Głębocki Józef h. Doliwa (ok. 1700 – ok. 1780), kasztelan kruszwicki. Syn Jana, też kasztelana kruszwickiego, i Ewy z Mniewskich; należał do rodziny jednej z przodujących na Kujawach. Poza hierarchią urzędów ziemskich pierwszy raz posłował z Ant. Kossowskim na sejm nadzwyczajny w styczniu 1733 r. Należał do konfederacji, która sprzysięgła się wybrać na tron St. Leszczyńskiego. Jego krewny, Bartłomiej, podkomorzy, podjął się podczas okupacji sasko-rosyjskiej Kujaw dla ulgi ziemianom komisarstwa przy rekwizycjach (1734), ale w n. r. posłował na sejm, by domagać się ewakuacji cudzoziemskich wojsk; w r. 1736 powołany został do wielkiej komisji, która miała wypracować plan aukcji wojska (zdał sprawę w r. 1738). G-ego raz tylko wybrano na sejm do Grodna w r. 1752; zapewne znalazł się on w partii republikanckiej (hetmańskiej), gdy na Kujawach mieli przewagę Czartoryscy. W r. 1742 był G. stolnikiem kruszwickim, w r. 1752 został po ojcu kasztelanem; często celebrował na sejmikach. W r. 1755 z tytułem pułkownika w. kor. podpisał ostry manifest ziemian przeciw rządzącym w Toruniu protestantom. Zupełny rozłam nastąpił w województwach nadnoteckich w bezkrólewiu. Jak widać z odezwy A. Zamoyskiego i i., G. użył wojska w akcji wyborczej i poprowadził rozłamowy sejmik (6 II 1764); szedł, widać, za rodziną Dąmbskich po stronie saskiej. Należał do tych 15 senatorów, którzy 13 IV wystosowali apel o pomoc do Porty Otomańskiej. Za swą przegraną wziął odwet w konfederacji radomskiej; podpisał jej główny akt (23 VI 1767) z zastrzeżeniem «nienaruszonej zupełnej całości wiary św. katolickiej rzymskiej et jurium Reipublicae». Zawiedziony pod każdym względem, zbliżył się po cichu do konfederatów barskich, nie przystępując jednak otwarcie do Generalności. Wojował za niego i trochę warcholił syn, marszałek Antoni. Dobra Głębockich ucierpiały wówczas na 200 000 zł. Jeszcze jako starzec przewodniczył czasem na sejmikach.
Uruski; – Kraushar A., Książę Repnin i Polska, Kr. 1898 I; Roepell R., Das Interregnum, Wahl und Krönung v. St. Aug. Poniatowski, P. 1892; Smoleński Wł., Przewrót umysłowy w Polsce w. XVIII, W. 1923 s. 229; Pawiński A., Dzieje ziemi kujawskiej, W. 1888 V; Teki Pawińskiego, IV 444.
Władysław Konopczyński