Jaroszewicz Karol (1811–1878), warmiński rzeźbiarz ludowy. Ur. w Dobrym Mieście na Warmii 7 VI, w ewangelickiej rodzinie rzemieślniczej. Pierwsze nauki w zakresie stolarstwa i rzeźbiarstwa pobierał w Dobrym Mieście, następnie kilka lat przebywał w Hamburgu i Wiedniu, gdzie zapoznawał się ze sztuką rzeźbiarską w pracowniach różnych mistrzów. Ok. r. 1842 osiadł na stałe w Ornecie na Warmii, gdzie prowadził zakład rzeźbiarski aż do śmierci, odrzucając wszelkie propozycje dalszego kształcenia się. Zmarł w Ornecie 28 XII 1878 r.
Od wczesnej młodości J. zajmował się rzeźbieniem figurek w drzewie i niewątpliwie posiadał w tym zakresie talent. W l. 1840–78 wykonał liczne ołtarze zarówno dla katolickich, jak i ewangelickich kościołów oraz rzeźby dla przydrożnych kapliczek i placów kościelnych. J. wykonywał prawie wyłącznie dzieła o tematyce religijnej. W architekturze był naśladowcą sztuki gotyckiej i rokoko. Dzieła jego, staranne w formie, cechuje prostota i realizm. Był jednocześnie bystrym obserwatorem życia, a choć nie stworzył oryginalnego stylu, zaliczany jest przez historyków sztuki do wybitnych rzeźbiarzy ludowych na terenie Warmii i Mazur. Do wybitniejszych prac J-a należą m. in. chrzcielnica w kościele w Arędowie (pow. gierdawski), rzeźby przy organach w kościele farnym w Reszlu, ołtarze, ambona, i chór w Prositach k. Bisztynka, ołtarz w kaplicy biskupiej we Fromborku, ołtarze w Tylży, Bludowie i Tolkowcu k. Braniewa, w Kwiecewie k. Dobrego Miasta, w Ornecie, Bisztynku i innych miejscowościach, zwłaszcza na Warmii.
Altpreuss. Biogr., s. 303 (bibliogr); – Buchholtz F., Bilder aus Wormditts Vergangenheit, Wormditt 1931 s. 195; Ulbrich A., Geschichte der Bildhauerkunst in Ostpreussen, Königsberg 1926 s. 785–92 (bibliogr., fot. kilku prac J-a nr 957–62).
Tadeusz Oracki