Karpiński Józef Brunon (1823–1901), prawnik. Syn Tomasza, urzędnika komisji woj. płockiego, i Karoliny z Kuczborskich, ur. 6 X w Lipnie w Płockiem. Naukę rozpoczął w r. 1832 w szkole wojewódzkiej w Radomiu, w r. 1837 wstąpił do Gimnazjum Gubernialnego w Warszawie, które ukończył w r. 1841. W l. 1841–3 uczęszczał na dwuletnie Kursy Prawne, otwarte w r. 1840 przy Gimnazjum Gubernialnym w Warszawie. Po ich ukończeniu rozpoczął K. aplikację w Trybunale Cywilnym w Warszawie, a w r. 1846 mianowano go patronem tegoż trybunału. Na Kursach Prawnych, a potem w Trybunale Cywilnym K. kolegował i przyjaźnił się z Henrykiem Krajewskim, kierownikiem spisku rewolucyjnego w Król. Pol., oraz z Aleksandrem Preissem. Po ich aresztowaniu w r. 1850 K., wmieszany w prace konspiracyjne, był więziony i przebywał na wygnaniu (wg relacji Adolfa Suligowskiego i C. Ponikowskiego). W r. 1861 został obrońcą przy Radzie Stanu Król. Pol., co mu dawało prawo do występowania we wszystkich ówczesnych sądach Królestwa. W r. 1867 mianowany adwokatem przy Sądzie Apelacyjnym Król. Pol. W l. 1869–76 był obrońcą przy Warszawskich Departamentach Rządzącego Senatu, najwyższej wówczas instancji sądowej w Królestwie. Po reorganizacji sądownictwa w r. 1876 zaliczony został w poczet adwokatów przysięgłych. Pełnił poza tym funkcję naczelnika sekcji prawnej w Warszawskim Tow. Dobroczynności, które odgrywało wówczas wybitną rolę w zakresie opieki społecznej. Był członkiem archikonfraterni literackiej.
K. nie należał do adwokatów błyskotliwych, odznaczał się natomiast niezależnością sądu i wielką sumiennością. Położył duże zasługi na polu piśmiennictwa prawniczego. Przez długie lata gromadził materiały w zakresie prawa cywilnego obowiązującego na terenie Król. Pol. Kiedy po reformie sądownictwa wystąpiły trudności przy stosowaniu nowej ustawy postępowania sądowego, K. rozpoczął w r. 1878 publikować „Jurisprudencję Departamentów Cywilnych Izby Sądowej Warszawskiej”. Wydawał ją zeszytami, co pół roku, aż do ostatnich chwil życia. Po śmierci K-ego kontynuowali przez kilka lat tę pożyteczną pracę jego młodsi koledzy. Poza tym redagował K. szereg innych wydawnictw prawniczych o charakterze pomocniczym. Zamieszczał artykuły w „Przeglądzie Sądowym” i „Gazecie Sądowej Warszawskiej”. K. cieszył się dużą popularnością w środowisku warszawskim. Żonaty z Lucyną Śmigielską, a następnie jej siostrą Marią, miał 5 synów i 2 córki. Zmarł w Warszawie 11 I 1901 r., pochowany na cmentarzu Powązkowskim.
Estreicher; Suligowski A., Bibliografia prawnicza polska XIX i XX w., W. 1911; „Wiadomości Bibliograficzne Warszawskie” 1882–86; W. Enc. Ilustr.; Uruski; – Bojasiński L., J. K., „Tyg. Illustr.” 1896 nr 47 s. 931 (fot.); Demby S., Bene Merentes. Dobrze zasłużeni z ziemi płockiej, Księga pamiątkowa Koła Płocczan, W. 1931 s. 112; Ponikowski C, Sylwety obrończe. Ze wspomnień o adwokaturze, W. 1933 s. 37–45, 53, 55, 140, 175 (fot.); tenże, Ze wspomnień o adwokaturze, „Gaz. Sądowa Warsz.” 1924 nr 17 s. 243–5; Suligowski A., Na jubileuszu 50-letniej pracy mecenasa J. K-ego, Z ciężkich lat, Kr. 1905 s. 75–7; tenże, Z powodu zgonu J. K-ego, Z ciężkich lat, Kr. 1905 s. 78–9; – „Kur. Warsz.” 1901 nr 12, 14, 15, 16, 1903 nr 12; „Tyg. Ilustr.” 1901 nr 3 s. 44 (fot.).
Maria Manteufflowa