Riegert Kazimierz Maurycy (1885–1945), inżynier elektryk, dyrektor elektrowni w Białymstoku i Piotrkowie Trybunalskim. Ur. 27 I w Warszawie, był synem Ignacego, handlowca, i Zofii z Bormannów.
Po ukończeniu szkoły realnej w Warszawie (1905) R. studiował w Szkole Inżynierskiej w Altenburgu, gdzie w r. 1907 uzyskał dyplom inżyniera elektryka. Pracę zawodową rozpoczął w warszawskim oddziale firmy «Siemens-Schuckert» przy elektryfikacji (dotychczas konnych) tramwajów miejskich, po czym w l. 1910–12 był kierownikiem rosyjskiej filii zakładów elektrotechnicznych «Union» w Charkowie. Po powrocie do kraju w r. 1912 R. osiadł w Białymstoku, gdzie do września 1939 (z wyjątkiem lat pierwszej wojny światowej, kiedy przebywał w Rosji oraz w r. 1920, kiedy brał udział ochotniczo w wojnie polsko-radzieckiej) pełnił funkcję dyrektora Białostockiego Tow. Elektryczności (BTE), eksploatującego miejscową elektrownię oraz sieci elektryczne w mieście i okolicy. R. był również akcjonariuszem spółki akcyjnej BTE, stał na czele zarządu tej spółki i sekretarzował na walnych zgromadzeniach jej akcjonariuszy. Kierując działalnością BTE przez wiele lat, R. przyczynił się do odbudowy Elektrowni Białostockiej po zniszczeniach pierwszej wojny światowej oraz znacznej jej rozbudowy i rozszerzenia sieci elektrycznych na teren woj. białostockiego, umożliwiających dostawę energii elektrycznej wielu sąsiadującym z Białymstokiem gminom, m. in. Starosielcom, gdzie były duże warsztaty kolejowe (dziś Zakłady Naprawcze Taboru Kolejowego). Elektrownia Białostocka była przedsiębiorstwem dochodowym, stosującym wysokie ceny za dostarczaną energię elektryczną. Doprowadziło to w l. 1932–3 do ostrych protestów, interwencji i bojkotów a nawet zorganizowania tzw. strajków elektrycznych, podczas których ludność (odbiorcy drogiej energii) wyłączała oświetlenie elektryczne i domagała się obniżenia opłat. Bojkot w tym zakresie zażegnano w maju 1933 po obniżeniu cen za użytkowanie energii oraz liczników elektrycznych.
R. brał udział w pracach wielu organizacji społecznych i gospodarczo-przemysłowych. W r. 1919 uczestniczył w zjeździe założeniowym Stowarzyszenia Elektryków Polskich (SEP) w Warszawie. Był członkiem rady nadzorczej, wiceprezesem (1933–4) i prezesem (1932–3) Związku Elektrowni Polskich (ZEP), członkiem rady Tow. Elektrycznego Okręgu Częstochowskiego i Elektrowni w Kielcach, a także członkiem komisji rewizyjnej przedsiębiorstwa «Sieci Elektryczne». Na ogólnokrajowym zjeździe ZEP w r. 1932 w Katowicach R. miał referat pt. Na progu nowej polityki elektryfikacyjnej (publ. w t. r. w „Przegl. Elektrotechn.”), a na podobnym zjeździe w r. 1937 we Lwowie, obradującym pod hasłem «O program elektryfikacji» był przewodniczącym działu ustawodawstwa elektrycznego. Oprócz tego R. od r. 1929 działał w Izbie Przemysłowo-Handlowej (IPH) w Wilnie jako wiceprezes, radca sekcji przemysłowej, przewodniczący komisji ds. białostockich (ekspozytura IPH w Białymstoku), członek sądu honorowego, komisji komunikacyjnej i polityki gospodarczej. Był od r. 1921 prezesem Związku Przemysłowców w Białymstoku, od r. 1933 członkiem rady Centralnego Związku Przemysłu Polskiego, członkiem zarządów Komunalnej Kasy Oszczędności pow. białostockiego i Tow. Przyjaciół Związku Strzeleckiego w Białymstoku. R. działał także m. in. w białostockich oddziałach Polskiego Czerwonego Krzyża i Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej. Piastował też od r. 1938 funkcję belgijskiego wicekonsula honorowego w Białymstoku.
