Sielicki (Siellicki) Józef h. Korczak (zm. 1791), regent kancelarii W. Ks. Lit., kasztelan połocki. Był synem Michała (zm. po 5 IV 1781), regenta kancelarii lit. w czasie, gdy kanclerzem był Michał Fryderyk Czartoryski.
Po ojcu przejął S. wpływy na sejmikach połockich. Zapewne on to jako poseł woj. połockiego z tytułem star. chlewiskiego podpisał uchwały sejmu konwokacyjnego 1764 r. z zastrzeżeniem zachowania «praw, wolności i prerogatyw Rzpltej». Dn. 3 III 1765 został wojskim połockim. Najpóźniej od lutego 1769 miał star. chosławickie. Podczas sejmu «delegacyjnego» (1773–5) został wyznaczony w skład komisji, która miała obliczyć i zaspokoić długi Rzpltej, oraz – jako prezydujący – do jednej z komisji rozjemczych. Już w lutym 1775 oferował usługi sejmikowe podskarbiemu Antoniemu Tyzenhauzowi, a w r.n. ten ostatni zaczął rozważać kandydaturę S-ego do poselstwa. Zdecydował się, gdy S., oceniony jako człowiek «między wiela Ruśniakami więcej rzetelności mający», podczas bytności w Grodnie potajemnie przyrzekł mu «swą przyjaźń najmocniejszym zaprzysiężeniem» (Tyzenhauz). Podskarbi spodziewał się, że S., mając w Petersburgu proces o dobra zakordonowe i licząc na wstawiennictwo posła rosyjskiego O. Stackelberga, będzie lojalny.
Jako poseł z woj. połockiego na sejm 1776 r., S. podpisał akt jego konfederacji. Wybrany na jednego z sędziów sejmowych, wyraźniej zaznaczył swą obecność w izbie, gdy w odpowiedzi na antykrólewską mowę hetmana Seweryna Rzewuskiego (zapewne z 28 VIII 1776) wystąpił w obronie Stanisława Augusta, żądając sądu nad znieważającym monarchę ministrem (fakt ten, znany z relacji dla Karola S. Radziwiłła, w której inspirację kroku S-ego przypisano królowi, nie został odnotowany w drukowanym diariuszu). Przed wyjazdem z Warszawy w końcu listopada 1776, S. prosił Tyzenhauza, by przez Stanisława Poniatowskiego zalecił jego sprawę o dobra samej Katarzynie II.
Zapewne w sierpniu 1777 S. otrzymał po ojcu tytuł regenta kancelarii W. Ks. Lit. (dziękował królowi za tę nominację 20 VIII t.r.). Dn. 13 II 1778 Stanisław August odznaczył S-ego Orderem św. Stanisława. Na kolejnych sejmikach w Połocku S. wykonywał zalecenia króla, rywalizując z innym regalistą – kasztelanem, a następnie woj. połockim Tadeuszem Żabą. Posłował na sejm warszawski 1782 r.; wyznaczony został na nim w skład deputacji do rozliczenia Komisji Skarbu Kor. Na życzenie króla przeprowadził elekcję T. Żaby na woj. połockie w sierpniu 1784 (obywatele podobno woleli obrać S-ego), sam zadowolił się obietnicą kasztelanii, którą otrzymał 10 XII t.r. W imię jedności stronników królewskich przed sejmikami 1786 r. Stanisław August po raz kolejny próbował łagodzić nieporozumienia między S-m a Żabą. W lutym 1788 kaszt. połocki został kawalerem Orderu Orła Białego. W odpowiedzi z 25 IV t.r. na deliberatoria przedsejmowe, S. zalecał aukcję wojsk bez obciążania szlachty; fundusze na to miały się znaleźć w zwróconych w przyszłości skarbowi dobrach zakonnych, na których należałoby osadzić zobowiązanych do służby wojskowej «ziemian» oraz w powiększonych wskutek lustracji dochodach ze starostw. Chwaląc króla za dokonania oświatowe, postulował rozciągnięcie władzy Komisji Edukacji Narodowej także na szkoły zakonne i bardziej energiczną kontrolę dochodów z dóbr pojezuickich. Miastom, zwłaszcza pogranicznym, radził dać atrakcyjne przywileje, ściągające cudzoziemców i ułatwiające handel. Na połockim sejmiku poselskim w sierpniu 1788 S. w wyniku kompromisu z woj. T. Żabą zdołał wypromować do poselstwa swego syna. Był obecny w Warszawie w początkach Sejmu Wielkiego; podpisał 7 X 1788 akt konfederacji, a 3 XI t.r. bronił Dep. Wojskowego Rady Nieustającej. Najpóźniej od maja 1789 przebywał w Połockiem, obłożnie chorując. W listopadzie 1790 po raz ostatni skarżył się królowi na arbitralne poczynania T. Żaby na sejmiku, na którym z racji choroby nie mógł już być osobiście. Od lutego 1791 bezskutecznie próbował uzyskać od Stanisława Augusta zgodę na krzesło lub dygnitarię dla syna w zamian za swoją rezygnację z kaszt. połockiej. List rezygnacyjny przesłał monarsze z datą 16 III 1791.
