INTERNETOWY POLSKI SŁOWNIK BIOGRAFICZNY INTERNETOWY POLSKI SŁOWNIK BIOGRAFICZNY INTERNETOWY POLSKI SŁOWNIK BIOGRAFICZNY
iPSB
  wyszukiwanie zaawansowane
 
  wyszukiwanie proste
 
Biogram Postaci z tego okresu
 Kazimierz Hącia     

Kazimierz Hącia  

 
 
Biogram został opublikowany w latach 1960-1961 w IX tomie Polskiego Słownika Biograficznego.
.
 
 
 
Spis treści:
 
 
 
 
 
Hącia Kazimierz (1877–1934), bankowiec. Ur. 19 XI, był synem Emila, drobnego kupca, i Joanny z Bulmajerów. Spośród pięciorga rodzeństwa jedynie H. otrzymał wykształcenie. Gimnazjum ukończył w Oleśnicy, a uniwersyteckie studia prawne i ekonomiczne w Berlinie i Würzburgu, gdzie uzyskał tytuł doktora praw i ekonomii. Pierwszą praktykę zawodową odbył H. w berlińskich instytucjach ubezpieczeniowych. W r. 1902 został skarbnikiem, a od grudnia 1907 r. do listopada 1909 był kontrolerem w Zarządzie Banku Przemysłowców w Poznaniu, najpotężniejszej wówczas na ziemiach polskich spółdzielni kredytowej. 23 IX 1909 r. Rada Nadzorcza Banku Włościańskiego w Poznaniu wybrała H-ę na kierownika instytucji. Wraz ze zmianą kierownictwa nastąpił pod wpływem H-i zasadniczy zwrot w kierunku działalności tego Banku, który przestawił się z lokat zagranicznych na lokaty krajowe. Od r. 1912 coraz większą uwagę zwracała dyrekcja Banku na przemysł i handel, współdziałając przy zakładaniu nowych przedsiębiorstw. Wynikało to z przekonania H-i, że za rządów pruskich w Wielkopolsce należy wzmacniać stan mieszczański, aby położyć tamę polityce germanizacyjnej. Przez szereg lat był H. prezesem Związku Młodzieży Kupieckiej, a w l. 1907–14 radnym miejskim Poznania. W okresie pierwszej wojny światowej H., pełniąc w dalszym ciągu funkcje dyrektora naczelnego Banku Włościańskiego (który od r. 1917 zmienił nazwę na Bank Handlowy w Poznaniu), doprowadził tę instytucję do nienotowanego przedtem rozkwitu.
 
16 I 1919 r. H. powołany został na stanowisko ministra przemysłu i handlu w gabinecie Paderewskiego. Wydaje się, że nominacja ta, poza przyczynami politycznymi, była spowodowana trudnościami finansowymi rządu, który miał nadzieję, że za cenę powołania wybitnych przedstawicieli poznańskiego życia finansowo-gospodarczego (J. Englicha i H-i) uda mu się uzyskać znaczniejszą pożyczkę w zamożnych bankach Wielkopolski (uprzednio, 13 I, banki poznańskie odmówiły udzielenia pożyczki gabinetowi Moraczewskiego). Jako minister przemysłu i handlu H. zorganizował aparat ministerstwa oraz powołał do życia szereg instytucji wyspecjalizowanych, jak np. Urząd Elektryfikacyjny. H. w swej działalności kierował się doktryną liberalizmu gospodarczego, był przeciwnikiem nadmiernego wpływu państwa na życie gospodarcze, ale uważał, że w okresie przemian, w którym znajdowała się Polska, pewna, zresztą dość ograniczona interwencja rządu w sprawy przemysłu i handlu jest nieunikniona i niezbędna. H. stał na stanowisku, że przemysł Polski musi zapewnić samowystarczalność kraju w zakresie artykułów przemysłowych i w tym celu powinien zmienić kierunek produkcji, która przed wojną dostosowana była głównie do potrzeb eksportu. Szczególną uwagę w swej działalności praktycznej zwracał na uruchamianie nieczynnych zakładów przemysłowych. Dla skoordynowania wysiłków w tej dziedzinie proponował opracowanie specjalnego planu trzyletniego.
 
