Strzoda Joachim (1923–1975), ekonomista, docent Wyższej Szkoły Ekonomicznej oraz Akademii Ekonomicznej w Katowicach.
Ur. 10 III w Łaziskach Średnich (pow. pszczyński), był synem Filipa (zm. 1925), górnika, i Wiktorii z Dyrdów. Miał trzech braci; starszy brat Gerard podczas drugiej wojny światowej za działalność w Katolickim Stow. Młodzieży Męskiej był przez rok więziony przez Niemców w obozie koncentracyjnym Dachau, a następnie został wcielony do Wehrmachtu i walczył na wschodnim froncie. Także dwaj młodsi bracia zostali wcieleni do Wehrmachtu; Henryk walczył w korpusie E. Rommla w Afryce, gdzie w sierpniu 1942 zginął pod El Alamein, natomiast Alfons został skierowany na front wschodni.
Po ukończeniu w r. 1936 szkoły powszechnej w rodzinnej miejscowości uczęszczał S. do Państw. Gimnazjum typu humanistycznego w Mikołowie. Po wybuchu drugiej wojny światowej w r. 1939 przerwał naukę i pracował przy robotach drogowych. W poł. r. 1940 został wysłany na roboty przymusowe do fabryki porcelany w Schatzler (obecnie Žacleř w Czechach) w Sudetach, ale w styczniu 1941 uciekł i wrócił do Łazisk. Dn. 1 II 1941 podjął tam pracę w Zakładach «Elektro» S.A., obejmujących elektrownię, hutę żelazostopów i fabrykę chemiczną; jako pracownik pomocniczy księgowości praktykował kolejno w księgowości maszynowej typu Hollerith, oddziale kosztów własnych i księgowości finansowej. Dn. 15 IV 1942 został wcielony do Wehrmachtu i służył w artylerii przeciwlotniczej na froncie zachodnim; 12 I 1945 został ranny w głowę i rękę. Dn. 20 III t.r. dostał się do niewoli amerykańskiej; zwolniony 11 IX, wrócił do rodzinnego domu.
S. ponownie zatrudnił się w Zakładach «Elektro»; pracował w księgowości materiałowej, potem znów w księgowości finansowej. Równocześnie uczył się w Liceum Ogólnokształcącym w Mikołowie i w czerwcu 1947 zdał maturę. T.r. rozpoczął trzyletnie studia zawodowe na Wydz. Organizacji Przemysłowej Wyższego Studium Nauk Społeczno-Gospodarczych (w r. 1949 upaństwowionego i przemianowanego na Państw. Wyższą Szkołę Administracji Gospodarczej) w Katowicach. Podczas studiów nie przerwał pracy zawodowej, ale przeniósł się do Centrali Zbytu Węgla w Katowicach, gdzie został starszym księgowym. Następnie od r. 1948 pracował jako analityk danych księgowych, finansowych i statystycznych w Centralnym Zarządzie Przemysłu Węglowego w Katowicach; jako instruktor finansowy zajmował się też przygotowywaniem i kontrolą wykonania planów produkcyjno-finansowych. Równocześnie na uczelni jeszcze jako student został w r. 1949 asystentem etatowym w Katedrze Analizy Działalności Gospodarczej, kierowanej przez Mariana Franka; prowadził zajęcia z tego zakresu oraz z ekonomiki węgla. W r. 1950 ukończył studia pierwszego stopnia i uzyskał dyplom ekonomisty. W r. akad. 1950/1 odbył studia uzupełniające na Wydz. Finansów Wyższej Szkoły Ekonomicznej w Krakowie i uzyskał magisterium na podstawie pracy poświęconej przedmiotom nietrwałym w rachunkowości.