W latach okupacji niemieckiej (1939–45) R. pracował początkowo w Elektrowni Częstochowskiej. Był krótko więziony przez gestapo. Po zwolnieniu został głównym inżynierem Elektrowni w Piotrkowie Trybunalskim, gdzie też po wyzwoleniu w r. 1945 robotnicy wybrali go na dyrektora Elektrowni. Zmarł 14 IX 1945 w Piotrkowie Trybunalskim i został pochowany na tamtejszym cmentarzu Ewangelickim. Był odznaczony m. in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Polonia Restituta i Złotym Krzyżem Zasługi.
W małżeństwie z Mileną z Jelenów miał R. córkę Halinę, zamężną Odyńcową.
Łoza, Czy wiesz, kto to jest?; Who’s Who in Central and East-Europe, Zurich 1935, 1937; Adresy Warszawy 1910; Liste du corps diplomatique à Varsovie. Juin 1939 s. 70; Rocznik Służby Zagranicznej RP, W. 1938 s. 279; Spis inżynierów elektryków polskich, W. 1936; – Gospodarka elektryczna w Polsce, W. 1935 s. 4, 15, 46, 53, 54, 76, 77, 103, 117, 119; Historia elektryki polskiej, W. 1976 I; Konarski K., Nasza szkoła. Księga pamiątkowa Warszawskiej Szkoły Realnej, W. 1932 s. VIII; XV-lecie LOPP 1923–1938, W. 1938 s. 287; Prof. inż. Stanisław Odrowąż Wysocki, W. 1932 s. 104, 105; Stowarzyszenie Wychowańców b. gimnazjum i b. szkoły realnej w Warszawie, W. 1934 s. 40; Związek Elektrowni Polskich w l. 1919–1939, W. 1939 s. 25 (fot.); – Monitor Polski 1926 nr 73 s. 5, 1932 nr 259, 1938 nr 207 poz. 421; O program elektryfikacji. Sprawozdanie z ogólnokrajowego zjazdu elektrowni we Lwowie w dn. 7–9 III 1937 r., W. [b. r. w.] s. 5, 10, 142, 153 (fot.); Przewodnik Przemysłu i Handlu Polskiego, R. 4: 1930/1 s. 337, 341, 433; Rocznik Białostocki 1970 s. 295, 297, 298, 300; toż za r. 1971 s. 223, 228, 230; Rocznik informacyjny o spółkach akcyjnych w Polsce, W. 1929 poz. 373, 381; Rocznik polityczny i gospodarczy, W. 1933 s. 466; Rocznik polskiego przemysłu i handlu, W. 1932 nr 12, 5459, 1936 nr 10235; Sprawozdanie z działalności Izby Przemysłowo-Handlowej w Wilnie za r. 1932 s. 52, 54, 56, 58; toż za r. 1935 s. 84, 90, zał. 1 s. 3, 4, 6, 7, 8, 10; Sroka A. R., Księga adresowa przemysłu, handlu i finansów, W. 1922 nr 22548; – „Dzien. Białostocki” 1928 nr 1 s. 4, 1932 nr 4 s. 4, nr 5 s. 4, nr 13 s. 4, nr 23 s. 4, nr 62 s. 4, nr 64 s. 4, nr 78 s. 4, nr 118 s. 4, nr 220 s. 4; „Energetyka” 1980 nr 7 s. 279–80 (życiorys, fot.); „Przegl. Elektrotechn.” 1921 s. 272, 1924 s. 16, 350, 398, 1926 s. 228, 1932 s. 479 (fot.), 1933 s. 25, 1934 s. 610, 1935 s. 329; – AAN: Skorowidz Prez. Rady Ministrów 1921 nr 12773; Arch. Państw. w Białymstoku: BTE, sygn. 10 s. 42; Stadtarchiv w Weimarze: Ingenieurschule Altenburg, matrykel 2 nr 828, 1256; – Narkiewicz A., Kronika białostockiej energetyki (rkp. u autora); – Informacje córki, Haliny Odyńcowej.
Jerzy Kubiatowski