Łapicki Julian (1829–1894), rolnik, publicysta. Syn Jana, ur. w Boczejkowie w pow. lepelskim gub. witebskiej, brat Hektora (zob.). Następnie wraz z rodzicami przeniósł się do Bucewicz w gub. mińskiej. Do gimnazjum klasycznego uczęszczał w Mińsku; ukończył je ze srebrnym medalem. Studia odbył na wydziale przyrodniczym uniwersytetu w Petersburgu. Potem osiadł w Bucewiczach odziedziczonych po ojcu, a będących rodzinnym majątkiem Łapickich. Prowadząc gospodarstwo, Ł. jako jeden z pierwszych w tamtej okolicy wprowadził płodozmian. W tym też okresie skonstruował pług, który zdobył odznaczenie na wystawie rolniczej w Warszawie. Ł. brał czynny udział w pracach nad rozwiązaniem kwestii włościańskiej. W związku z tym został wybrany w r. 1861 na komisarza włościańskiego (pośrednika mirowego) w 2 okręgu powiatu mińskiego. Po dwóch latach działalności na tym polu podał się do dymisji. Był współzałożycielem Tow. Rolniczego oraz współautorem statutu Tow. Kredytowego. Brak szczegółów co do zaangażowania się Ł-ego w powstaniu 1863 r. Skonfiskowano mu jednak majątek oraz zesłano go na «posielenie». W r. 1867 osiadł w Warszawie, gdyż prawdopodobnie obowiązywał go zakaz powrotu na Litwę, i zajął się pracą publicystyczną. W następnych latach był administratorem Kruszyny – dóbr Eugeniusza Lubomirskiego. Potem nabył małą posiadłość ziemską w Gidlach w pow. noworadomskim, by osiąść tam na stałe.
Ł. prowadził ożywioną działalność publicystyczną i badawczą poświęconą sytuacji gospodarczej Królestwa. W pracach swych wskazywał na konieczność uzdrowienia stosunków ekonomicznych Królestwa oraz ochronę interesów kraju przed polityką zaborcy. Ponadto Ł. zbadał różne aspekty życia wsi Królestwa w pierwszych kilkudziesięciu latach po uwłaszczeniu. Był jednym z pierwszych, którzy podkreślali znaczenie produkcji włościańskiej w całokształcie produkcji krajowej i wskazywali na znaczne możliwości rozwojowe drobnych gospodarstw rolnych, przyczyniając się w ten sposób do osłabienia oporów przeciwko parcelacji. Wreszcie dużo uwagi poświęcił sprawie lasów i leśnictwa w ostatniej ćwierci ubiegłego stulecia na ziemiach litewskich, białoruskich i ukraińskich. Na dorobek publicystyczny Ł-ego składają się następujące prace: Rozbiór krytyczny fizyologii powszechnej J. Supińskiego („Gaz. Pol.” 1868), Rozbiór krytyczny filozofii natury d-ra Levittoux (tamże 1869), Wielka i mała własność ziemska w Królestwie Polskim („Ateneum” 1877), Służebności włościańskie (tamże 1878), Gospodarstwo leśne w guberniach zachodnich („Upominek wileński. Pismo zbiorowe poświęcone J. I. Kraszewskiemu”, Wil. 1880), Szkoły elementarne w Królestwie Polskim („Niwa” 1880), Ideały doktrynerów (tamże 1881), Stosunki gminne w Królestwie Polskim („Ateneum” 1881), Pług, zasady jego budowy („Gaz. Roln.” 1883), Siły produkcyjne wielkich i małych gospodarstw („Ateneum” 1883) oraz wiele innych zamieszczonych w takich wydawnictwach, jak „Gazeta Polska”, „Niwa”, „Gazeta Rolnicza”, „Rolnik i Hodowca”. Był Ł. inicjatorem jakiejś krotochwili grywanej w teatrze polskim w Mińsku przed r. 1863. Zmarł w stanie bezżennym, w Gidlach 18 IX 1894.
Encyklopedia Nauk Politycznych, W. 1938 III 820; W. Enc. Ilustr.; Słow. Geogr., (Boczejkow, Bucewicze); Boniecki; – Przyborowski W., Ostatnie chwile powstania styczniowego, P. 1887 II 84, 103, 105, 175; – Gieysztor J., Pamiętniki, W. 1913 I 82, 116, 306–7; Kowalewska Z., Obrazki mińskie 1850–1863, Wil. 1912 s. 83–4; – „Kraj.” 1894 nr 46, s. 25, Miscellanea; „Słowo” 1894 nr 271 (nekrolog A. Jelskiego); „Tyg. Illustr.” 1894 nr 257 s. 341 (fot.).
Zofia Grodek