Rojek Karol (1909–1973), ekonomista, inżynier mechanik. Ur. 4 XI w Zatorach (pow. pułtuski), był synem Józefa, robotnika, i Heleny z Zeglińskich; miał braci: Józefa, lotnika zestrzelonego w czasie drugiej wojny nad Atlantykiem, i Stanisława, technika drogowego na Polesiu, oraz siostry: Marię, dyrektorkę technikum w Janowie Podlaskim, i Zofię, chemiczkę w Instytucie Techniki Budowlanej.
R. ukończył Gimnazjum im. S. Staszica w Warszawie, w l. 1928–35 studiował ekonomię w Szkole Głównej Handlowej i wtedy uzyskał nagrodę rektorską za pracę u Ludwika Krzywickiego Wodniarskie procedery zarobkowe na terenie Warszawy, magisterium złożył w r. 1939. W l. 1929–39 pracował w Polskiej YMCA jako kierownik działu młodzieży robotniczej oraz jako wolontariusz w Związkach Sportowych Warszawy. W l. 1932–3 ukończył Szkołę Podchorążych Lotnictwa w Dęblinie jako podporucznik mechanik z przydziałem mobilizacyjnym do 1 p. lotniczego.
W r. 1939 R. brał udział w tym charakterze w kampanii wrześniowej, pod koniec walczył pod dowództwem gen. Franciszka Kleeberga i jako dowódca spieszonej eskadry zapasowej został ranny w bitwie pod Kockiem, ale do niewoli nie poszedł. W czasie okupacji niemieckiej pracował w Błoniu w hurtowym handlu warzywami. Jednocześnie w r. 1939–41 dowodził oddziałem ochrony sztabu organizacji konspiracyjnej Komenda Obrońców Polski i działał także w «Muszkieterach», organizacji o charakterze wywiadowczym. W r. 1941 był więziony na Pawiaku, potem w siedzibie gestapo przy al. Szucha, ale został wykupiony przez rodzinę i ukrywał się poza Warszawą. W chwili wybuchu powstania warszawskiego był krótko aresztowany w Błoniu. W czerwcu 1945 zmobilizowano go do 15 p. lotniczego w Radomiu, pod koniec t.r. został wyreklamowany przez Min. Przemysłu i Handlu, w którym pracował w l. 1945–8 jako wicedyrektor Biura Organizacji Dostaw, a w l. 1948–50 w jego Departamencie Planowania. W l. 1950–2 R. był wicedyrektorem Departamentu Komunikacji i Łączności Państwowej Komisji Planowania Gospodarczego, w l. 1952–7 wicedyrektorem Departamentu Transportu w Min. Budownictwa Przemysłowego. W l. 1957–73 pracował w Min. Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych, do r. 1971 jako dyrektor Departamentu Transportu, Mechanizacji i Energetyki, potem jako radca tego ministerstwa. W trakcie pracy usiłował doktoryzować się z ekonomii w Szkole Głównej Planowania i Statystyki, lecz uniemożliwiła mu to działalność zawodowa. Później uzupełnił studia mechaniczne i w r. 1956 uzyskał dyplom inżynierski na Politechnice Śląskiej w Gliwicach. W czasie pracy w Min. Budownictwa Przemysłowego kierował transportem na największych wtedy obiektach, jak Huta im. Lenina w Krakowie, Huta im. Bieruta w Częstochowie, Stadion Dziesięciolecia w Warszawie, wznoszonych przez to ministerstwo.
W l. 1950–5 był R. redaktorem naczelnym miesięcznika „Transport”, potem „Transport i Spedycja”, w l. 1955–71 członkiem redakcji i redaktorem działowym miesięcznika „Motoryzacja”. Jego teoretyczne zainteresowania skupiały się na mechanizacji, eksploatacji, naprawie pojazdów i ekonomice transportu budowlanego, opublikował z tego zakresu ponad 100 artykułów, m. in. we wspomnianych wyżej czasopismach, poza tym ogłosił większe prace, jak: O usprawnieniu transportu w budownictwie (W. 1952), Mechanizacja przeładunków materiałów sypkich (W. 1964), podręczniki: Roboty ładunkowe (W. 1960), Roboty ładunkowe. Zarys organizacyjno-ekonomiczny (W. 1967), Roboty ładunkowe. Podstawy ekonomiki (W. 1973), Wybór podstawowych wiadomości z zakresu robót ładunkowych (W. 1969), kilka skryptów dla uczestników kursów transportowych Polskiego Tow. Ekonomicznego oraz analogicznych resortowych, na których wykładał tę tematykę. Od r. 1952 był członkiem Rady dla Spraw Gospodarki Paliwowo-Energetycznej, potem rad naukowych Instytutu Transportu Samochodowego, wiceprzewodniczącym Komisji Głównej Mechanizacji Prac Ciężkich i Pracochłonnych, od r. 1960 członkiem Rady Motoryzacyjnej przy Radzie Ministrów. W Min. Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych otrzymał nagrodę II stopnia za osiągnięcia w projektowaniu urządzeń do przewozu materiałów sproszkowanych bez opakowania (m. in. tzw. cementowozy), w r. 1958 także za gazyfikację taboru samochodowego. Zmarł na zawał serca 20 V 1973 w Warszawie, pochowany został na cmentarzu Ewangelickim przy ul. Młynarskiej 54. Odznaczony był m. in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym i Srebrnym Krzyżem Zasługi.
W małżeństwie z Marią z Koelichenów, filologiem i publicystką, miał R. syna Tomasza, matematyka.
Fot. w Materiałach Red. PSB; – Nekrologi z r. 1973: „Tryb. Ludu” nr 142, „Tyg. Powsz.” nr 28, „Życie Warszawy” nr 122–5; – Informacje żony, Marii Rojkowej z W.
Stanisław Marian Brzozowski