Borkowski Józef Dunin, (1879–1920) podpułkownik W. P. Pochodził ze szlachty podolskiej, h. Łabędź. Urodził się 19 II we Florencji. Ukończył politechnikę w Dreźnie, potem studjował chemję na Uniwersytecie w Paryżu, gdzie uzyskał stopień dra fil. Przez pewien czas był asystentem na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. Wstąpiwszy 10 VIII 1914 do legjonów polskich jako chorąży rez. wojska ros. (w r. 1897/8 odbywał służbę w tatarskim pułku ułanów), został komendantem plutonu w 2. szwadronie rotm. Dunina-Wąsowicza. Wyruszywszy na front z pułkami 2. i 3. piech. leg., przebył wszystkie kampanje II brygady w szwadronie, a potem w 2. p. ułanów, awansując w listop. 1914 na podporucznika, a w sierpniu 1915 na porucznika; dowodził plutonem, od VI 1915 szwadronem (5.), wreszcie dywizjonem. W czasie walk legjonowych wyróżnił się niejednokrotnie, a szczególnie 22 I 1915 w dolinie rz. Tatarki, 28 IX t. r. pod Kamieniuchą i w licznych bojach nad Styrem. Po kryzysie przysięgowym 1917 r. znalazł się w polskim korpusie posiłkowym. Przebył kampanję tego ostatniego na Bukowinie. Po traktacie brzeskim i słynnej Rarańczy 12 IV 1918 uwięziony przez Austrjaków, przebył w obozie internowanych w Huszt do 29 IX. W listopadzie wstępuje ponownie do W. P., organizując w Dębicy ochotnicze szwadrony jazdy, które złożyły się na późniejszy 9. p. ułanów. Przejawił wtedy wielką energję, zyskując niejednokrotnie uznanie przełożonych. Jako jeden z pierwszych zorganizowanych oddziałów jazdy na czele dywizjonu 9. p. uł. udał się w grudniu na front pod Lwów, gdzie wyróżnił się jako dowódca »grupy« na odcinku Medyka–Mościska–Chorośnica. Mianowany 17 V 1919 dowódcą 9. p. uł., wziął z nim udział w składzie 4. dywizji piech. w ofensywie przeciwukraińskiej w Galicji Wschodniej, a następnie na froncie przeciwrosyjskim na Wołyniu. We wrześniu 1919 wyróżnił się w działaniach na tyłach nieprzyjaciela w składzie 4. brygady jazdy. Awansowany w grudniu t. r. na majora, prowadził akcję dywersyjną na błotach i w lasach Wołynia. Wreszcie w czasie wyprawy kijowskiej znalazł się ze swoim 9. pułkiem w czołowych oddziałach Wojska Polskiego, idącego na Wschód. W czerwcu 1920 prowadził parokrotnie szarże na nieprzyjaciela, wreszcie 3 VII 1920 przy obronie mostu na Horyniu pod Czernichowem poległ śmiercią bohaterską. Pochowany został w Krakowie. Awansowany po śmierci na podpułkownika, za ten ostatni czyn otrzymał krzyż Virtuti militari V kl., w r. 1931 za służbę w legjonach Krzyż Niepodległości.
Mat. biogr. w Archiwum Wojskowem, w Archiwum Ofic. akt. pers. w Wojsk. Biurze Histor., oraz w kapitule krzyża Virtuti militari i w komitecie krzyża i med. niepodległości; ponadto Enc. Wojsk. II 382, (tu umieszczony mylnie pod Dunin B.) Tatara Jan mjr., Zarys historji wojennej 9 p. uł., W. 1929; »Kurjer Warsz.« 1920, nr 187 z 8 VII, s. 6.
Stefan Pomarański