W l. przedrozbiorowych posiadał folwark Juszków w woj. witebskim i kupione mu przez ojca star. chosławickie oraz dobra dziedziczne tej samej nazwy (woj. mścisławskie). Nie złożywszy przysięgi na wierność Katarzynie II, po I rozbiorze stracił też zakordonowe majątki; w wypadku starostwa administracja rosyjska zakwestionowała legalność jego posiadania przez poprzedniego posesora. S. odziedziczył ustąpione mu przez ojca w r. 1748 Sieliszcze (a może także sąsiadujące z nimi Sołoniewicze) oraz Czerniewicze (woj. połockie), nadto jeziora należące do dóbr Kublicze (pow. lepelski). Zmarł zapewne 12 IV 1791, ponieważ jego ostatni list z Czerniewicz z tą właśnie datą żona przesłała królowi jako napisany kilka godzin przed śmiercią.
Z małżeństwa z Marią (Marianną) z Ciechanowieckich miał S. m.in. syna Antoniego (zob.) oraz córkę Eleonorę, żonę Wincentego Łuskiny (zob.), 2.v. Kasztelińską.
Estreicher, XXII (dodatki, s. 3 ); Słown. Geogr. (Czerniewicze, Kublicze, Sieliszcze, Sołoniewicze); Boniecki, XVI 147 (Łuskina); Żychliński, XIII 44 (Ciechanowieccy); Łoza, Hist. Orderu Orła Białego; tenże, Kawalerowie (pomylony z ojcem); – Kalinka W., Sejm Czteroletni, W. 1991 II; Kościałkowski S., Antoni Tyzenhauz, Londyn 1970 I; Lehtonen U. L., Die polnischen Provinzen Russlands unter Katharina II, Berlin 1907 s. 268 (błędny zapis nazwiska); Michalski J., Sejmiki poselskie 1788 r., „Przegl. Hist.” T. 60: 1960 s. 361; Szczygielski W., Referendum trzeciomajowe, Ł. 1994; – Diariusz sejmu ordynaryjnego pod związkiem konfederacji generalnej obojga narodów agitującego się, W. 1776; Diariusz sejmu ordynaryjnego…, [b.m.w.] 1788 I cz. 1 s. nlb. oraz 231–2; Diariusz sejmu wolnego ordynaryjnego warszawskiego sześcioniedzielnego […] 1782, W. [1782]; Korespondencja krajowa Stanisława Augusta, P. 1872 s. 53, 89, 165; Mémoires du roi Stanislas-Auguste, II; Vol. leg., VII 190, VIII 164, 823, 839, 870, IX 47; – AGAD: Arch. Radziwiłłów, Dz. IVa 29 s. 101, Dz. V 1591 (15 IX 1776), 14229, Arch. Tyzenhauzów H–2; B. Czart.: rkp. 687, 689, 698, 716 s. 388–389, 615–616, rkp. 721, 723, 730, 736, 844; – Kartoteka nominacji litewskich z l. 1764–1766 w posiadaniu Ewy Piechotki z W. (wg B. Czart.: rkp. 777); Informacje i notatki J. Michalskiego dotyczące r. 1776.
Zofia Zielińska