Ze stanowiska ministra ustąpił H. na własną prośbę 12 VIII 1919 r. i poświęcił się całkowicie pracy w Banku Handlowym w Poznaniu. Bank pod kierownictwem H-i z roku na rok rozszerzał zakres swoich interesów. W r. 1921 doprowadził H. do połączenia ze znajdującym się w poważnych kłopotach finansowych Bankiem Kupiectwa Polskiego. Połączony bank (pod nazwą Polski Bank Handlowy), działający nadal pod kierownictwem H-i, skoncentrował się na finansowaniu przemysłu. W r. 1922 Bank miał już udziały w 89 przedsiębiorstwach, których kapitał zakładowy wynosił przeszło 6,5 miliarda marek. H. z racji swego kierowniczego stanowiska w Banku był członkiem rad nadzorczych 21 przedsiębiorstw, z czego w 8 zajmował stanowisko prezesa lub wiceprezesa. Wiele z tych przedsiębiorstw były to zakłady znane, jak np. Herzfeld i Victorius, Zakłady Amunicyjne «Pocisk». Do r. 1922 H. nie angażował się w działalności politycznej. Dopiero w t. r., pod wpływem W. Witosa, dał się wciągnąć w wir bieżącej polityki i pozwolił na wystawienie swej kandydatury w wyborach do Senatu z listy PSL Piast w woj. poznańskim. Do Senatu, wobec słabości Piasta na terenie Wielkopolski, nie wszedł, natomiast krokiem tym naraził się panującej wszechwładnie w Wielkopolsce Narodowej Demokracji. Gdy pogłębiająca się inflacja oraz zamrożenie bardzo znacznych kapitałów bankowych w finansowych przedsiębiorstwach spowodowało załamanie się w r. 1925 Polskiego Banku Handlowego, rząd Grabskiego nie udzielił mu żadnej pomocy, choć pomoc taką uzyskał szereg innych banków. Przeciwko kierownictwu Banku wysunięto wiele zarzutów, obarczających je odpowiedzialnością za sytuację, w jakiej Bank się znalazł. Oskarżenia te znalazły wyraz w anonimowej broszurze (autorem jej był K. Lietz), na którą odpowiedział H. w pracy W obliczu prawdy. W związku z ustanowieniem nadzoru sądowego nad Polskim Bankiem Handlowym (1925) H. usunął się od działalności w Banku i zamieszkał w Owidzu w pow. starogardzkim, gdzie zmarł 25 VIII 1934 r. Odznaczony był Krzyżem Komandorskim Orderu Polonia Restituta.
 
 
Fot.: Bank Przemysłowców w Poznaniu, P. 1911 s. 32; „Kur. Pozn.” 1934 nr 383; – Łoza, Czy wiesz, kto to jest?; – Bank Przemysłowców w Poznaniu. Pięćdziesięciolecie 1861–1911, P. 1911 s. 48; Rzepeccy T. i W., Sejm i Senat 1922–7, P. 1923 s. 498, 536; Urban R., Polski Bank Handlowy 1872–1922. Monografia z okazji 50-letniego jubileuszu, P. [b. r.] s. 21–2, 30; – E. K., Przewrót w Polsce, I. Rządy ludowe, Kr.-W. 1919 s. 76, 105; Hupka J., Z czasów wielkiej wojny. Pamiętnik nie-kombatanta, Wyd. 2., Lw. 1937 s. 56; Lietz K., Z «tajemnic» Polskiego Banku Handlowego Tow. Akc. w Poznaniu, P. 1926 s. 4, 6, 17, 19, 21; Przemówienia K. H-i w Sejmie. Sprawozdania stenograficzne r. 1919, posiedzenie 10, szp. 412–4, 421–4, posiedzenie 32, szp. 19–23, posiedzenie 35, szp. 4–6, posiedzenie 43, szp. 57–9, posiedzenie 62, szp. 21–2, posiedzenie 71, szp. 81–9; Wierzbicki A., Wspomnienia i dokumenty, W. 1958 I 404; – „Kur. Pozn.” 1934 nr 383, 405; „Monitor Pol.” 1919 nr 183; – Arch. Akt Nowych w W.: Protokoły posiedzeń Rady Ministrów t. 5 k. 233–4, 243, 251, 257, 337, 672, 822, 866, 876–7, 934, 951, 976–8, 1036–7, 1052, 1062, t. 6 k. 109, 179–80, 238, 395, 431, 479, 590, 629–44, 647, 792, 819, t. 7 k. 72; – Informacje syna, Witolda.
 
 
Zbigniew Landau
 
 
 
 
 

Chmura tagów

 
Za treści publikowane na forum Wydawca serwisu nie ponosi odpowiedzialności i są one wyłącznie opiniami osób, które je zamieszczają. Wydawca udostępnia przystępny mechanizm zgłaszania nadużyć i w przypadku takiego zgłoszenia Wydawca będzie reagował niezwłocznie. Aby zgłosić post naruszający prawo lub standardy współżycia społecznego wystarczy kliknąć ikonę flagi, która znajduje się po prawej stronie każdego wpisu.
 
     
Mecenas
 
Uzywamy plików cookies, aby ułatwić Ci korzystanie z naszego serwisu oraz do celów statystycznych. Jeśli nie blokujesz tych plików, to zgadzasz się na ich użycie oraz zapisanie w pamięci urządzenia. Pamiętaj, że możesz samodzielnie zarządzać cookies, zmieniając ustawienia przeglądarki.
Informację o realizacji Rozporządzenia o Ochronie Danych Osobowych (RODO) przez FINA znajdziesz tutaj.