Simon Karol Antoni (zm. 1841), litograf, księgarz, nakładca, nauczyciel muzyki. Pochodził przypuszczalnie z Berlina, gdzie prowadził księgarnię i wydawnictwo specjalizujące się w drukach muzycznych. Możliwe, że naukę rzemiosła pobierał w Warszawie, ponieważ w późniejszych latach utrzymywał ożywione kontakty z warszawskimi oficynami litograficznymi – głównie z Karolem Magnusem i Jerzym Schaffnerem.
Zapewne na przełomie l. 1815 i 1816 S. osiedlił się w Poznaniu i wystąpił o zezwolenie na nauczanie muzyki oraz handel muzykaliami i instrumentami muzycznymi. Otrzymał je w r. 1817. W r. 1819 uzyskał koncesję na otwarcie pierwszego w Poznaniu zakładu litograficznego. Koncesję rozszerzono w r. 1823 o prawo drukowania i sprzedawania podręczników muzycznych. «Księgarnia, Skład Sztuk Pięknych i Zakład Litograficzny» mieściła się przy Starym Rynku. S. był znanym nauczycielem muzyki, przede wszystkim gry fortepianowej i organowej. Był autorem podręczników: Nauka grania na organach… (1823, zaginiona) i Krótka nauka poznania reguł harmonii, czyli generałbasu… (2 wyd. w r. 1824). W r. 1822 ogłosił Katalog muzykaliów własnego nakładu będący podstawowym źródłem wiedzy o jego wydawnictwie. Jako nakładca publikował przede wszystkim nuty przeznaczone dla amatorów, utwory Józefa Elsnera, Karola Kurpińskiego czy Jana Kiszwaltera, marsze i pieśni z okresu powstania listopadowego ozdobione patriotycznymi rycinami. Oprócz muzykaliów wydawał S. inne prace drukarskie w technice litograficznej. Z jego warsztatu wyszły m.in.: portret śpiewaczki Angeliki Catalani, która występowała w Poznaniu w r. 1819, pianisty Józefa Krogulskiego (1825–6), widoki rynku poznańskiego (1820), bardzo rozpowszechniony „Zbiór wizerunków wsławionych w ostatnich czasach Polaków” (I seria ukazała się w październiku 1829). S. współpracował także z innymi artystami. Wspólnie z Teofilem Mielcarzewiczem wydał album ubiorów „Zbiór wszystkich gatunków wojska polskiego w r. 1831”. Na te lata przypada okres pełnej dojrzałości S-a jako litografa. Produkcja artystyczna zakładu S-a, podjęta stosunkowo późno była obfita i bardzo charakterystyczna. Pozwala ona zaliczyć S-a do grupy czołowych litografów. Jej patriotyczny charakter wywarł duży wpływ na kształtowanie świadomości i postaw Wielkopolan. W r. 1831 S. uruchomił pierwszą w Poznaniu wypożyczalnię nut, która cieszyła się wielkim powodzeniem. Firma była w tych latach największym zakładem tego typu w Wielkopolsce. S. utrzymywał także przez cały czas swój oddział w Berlinie. W r. 1833 spotkały S-a represje policyjne, m.in. za przygotowanie i wystawienie w oknie księgarni publikacji „Portrety różnych sławnych polskich mężów z czasów rewolucji” oraz wspomnianych już litografii z ubiorami armii polskiej.
W r. 1836 S. zlikwidował księgarnię, przekazał prowadzenie wydawnictwa w ręce D. Goldberga i wyjechał do Berlina. Po pewnym czasie wrócił do Poznania. Mimo swojego niemieckiego pochodzenia S. szybko zasymilował się w społeczeństwie polskim. Był członkiem Poznańskiego Tow. Sztuk Pięknych (od r. 1837). S. zmarł w Poznaniu w r. 1841.
Nie wiadomo, czy S. założył rodzinę. Jego bratankiem był artysta malarz Władysław Simon (zob.).
Warkoczewska M., Widoki starego Poznania, P. 1960; – Estreicher w. XIX, IV; Bibliografia muzyki polskiej w czasopismach niemuzycznych (1800–1830), Kr. I; Podhajski M., Bibliografia polskich podręczników i prac z zakresu harmonii XIX wieku, „Zesz. Nauk. PWSM Gdańska” 1969 nr 7; Tomaszewski W., Bibliografia warszawskich druków muzycznych 1801–1850, W. 1992; Wojtkowski, Bibliogr. historii Wpol., I–II; Enc. Wiedzy o Książce; PSB (Mielcarzewicz Teofil); Słown. Pracowników Książki Pol. (J. Jachowski, bibliogr.); Wpol. Słown. Biogr. (K. Michałowski); – Dzieje Poznania, W. 1994 II cz. 1; Dziesięć wieków Poznania, III; Jazdon A., Polski ruch wydawniczy w Wielkim Księstwie Poznańskim w l. 1831–1862, P. 1990; Tomaszewski W., Warszawskie edytorstwo muzyczne w latach 1772–1865, W. 1992; Warkoczewska M., Malarstwo i grafika epoki romantyzmu w Wielkopolsce, P. 1984; Zakrzewska-Nikiporczyk B., Muzyczny ruch wydawniczy w Wielkopolsce (1815–1975), Bydgoszcz 1986; – Motty M., Przechadzki po mieście, W. 1957 I–II.
Andrzej Jazdon