach eliminacyjnych VIII Olimpiady Szachowej w Grze Korespondencyjnej (rozgrywki finałowe rozpoczęły się już po jego śmierci). W dn. 11–19 XI 1976 Prezydium Międzynarodowej Federacji Szachowej Gry Korespondencyjnej (ICCF – International Chess Correspondence Federation) na posiedzeniu w Bukareszcie potwierdziło wypełnienie przez niego normy mistrza międzynarodowego. Zmarł 11 XI 1976 w Warszawie i pochowany został tamże na cmentarzu Prawosławnym (kw. 58–I-II–17); po śmierci S-a rozegrano dedykowany mu turniej szachowy. Posiadał członkostwo honorowe PZSzach. oraz Złotą Odznakę i Medal 50-lecia PZSzach.

W małżeństwie z Klaudią z Tomaszewskich, miał S. syna, Dymitra (zob.).

 

Litmanowicz W., Giżycki J., Szachy od A do Z, W. 1986–7 I–II; – Kocem E., Obrady Prezydium ICCF w Bukareszcie, „Szachy” 1976 nr 12; – „Komunikat Komisji Szachowej Gry Korespondencyjnej Polskiego Związku Szachowego” 1971 nr 1, 1973 nr 1, 1974 nr 2, 1975 nr 3, 1977 nr 1; – Nekrologi: „Tyg. Powsz.” 1977 nr 4, „Życie Warszawy” 1976 nr 278; – Arch. Szkoły Głównej Handlowej w W.: sygn. 12698, S–208 (akta syna S-a, Dymitra); – Informacja kancelarii prawosławnej parafii św. Jana Klimaka w W. oraz biura Kadr i Szkolenia Polskiego Radia w W.

Andrzej Essen

 

 
 
 
Za treści publikowane na forum Wydawca serwisu nie ponosi odpowiedzialności i są one wyłącznie opiniami osób, które je zamieszczają. Wydawca udostępnia przystępny mechanizm zgłaszania nadużyć i w przypadku takiego zgłoszenia Wydawca będzie reagował niezwłocznie. Aby zgłosić post naruszający prawo lub standardy współżycia społecznego wystarczy kliknąć ikonę flagi, która znajduje się po prawej stronie każdego wpisu.

Media

 
 
     
Mecenas
 
Uzywamy plików cookies, aby ułatwić Ci korzystanie z naszego serwisu oraz do celów statystycznych. Jeśli nie blokujesz tych plików, to zgadzasz się na ich użycie oraz zapisanie w pamięci urządzenia. Pamiętaj, że możesz samodzielnie zarządzać cookies, zmieniając ustawienia przeglądarki.
Informację o realizacji Rozporządzenia o Ochronie Danych Osobowych (RODO) przez FINA znajdziesz tutaj.