Po reorganizacji uczelni w r. 1950 i utworzeniu Wyższej Szkoły Ekonomicznej (WSE) w Katowicach został S. asystentem w Katedrze Rachunkowości. W r. 1952 zakończył pracę w Centralnym Zarządzie Przemysłu Węglowego i odtąd uczył ekonomiki pracy w górnictwie w Państw. Technikum Górniczym w Katowicach-Brynowie. Od r. 1954 był adiunktem w Katedrze Ekonomiki Przemysłu, potem od r. 1957 w Katedrze Ekonomiki Przedsiębiorstw Przemysłowych. Wspólnie z Frankiem i Anną Ciołkówną opublikował podręcznik Analiza działalności gospodarczej przedsiębiorstw przemysłowych (Kat. 1957, wyd. 2, 1958), a razem z Ciołkówną i Henrykiem Halamą pracę Metodologia planowania techniczno-ekonomicznego (Kat. 1959). Zajmował się też zagadnieniem efektywności wykorzystania środków trwałych w przemyśle górniczym. Z tego zakresu doktoryzował się 15 XII 1960 na podstawie napisanej pod kierunkiem Franka dysertacji Mechanizacja wydobycia i wykorzystanie maszyn górniczych. Publikował dalsze prace poświęcone ekonomice przedsiębiorstw, m.in. z Ciołkówną Planowanie w przedsiębiorstwie przemysłowym (Kat. 1962) i Analiza działalności gospodarczej przedsiębiorstw przemysłowych (Kat. 1963), wspólnie z Walterem Pachą Analiza ekonomiczna przedsiębiorstwa przemysłowego (Kat. 1967) oraz wspólnie z Jerzym Rokitą Analiza ekonomiczna w kopalniach węgla kamiennego (Kat. 1968, wyd. 2, 1970). Dn. 12 VI 1968 habilitował się na Wydz. Morskim WSE w Sopocie na podstawie rozprawy Związek uzbrojenia technicznego i kapitałochłonności z mechanizacją oraz wydajnością pracy w górnictwie węglowym (Kat. 1967). W lutym 1969 otrzymał etatowe stanowisko docenta i po reorganizacji t.r. uczelni (likwidacja katedr i powołanie instytutów) objął kierownictwo Zakł. Ekonomiki i Organizacji Przedsiębiorstw Przemysłowych w Inst. Ekonomiki Przemysłu. W l. 1969–74 pełnił funkcję prodziekana ds. studiów dla pracujących na Wydz. Przemysłu WSE (od r. 1972 im. Karola Adamieckiego) w Katowicach. Był autorem wielokrotnie wznawianego podręcznika Ekonomika przedsiębiorstw przemysłowych dla techników ekonomicznych (W. 1969, wyd. 7, 1982). W l. siedemdziesiątych wspólnie z Janem Wiesnerem przetłumaczył z języka niemieckiego opracowanie H. Arnolda i in. „Proces produkcji” (W. 1974), a wspólnie z Rokitą ogłosił pracę Metody oceny efektywności produkcji kopalń węgla kamiennego (Kat. 1976). Był autorem i współautorem ponad 50 rozpraw naukowych, podręczników i skryptów. W l. 1974–5 pełnił funkcję prorektora ds. nauki WSE (przekształconej w r. 1974 na Akad. Ekonomiczną) i rozwinął jej współpracę ze środowiskiem przemysłowym. Jako opiekun naukowy wypromował 7 doktorów, 181 magistrów i 36 dyplomowanych ekonomistów.
S. był członkiem organów doradczych wielu jednostek przemysłowych, m.in. Rady Techniczno-Ekonomicznej Zjednoczenia «Polmag» w Katowicach, Komitetu Naukowego ds. Ośrodka Ekonomiki i Organizacji Głównego Inst. Górnictwa w Katowicach, Komitetu Naukowego ds. Badań i Rozwoju Zakładów Konstrukcyjno-Mechanizacyjnych «Komag» w Gliwicach, a także Rady Centralnego Związku Spółdzielni Spożywców «Społem» w Katowicach. Ponadto był konsultantem Centrali Zbytu Węgla i rzeczoznawcą ds. ekonomicznych skutków szkód górniczych przy NOT w Katowicach. Działał też w Polskim Tow. Ekonomicznym oraz Tow. Naukowym Organizacji i Kierownictwa. Zmarł 7 I 1975 w Katowicach, został pochowany 9 I na cmentarzu przy ul. Panewnickiej w Katowicach-Ligocie. Był odznaczony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi, Złotą Odznaką «Zasłużonemu w Rozwoju Województwa Katowickiego», Złotą Odznaką Polskiego Tow. Ekonomicznego i Odznaką Tysiąclecia Państwa Polskiego.
W małżeństwie z Anną z Bartoszków miał S. syna Adama i córkę Ewę, po mężu Aleksy.
Katalog rozpraw doktorskich i habilitacyjnych 1959–1961, W. 1962 s. 113; toż za r. 1969, W.–P. 1970 s. 107; – Akademia Ekonomiczna im. Karola Adamieckiego w Katowicach, jej rozwój i rola w wielkoprzemysłowym regionie, Oprac. A. Sulik, Kat. 1977 s. 23, 76; Sulik A., Akademia Ekonomiczna im. Karola Adamieckiego w Katowicach 1937–1987, Kat. 1987 I 64–5 (fot.), 253, 268, II 10; Wyższa Szkoła Ekonomiczna w Katowicach 1937–1957. Księga pamiątkowa wydana z okazji I Zjazdu absolwentów w XX rocznicę powstania uczelni, Kat. 1958 s. 134, 353; – Nekrologi i wspomnienia pośmiertne z r. 1975: „Dzien. Zachodni” nr 6, 7, „Trybuna Ludu” nr 10, „Tyg. Powsz.” nr 14, „Zesz. Nauk. Akad. Ekon. im. Karola Adamieckiego w Kat.” nr 1 s. 7–10 (fot.), „Życie Warszawy” nr 11; – Arch. Akad. Ekon. im. Karola Adamieckiego w Kat.: sygn. 002925 (fot.); – Informacje córki, Ewy Aleksy z Kat.
Jerzy Rokita