Szefer Kazimierz Jan Konstanty (1861–1939), pastor ewangelicko-reformowany, kapelan Wojska Polskiego.
Ur. 12 IX w Sielcu koło Staszowa w rodzinie wyznania ewangelicko-reformowanego, był synem Adolfa (1834–1901), miejscowego pastora, i Zofii z Mozesów (1836–1885), córki Jana Mozesa, pastora ewangelicko-reformowanego z Zelowa.
Od r. 1872 uczył się S. w Kielcach w szkole przygotowawczej, a w l. 1873–83 w Męskim Gimnazjum Klasycznym. Po zdaniu matury studiował teologię ewangelicką na uniw. w Dorpacie (obecnie Tartu), gdzie był członkiem korporacji Konwent Polonia. W r. 1889 otrzymał stopień doktora nauk teologicznych, a 22 XI t.r. zdał egzamin konsystorski w Warszawie i 24 XI został ordynowany na duchownego kościoła ewangelicko-reformowanego i wikariusza przy zborze warszawskim. Odprawiał nabożeństwa w wakujących zborach prowincjonalnych (w Żychlinie koło Konina, Zelowie koło Łasku) oraz warszawskich zborach filialnych. Od marca 1891 pełnił obowiązki duszpasterskie w zborze w Serejach w gub. augustowskiej. Po śmierci ojca został mianowany w październiku 1901 administratorem wakującego zboru w Sielcu; 17 VII r.n. obrano go tam jednogłośnie pastorem (wybór zatwierdzony przez synod w r. 1904). Nagrodzony w r. 1907 krzyżem pastorskim, pełnił równocześnie od r. 1910 funkcję administratora parafii w Żychlinie.
Okres pierwszej wojny światowej spędził S. w Sielcu, a następnie w Warszawie. Pozostając pastorem zboru sieleckiego, w niepodległej Polsce został 1 V 1920 mianowany szefem utworzonego 20 X 1919 Głównego Urzędu Duszpasterskiego Ewangelickiego-Reformowanego (do r. 1930 pracował w nim jednoosobowo). Wtedy też objął funkcję naczelnego kapelana wyznania ewangelicko-reformowanego WP. Dn. 20 I 1922 otrzymał od konsystorza Jednoty warszawskiej tytuł seniora; w WP awansował t.r. do stopnia pułkownika. Od 1 IV 1927 sprawował opiekę nad unitami w WP. W warszawskim miesięczniku Kościoła ewangelicko-reformowanego „Jednota” opublikował sprawozdanie z posiedzenia kolegium kościelnego Z wojskowego senioratu ewangelickiego (R. 1: 1926) oraz Przemówienie wygłoszone z okazji odzyskania niepodległości 11 listopada w Warszawskim kościele ewangelicko-reformowanym (R. 2: 1927). Wraz z superintendentem Władysławem Semadenim oraz prezesem Konsystorza i prezesem Synodu Henrykiem Sachsem wizytował w maju 1928 parafię sielecką, liczącą wtedy (w związku z przejściem parafian do nowej parafii w Kielcach) jedynie kilkunastu wiernych. W r. 1931 został wybrany przez Konsystorz na radcę duchownego Kościoła ewangelicko-reformowanego w RP. Zmarł 10 IV 1939 w Staszowie podczas wizytacji parafii i został pochowany tamże na cmentarzu ewangelickim (nagrobek niezachowany); w pogrzebie uczestniczyli m.in. premier gen. Felicjan Sławoj-Składkowski oraz wojskowi kapelani różnych wyznań (za wyjątkiem rzymskokatolickiego). S. był odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1928), Medalem Pamiątkowym Za Wojnę 1918–1920, Medalem Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości oraz Orderem Virtuti Militari.
W zawartym w r. 1895 małżeństwie ze współwyznawczynią Zofią z Rayskich (1867–1967), córką Konstantego, dziedzica dóbr Niepokojczyce na Grodzieńszczyźnie, i Konstancji von Kruger z Rygi, miał S. sześcioro dzieci: Tadeusza Zdzisława (zob.), Stanisława Edwarda (1898–1969), kapitana WP, Halinę (1900–1967), zamężną Kuchcińską, Konstancję (1902–1981), więźniarkę hitlerowskiego obozu koncentracyjnego w Ravensbrück, żonę Mieczysława Fiedlera (1899–1940), majora WP, zamordowanego przez NKWD w Katyniu, Irenę (1906–1989), zamężną Kucharską, oraz Henryka (1911–2002) żołnierza WP, po r. 1945 emigranta w USA.
Bibliogr. Warszawy, VI; Ewangelicy warszawscy w walce o niepodległość Polski 1939–1945. Słownik biograficzny, W. 2007 I 166, 544; – Alabrudzińska E., Duszpasterstwo ewangelickie w Wojsku Polskim w latach 1919–1939, w: Mniejszości narodowe i wyznaniowe w siłach zbrojnych, Red. Z. Karpus, W. Rezmer, Tor. 2001; Kneifel E., Die evangelisch-augsburgischen Gemeinden in Polen 1555–1939, [b.m.r.w.] s. 130; Kowalski T. A., Mniejszości narodowe w siłach zbrojnych drugiej Rzeczypospolitej Polskiej (1918–1939), Tor. 1998; Kriegseisen W., Zbór kalwiński w Sielcu koło Staszowa, „Odr. i Reform. w Polsce” T. 35: 1990 s. 169–70, 175–8; Rej K. J., Ewangelicka służba duszpasterska w Wojsku Polskim 1919–1950, W. 2000 (fot.) s. 43–4, 178–80; Waszkiewicz Z., Naczelni kapelani wyznań nierzymskokatolickich w siłach zbrojnych II Rzeczypospolitej i ich wojenne losy, w: Problemy narodowościowe Europy Środkowo-Wschodniej w XIX i XX wieku, Red. A. Czubiński i in., P. 2002 s. 413–14; – Rybka R., Stepan K., Rocznik oficerski 1939, Kr. 2006; – „Dobra Nowina” 1964 nr 1 (nekrolog Edwarda Rayskiego); „Jednota” R. 4: 1929 nr 3, R. 5: 1930 nr 3; – Nekrologi z r. 1939: „Jednota” nr 7, „Szlakiem Reformacji” nr 4; – AAN: MWRiOP, sygn. 1298; BUW: sygn. SER 937, 1102, 1109, 1113; CAW: Teczka osobowa; – Informacje wnuczki S-a, Teresy Bartczak z W.
Kazimierz Bem